Prog metaltitanen van Dream Theater nemen meestal de tijd om een nieuw album uit te brengen, deze keer zat er dik twee en een half jaar tussen het vorige album en de jongste worp van de vier Amerikanen en hun Canadese zanger, wellicht een stuk sneller uitgebracht dan in normale omstandigheden vermits een wereldwijde tour al snel moest afgebroken worden om de bekende reden.
Distance Over Time overtreffen is en was geen sinecure, ongetwijfeld het beste album van de band sinds één van de beste drummers op deze aardkloot het schip verliet en vervangen werd door Mike Mangini na een uitgebreide sollicitatieronde. Overtreft A View From The Top Of The World het veertiende album?

Na ettelijke luisterbeurten kwam ik tot de vaststelling dat dit zeker geen The Astonishing is. Is The Astonishing dan zo slecht? Nee, bijlange niet, al staan daar een aantal geluiden op die ondergetekende niet echt bewondert. Op dit 15^de werk van de New Yorkers krijgen we zeven nummers geserveerd verspreid over één uur en tien minuten, gemiddeld tien minuten per track dus en met de titeltrack die voorbij de twintig minuten afklokt. Dream Theater is nu eenmaal The Ramones niet die in zeventig minuten wel tegen de dertig stuks aan elkaar zouden gerijfd hebben.

Dream Theater @ Oberhausen – DE (Januari 2020)

Deze keer ging het vijftal niet op afzondering zoals ze dat deden voor Distance Over Time al moest frontman James LaBrie wel een quarantaine trotseren in de nagelnieuwe Dream Theater Headquarters in hartje New York, de man leeft nu eenmaal in de buurt van het Canadese Toronto. Dream Theater dook net een jaar geleden hun eigenste en nagelnieuwe studio in en begonnen van scratch, de plaats waar Petrucci zijn tweede solo album opnam, samen met onder andere zijn buddie Mike Portnoy en sinds het heengaan van Neil Peart misschien wel de beste vellentemmer around, die was trouwens ook in de HQ voor de opnames van LTE3.
De samenwerking met LaBrie was aanvankelijk via Zoom tot deze in quarantaine ging in NYC, ver van vrouw en kinderen, in maart van dit jaar. Gedaan dus met de barbecues of golfballetjes slaan zoals tijdens de opnames van Distance Over Time gebeurde, ver weg van de metropool. De zelfopgelegde voorwaarde voor de vijftiende opus was stukken die blijven hangen in de hersenen van de luisteraar, melodie en groove.

Onze eerste kennismaking met A View From The Top Of The World was via de allereerste single, The Alien, tevens het eerste lied dat aangevat wordt met een vrij stevige intro. Het was ook het allereerste stuk dat geschreven werd voor A View From The Top Of The World.
Het is pas na twee minuten en een tiental seconden dat we de vocale inbreng van James LaBrie te horen krijgen. Niets nieuws onder de zon, gewoon vintage Dream Theater. Pas op, dat betekent zeker niets negatiefs. De ritmesectie mag ook wat soleren net als Jordan “The Wizard” Rudess. Maar bon, klassieke en stevige Dream Theater is ook niet mis uiteraard en dit lijkt een verlengstuk te zijn op Distance Over Time. En Mangini is hier op beste te horen.

De tweede single, Invisible Monster, werd iets helemaal anders, een nummer die ons terug katapulteert naar de beginjaren van de band, althans wat de productie betreft. Het onzichtbare monster is hier zonder twijfel het beestje dat aan onze mentale gezondheid knaagt. Net niet het kortste nummer die we terugvinden op de schijf.
Tijdens Sleeping Giant krijgen we een dubbele solo waarin Jordan Rudess het tegen John Petrucci opneemt, twee meesters in hun vak waardoor het resultaat bekend is en om duimen en vingers af te likken is. Merkwaardig is ook het baswerk van John Myung.

John Petrucci – Dream Theater @ Oberhausen – DE (Januari 2020)

Op Awaken The Master (What’s in a name?) krijgen we John Petrucci te horen waarbij hij voor het eerst een achtsnarige gitaar hanteert, een 8-string Music Man Majesty, en dan komt het slot, de titeltrack van wel over de twintig minuten waarin de virtuositeit van de muzikanten naar boven komt en van de plaat afdruipt.
Een epische schepping, een opzettelijk lang werkstuk met middenin wat het meeste weg heeft van een ballad, geïnspireerd door waaghalzen die hun limieten verleggen en hun drijfveer. Een meesterwerk.

Ik twijfel er niet aan dat er zoals bij elke nieuwe release van Dream Theater mensen en fans van DT zullen zaniken over de kwaliteit van de zang van James LaBrie. Ik kan met echter geen andere frontman voorstellen bij de allergrootste prog metal band van deze aardkloot die samen met LaBrie echt wel staan van waar ze een zicht hebben volgens de titel van opus 15.
Dit is wederom voortreffelijk werk en de vraag is of de band na bijna veertig jaar geschiedenis vernieuwde wendingen moet entameren is er eigenlijk geen. Er zijn bands die op volgepropte festivalweiden als headliner geprogrammeerd staan en al meer dan dertig jaar niets baanbrekend uitgebracht hebben. Mijn antwoord op de vraag kun je dus hiervan afleiden en ik kijk al uit naar de box die vrijdag geleverd wordt.