Bijna 30 maanden na de vorige editie konden de liefhebbers van de zwaardere metalen op 2 oktober opnieuw afzakken naar Cultuurcentrum De Leest in Izegem voor een onvervalste editie van Headbanger’s Balls Fest. Geen voetbal of Olympische toestanden hier, waarbij men anno 2021 nog af durft te komen met een sportevenement met annus horribilis ‘2020’ in de officiële titel. Neen, dan heeft de organisatie van Headbanger’s Balls Fest het slimmer aangepakt door eenvoudigweg de editie 2020 te laten voor het is en in 2021 zowaar met een nog straffere line-up voor de dag te komen. Want zeg nu zelf: met bands als Cobra The Impaler, Toxic Shock, Signs Of Algorithm, Psychonaut, Pestilence, Phil Campbell And The Bastard Sons en absolute headliner Orange Goblin oogde de affiche divers en indrukwekkend tegelijkertijd. Amped-Up was zoals gewoonlijk van de partij om deze festival van de nodige tekst en sfeerbeelden te voorzien!

 

Cobra The Impaler:

Een week voor Headbanger’s Balls Fest trad Cobra The Impaler voor het eerst op voor een levensecht publiek. Een ongetwijfeld stressvolle gebeurtenis, maar wel eentje die meteen een zeer diepe indruk naliet op het aanwezige publiek. Een uitermate positieve indruk die al snel ‘viraal’ leek te gaan op Facebook en andere sociale media want omstreeks half 3 was Cultuurcentrum De Leest al aardig volgelopen.

 

Nu heeft de organisatie al sinds jaar en dag de gave om met een opener van jewelste voor de dag te komen, getuige vorige openers als Growing Horns en Carneia, maar wat Cobra The Impaler vandaag liet horen, was van een nagenoeg ongezien hoog niveau. Zeker als je beseft dat deze show pas de tweede keer was dat deze heren samen op het podium stonden. De in het voorjaar van 2022 te verschijnen debuutplaat werd integraal op het publiek losgelaten, waarbij menig toeschouwer werkelijk met verstomming naar het podium stond te staren, mezelf incluis.

 

Drie kwartier lang leek er een orkaan boven Izegem te zijn losgebarsten. Nieuwbakken drummer Ace Zec deed Dirk Verbeuren meteen vergeten, terwijl de eveneens nieuwbakken gitarist werkelijk alle kanten leek op te gaan en finaal zelfs in een soort van trance het publiek in dook. Vanaf opener Colossal God tot en met afsluiter Tempest Rising vloog het dak er meteen af en werd het publiek een eerste keer murw geslagen. Werkelijk fenomenaal. Superlatieven schoten en schieten ook na enkele dagen nog steeds te kort. Van Cobra The Impaler hebben we het laatste nog niet gehoord, laat dat duidelijk zijn!

 

Toxic Shock:

Na meteen een eerste hoogtepunt achter de kiezen gehad te hebben, was het tijd voor een portie onversneden crossover thrash metal uit Antwerpen. Toxic Shock gaat ondertussen al enkele jaren mee en wordt binnen de scene meer dan op handen gedragen. Zo een vaart liet het vandaag evenwel niet. Aan enthousiasme, toewijding en vakmanschap geen gebrek, maar de ervaring leert dat het kennerspubliek van Headbanger’s Balls Fest niet meteen geboekstaafd staat als het meeste wilde publiek. Al werd er naarmate de show vorderde gelukkig wel wat geduwd en getrokken vlak voor het podium.

 

Gelukkig maar, want frontman stuiterde werkelijk alle kanten op, waarbij de man in kwestie meer dan eens een robbertje leek uit te vechten met het verlengsnoer van zijn eigen micro. Bovendien bleek er net iets te veel apparatuur op het podium te staan, met zelfs een subtiele valpartij tot gevolg. Een valpartij die evenwel zeer professioneel werd opgelost door naadloos over te gaan in een fictieve worstelpartij.

Na een dik half uur boordevol crossover thrash met tussendoor nog een ‘knock knock’ joke verliet Toxic Shock badend in het zweet de bühne om vervolgens de festiviteiten aan de merch stand, zij het op iets meer ingetogen wijze, verder te zetten.

 

Signs Of Algorithm:

Ook de liefhebbers van een snedige pot metalcore kwamen deze jaargang aan hun trekken met onze landgenoten van Signs Of Algorithm. Echter bleek het publiek opnieuw toch wat minder kaas gegeten te hebben van al hetgeen met het coregenre te maken heeft. Nochtans weten deze gasten perfect hoe een pot overtuigende metalcore gebracht moet worden. Qua geluid lijkt Signs Of Algorithm wat te zijn blijven steken in het begin van het vorig decennium, want anno 2021 heeft het genre, en bij uitbreiding de vaandeldragers binnen het genre, toch ook wel een grondige make-over ondergaan. De band laat het alleszins niet aan haar hart komen, want de muziek staat nog steeds als een huis!

 

 

De enige opmerking die we kunnen maken, is dat het nu toch wel eens tijd wordt voor die langverwachte opvolger. Ook vandaag werd er nog steeds volop geput uit het uit 2016 afkomstige Harbringer. Zo passeerden onder meer No Warning Shot, Shadows Remain en het uitermate brute Dictator de revue, afgewisseld met de hitsingle Skincrawler. Tussendoor werd er met Next Level zowaar een nieuwe song op het publiek losgelaten.

 

Moshpits, circlepits en wall of deaths waren jammer genoeg niet aan de orde, maar het applaus na ieder nummer en zeker na afloop van de show logen er niet op. Signs Of Algorithm zette een straffe set en bewees nog maar eens een van de grotere metalcore acts van eigen bodem te zijn. Laat die nieuwe plaat maar komen!

 

Psychonaut:

Met Psychonaut was het tijd voor één van de personal favourites van de organisatie, inzonderheid van ene Eef VP. Dat er iets bruist binnen de Mechelse muziekscene mag ondertussen duidelijk zijn, want de weergaloze bands schieten er werkelijk als paddestoelen uit de grond. Zo ook Psychonaut dat ondertussen toch ook wel al een aantal jaar bezig is en echt wel al serieus wat strepen heeft weten te verdienen. Aan interesse trouwens geen gebrek want daags voordien stond de band nog in een volle Trix tijdens de Pelagic Label Night, terwijl enkele uren voor deze show de band nog in Nijmegen aantrad. Het gaat duidelijk hard voor Psychonaut hetgeen resulteerde in een stampvolle De Leest.

 

Van bij de eerste noten werd de zaal gevuld met een zekere sfeer die werkelijk kippenvel wist te bezorgen. Van zodra de ingetogen furie losbarsste, was er werkelijk geen houden aan en leek iedere toeschouwer naar een soort van trance te evolueren. Uiteraard werd er rijkelijk geput uit het fenomenale Unfold The God Man, dat ondertussen ook al drie kaarsjes mag uitblazen. Zo werd een bomvolle De Leest getrakteerd op krakers als Halls Of Amenti en  All I Saw As A Huge Money.

 

Aan kwaliteit geen gebrek, ondanks het feit dat de band toe was aan show nummer drie en dat op amper 24 uur tijd. Met The Fall Of Consciousness perste Psychonaut er nog eens alles volledig uit, waarna de show van deze Mechelaars haar pure apotheose kende. Een oorverdovend applaus in combinatie met een – hoe kan het ook anders – staande ovatie was het enige en logische gevolg.

 

Pestilence:

Na vier bands van eigen bodem was het tijd voor de eerste internationale act van de dag. Death metal stond vooralsnog niet op het menu dus daar wouden onze Noorderburen van Pestilence maar al te graag verandering in brengen. Toch oogde de zaal bij aanvang van de show akelig leeg, hetgeen bij ondergetekende zowaar enige hartkloppingen teweeg bracht. Pestilence zelf besloot echter meteen de gashendel stevig open te trekken, waardoor de zaal mondjesmaat na een paar nummers toch opnieuw aardig vol liep.

 

De show vanavond bleek voor Patrick Mameli en consoorten bovendien de allereerste show sinds het uitbreken van de Coronacrisis te zijn. Aanvankelijk dienden de instrumenten gaandeweg nog wat bijgesteld te worden, waarbij op een gegeven ogenblik gitarist Rutger Van Noordenburg zowaar in het ijle stond te tokkelen. Een technisch euvel dat gelukkig snel verholpen werd.

 

Met een speelduur van een dik uur had Pestilence alle tijd om een setlist vol klassiekers te spelen, aangevuld met meer recenter werk. Toch waren het vooral de klassiekers die zeer warm onthaald werden. Naarmate de show naderde kwam de nadruk bovendien meer en meer te liggen op de plaat Testimony Of The Ancients die dit jaar op tram drie mocht plaats nemen. Wat dat betreft mocht het duo Lost Souls en Land Of Tears tot de hoogtepunten van deze sterke set old school, doch technische death metal, gerekend worden.

 

Phil Campbell And The Bastard Sons:

Met Phil Campbell was er deze jaargang een absolute vedette afgezakt naar Izegem. Nu Motörhead sinds eind 2016 vanzelfsprekend is opgehouden te bestaan, vond gitarist Phil Campbell het moment om alle tijd en energie in een nieuw project te steken. Aanvankelijk was er toch enige scepsis, want Phil Campbell And The Bastard Sons heeft op zich al twee meer dan degelijke albums op de markt gebracht. Het feit dat er op de affiche stond vermeld dat de band vanavond Motörhead-classics aan de man zou brengen, deed de vrees wat ontstaan dat de muziek van deze band zelf volledig naar het achterplan zou verdwijnen…

 

Deze vrees was evenwel geheel ongegrond. Phil Campbell And The Bastard Sons is namelijk een op zichzelf staande band en dat wouden deze heren maar al te graag duidelijk maken. De no-nonsense rock ’n roll ging er bij het publiek vanaf opener We’re The Bastards in als zoete koek, Tussendoor speelde de band enkele Motörhead-classics, die bij het publiek, inzonderheid bij organisator Pascal Glorieux, als een rode lap op een stier werkten, want voor het eerst ontstond er een moshpit die naam waardig.

zoals reeds aangehaald staat deze band garant voor pure rock ’n roll, waarbij de band er moeiteloos in slaagt om het publiek uit haar hand te laten eten. Bovendien zijn de nummers ook stuk voor stuk van een zeer hoog niveau met persoonlijke favorieten als Born To Roam, We’re The Bastards en Silver Machine. De perfecte band op het juiste moment, zoals een wijs man na afloop van de show wist uit te kramen.

 

Orange Goblin:

Omstreeks 11u15, na een dag boordevol sterke acts, moest de hoofdschotel nog komen. Niemand minder dan de peetvaders van de stoner/doom mochten dan eindelijk hun opwachting maken op Izegemse grond. Orange Goblin begon aanvankelijk vrij kalm aan de set. met onder meer The Ballad Of Solomon Eagle. Een bewuste zet, want de band wou duidelijk opbouwen en niet zomaar meteen de knuppel in het hoenderhok gooien. Het publiek dacht daar echter anders over, want na enkele nummers brak tijdens het fenomenale Saruman’s Wish de moshpit volledig los. Al leek het bij momenten meer aan een soort van dancing on ice, want de combinatie van beton en bier leek toch niet bepaald optimaal voor een goeie, ouderwetse moshpit.

 

De band zelf kon de actie voor het podium duidelijk waarderen. Het spelplezier spatte er werkelijk af. Gitarist Joe Hoare stond de ene riff na de andere af te vuren met een kamerbrede glimlach, terwijl de imposante frontman Ben Ward het publiek aanspoorde nog wilder te keer te gaan. Ook nieuwbakken bassist Harry Armstrong liet een meer dan degelijke indruk na. Orange Goblin raakte meer en meer op kruissnelheid hetgeen resulteerd in ijzersterke live versies van Made Of Rats, Some You Win Some You Lose en het duistere The Fog. Sons Of Salem was al eveneens een hoogtepunt, terwijl het korte maar snedige The Devil’s Whip werd opgedragen aan Lemmy Kilmister.

 

Naar het einde toe stak de band nog steevast de draak met andere bands die steevast hun alvorens het ‘encore’ gedeelte aan te vatten, het podium verlaten voor enkele minuten. Een ritueel waar Orange Goblin absoluut niet aan wenst mee te doen. Frontman Ben Ward kondigde doodeenvoudig aan de band toegekomen was aan de bisnummers en zo geschiedde ook. Afsluiter Red Tide Rising deed De Leest nog eenmaal daveren op haar grondvesten, waarna iedereen moe maar voldaan aan de tocht huiswaarts in de gietende regen kon beginnen denken

Lang moeten de liefhebbers gelukkig niet wachten op een nieuwe editie, want binnen minder dan zeven maanden is het weer zo ver. Schrijf alvast 7 mei 2022 in de agenda en blijf zeker de Facebookpagina van Headbanger’s Balls Fest in het oog houden voor meer nieuws!