Eindelijk! Na zo’n anderhalf jaar zonder een intense hardcoreshow was het zover. Nog eens lekker dicht bij elkaar in een zaaltje, en dan nog in één van mijn favoriete concertzalen. De Stip in Ham staat garant voor goed geluid, fijne medewerkers, een zeer intieme setting én een zeer uitzinnige crowd. Het is een jeugdhuis waar elk weekend, in normale tijden, iets te beleven valt. Naast de gekende fuiven organiseert het ook om de zoveel tijd een intense hardere-avond. Pop in/uit/van Ham was aan zijn eenentwintigste editie toe, en zoals de naam doet vermoeden hadden de aanwezige bands allemaal een connectie met de gemeente. Op de affiche prijkten drie namen die in onze streek steevast voor een vermakelijke show zorgen. Met Big Fat Toddlers, Moments en The Waiting Game had de organisatie een gevarieerd aanbod geselecteerd, voor elk wat wils dus.

Wanneer we de parking opreden was Big Fat Toddlers net aan zijn setlist gestart. Deze lokale helden maken pretpunk welke met open armen werd ontvangen door het publiek. Wat me meteen opviel was de opkomst, de zaal stond aangenaam gevuld voor de opener van deze voor vele historische avond. Daar er pré-corona vaak te weinig belangstelling was voor de openingsact, was dit nu wel anders. Wat me nog meteen opviel was de nonchalance waarmee Big Fat Toddlers op de stage stond. Het was duidelijk dat het ook voor hen een feestelijke avond was, en dat de biertjes al sinds de vroege avond werden genuttigd. Hierdoor kon je niet spreken van een professionele show, eerder een voorstelling voor de kameraden. Ernst en pretpunk of punk tout cours zullen nooit hand in hand wandelen.

Het zorgde voor een uitgelaten sfeertje onder het volk, welke al die kleine foutjes er maar al te graag bijnamen. Persoonlijk vond ik het jammer dat de chaos on stage niet gecontroleerd was, waardoor de band iets te vaak de mist in ging. Ik kan best begrijpen dat je euforisch bent dat je na zo’n lange tijd nog eens op een podium mag staan, al zou ik er dan net zo hard voor zorgen dat alles die avond klopt. Dat was echter niet het geval. Soms nam het amateuristische iets te veel de bovenhand, met afsluiter Tering Tyfus Takketrut als grootste flater. Deze snelle kraker van de Heideroosjes heeft een zeer moeilijke songtekst, waardoor frontman Schepers besloot om deze te brengen met de smartphone in de hand, vreemd.

Wanneer Big Fat Toddlers de juiste vibe had gevonden, klonk het geheel wel zeer aanstekelijk. Tijdens deze momenten liet de band zien waartoe het allemaal in staat is. De ogenblikken waar Schepers de trompet bovenhaalde smaakte echt naar meer. Jammer genoeg waren deze stukken net wat te kort, Het zorgde voor wat meer eigenheid aan het eindresultaat. Big Fat Toddlers wist wel een hele show lang een glimlach op mijn gezicht te toveren. En laat dat nu de hele opzet zijn van de band. Het deed waarvoor ze geboekt waren: er een groot feestje van maken. Hopelijk legt de band volgende keer wat meer discipline in de schaal, wat het eindresultaat zeker ten goede zal komen. De mannen genoten er duidelijk van om nog eens op een podium te staan en ook de aanwezigen hadden het duidelijk naar hun zin.

De volgende band op de affiche was Moments, een band die ik al zoveel keer aan het werk heb gezien, dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Het siert en maakt Moments tot de band die het vandaag de dag is, dat het nog steeds in de kleinere zaaltjes wil spelen. Na verpletterende passages op onder meer Groezrock, Graspop en Jera On Air heeft de band al een stevige fanbase weten te vergaren. Toch blijft het in de kleine intieme settings spelen, wat telkens weer een zeer energieke show opleveren. De verwachtingen die ik had lagen hoog… zeer hoog. Naast het feit dat Moments me nog nooit heeft teleurgesteld, was het een show in hun Stip. Ik heb de band al vele keren in deze knusse setting mogen aanschouwen en telkens weer was het puur genieten. Ook de ep Is There A Cure? werd nog niet voorgesteld aan een Belgisch publiek. Al twijfelde ik niet dat de nummers vanop deze nieuwste telg zouden matchen binnen het ondertussen uitgebreide repertoire van de Belgen.

Foto door Seppe Germaux (Vaste fotograaf Moments)

Wie maar geen afscheid kon nemen van een optreden in een coronasetting kon buiten genieten aan de hangtafeltjes. Voor hen had de organisatie een scherm opgehangen waar je de optredens op kon volgen. Wie graag zijn hardcoreshow ervaarde zoals het hoorde kon plaatsnemen tussen de mensen, waar de armen en benen weer zoals vanouds in het rond slingerden. Net voor aanvang besloot Moments om eerst wat hip-hop uit de boxen te knallen, hiermee werden de toeschouwers buiten gewaarschuwd dat de set ging starten. In no-time stond het intieme zaaltje goed gevuld waarna de show echt kon beginnen.

Openen deed de band met het gekende tweeluik Grey – Nemesis, welke ook het nieuwste lid van de familie Is There A Cure? op gang trekt. Net zoals op plaat zorgde dit voor de eerste adrenalinerush, welke al voor de eerste duw en trekspelletjes zorgde. Ondanks het feit dat deze nieuwste telg nog niet werd voorgesteld in eigen land, konden de aanwezige de teksten probleemloos meeschreeuwen. Net zoals voor mezelf was dit schijfje een welgekomen escape in de bizarre tijden die we toen moesten trotseren, wat ervoor zorgde dat elke “nieuwe” track als vanouds aanvoelde. Na dit tweeluik besloot Moments om Our Dreams te spelen, een gouwe ouwe vanop de debuutplaat Hopes & Dreams, wat resulteerde in een kolkende Stip. Kon de band deze strakke set volhouden tot het einde?

Foto door Seppe Germaux (Vaste fotograaf Moments)

Jazeker hoor! Heel de set lang besloot Moments om de voorhamer boven te halen wat zorgde voor een adrenalineboost bij zowel band als publiek. Na de adrenalinerush van Our Dreams had These Walls de moeilijke opdracht om verder te bouwen op dit elan. Wederom een nieuwe track, maar ook deze kon zich probleemloos meten met de andere krakers uit deze set. De moshpit werd weer een tikkeltje agressiever waarna de band besloot om de Stip al vroeg in de set in vuur en vlam te zetten. What If was de track waarmee ze die avond het hardst hebben uitgehaald. Wie dit bommetje kent weet dat deze track furieus uit de startblokken schiet, waardoor het al de opgebouwde energie van zijn voorganger overneemt en verder kan bouwen. Het zorgt altijd voor net wat meer energie, maar in de Stip zorgde het voor een karrevracht een stagedivers, crowdsurfers en een moshpit die explodeerde van de ene uithoek naar de andere. Dit allemaal met een vijftigtal mensen in een klein zaaltje, we’re back!

Vanop de nieuwste telg keek ik het meest uit naar Strung Out, welke me in de pandemie helemaal deed hunkeren naar zweterige zaaltjes. Deze kraker van formaat schiet, net zoals kraker van de avond What If,  furieus uit de startblokken, en heeft op het einde nog een breakdown welke de Stip op z’n kop zou moeten zetten. Het was voor mij de track waar ik het hardst naar had uitgekeken, maar zorgde voor de enige “tegenvaller” van deze magnifieke set. Net zoals voor de hele show lagen de verwachtingen bij deze track zeer hoog, en deze werden niet helemaal ingelost. Het stukje tussen het allesvernietigende startschot en de breakdown op het einde kon de energie niet vasthouden.

Foto door Seppe Germaux (Vaste fotograaf Moments)

De lockdown gaat voor veel bands de ideale moment zijn om afscheid te nemen van het verleden, van hun eerdere sound. Ik was benieuwd of Moments zijn klassiekers niet zou vergeten zijn, en vooral dan de chanson The Voiceless. Logischerwijs zat deze publieksfavoriet aan het einde van de set verstopt, en hij was vergezeld van de andere favoriet, The Architect. Een tweeluik dat we al kennen uit het verleden, en dat steevast voor een afscheidsbommetje zorgde van jewelste. Ook in Ham zorgde het voor de gewenste explosie aan emoties. Voor een laatste keer besloot zowel band als publiek om nog eens het beste van zichzelf te geven.

Moments deed wat ik op voorhand niet durfde dromen, uithalen als vanouds met nieuw materiaal. Het kwintet staat nog steeds garant voor teksten waarover je begint na te denken gecombineerd met staalharde gitaarlijnen. Waar vele andere bands in het genre rustige/emotionele/commerciële elementen integreren in het geheel blijft Moments een soort van agressie uitstralen. Hierdoor blijft de adrenaline door je aders pompen, wat in de moshpit altijd resulteert in gekke taferelen en dat was ook deze keer niet anders. Een heerlijke show!

Foto door Seppe Germaux (Vaste fotograaf Moments)

Setlist:

1. Grey
2. Nemesis
3. Our Dreams
4. These Walls
5. What If
6. The Remedy
7. Strung Out
8. All It Takes
9. The Voiceless
10. The Architect

Na de pletwals van Moments ben ik onmiddellijk naar de merch gerend om al de nieuwe items aan te kopen. Ik was duidelijk niet de enige, de nieuwe shirtjes en truitjes vlogen de deur uit. Met The Waiting Game was er nog een derde band om deze historische avond nog onvergetelijker te maken. Voor aanvang van de show had ik enkele nummers beluisterd welke me niet helemaal konden overtuigen. Toch was ik benieuwd hoe het vijftal deze emotionele mix aan genres ging serveren.

Het was duidelijk dat het grootste deel van de aanwezige voor Moments waren afgezakt naar Ham. Dat was op te merken aan het aantal mensen dat besloot om de show van The Waiting Game buiten aan een tafeltje te aanschouwen. Zij die er toch voor kozen om de show in de zaal mee te maken genoten duidelijk. De moshpit was echter wel verdwenen als sneeuw voor de zon, logisch ook als je weet wat voor een emotionele rockmuziek de band serveert. Zij die toch besloten om te dansen op het geheel deden dat door wat te tegelschuifelen en luidkeels de teksten mee te schreeuwen, vaak gepaard gaande met een gebalde vuist.

De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik het maar niks vond, zeker niet na de rush van Moments net daarvoor. Ik ben er zeker van dat The Waiting Game goed is in datgene wat ze maken, maar het is gewoon mijn ding niet. Na drie nummers in de zaal besloot ik dan ook buiten een aan tafeltje nog enkele nummers mee te pikken, om vervolgens huiswaarts te keren. Natuurlijk met de nieuwste ep van Moments Is There A Cure? knallend uit de boxen.