Whitechapel – Kin

Label: Metal Blade Records

Merycarmen LC

Het Amerikaanse kwintet Whitechapel is terug van nooit weggeweest om onze gevoelens wederom te omarmen met zijn stevige groove en feeling zoals we gewend zijn van de band. Deathcore wordt met Kin naar nieuwe ongekende hoogtes gebracht met deze badass release met nummers als Orphan die je diep emotioneel kunnen maken of tracks als Lost Boy of To The Wolves die je uitnodigen de keet in vuur en vlam te zetten.

Kin is een verhalend album zoals The Valley (2019) en zet het verhaal over de traumatische jeugd van zanger Phil Bozeman verder. Precies de titel Kin betekent “verwantschap” en dit vervolg op The Valley bevat een nieuw personage dat de duistere kant van Bozeman vertegenwoordigt die hem kwelt.
Deze figuur wordt op een diepere en duistere manier geportretteerd dan zijn ware zelf, en vertegenwoordigt het wezen dat hij had kunnen worden als hij de verkeerde kant op was gegaan. Deze thema’s en het beklijvende verhaal worden begeleid door de artwork ontworpen door Jillian Savage en die stuk voor stuk met de hand zijn geschilderd door de vrouw van gitarist Ben Savage in een pointillistische stijl. Het resultaat geeft perfect de sfeer terug van de meer artistieke en digitale richting van de Kin.

De opvolger van The Valley steekt van wal met I Will Find You waarvan de delicate en akoestische intro al snel exploderen in pure agressie met de keelklanken en harde riffs die het geluid van Whitechapel kenmerken, dit alles herbekrachtigend met de galopperende en krachtige drums van de jongste aanwinst van de band: Alex Rüdinger. De song volgt de trend van Doom Woods uit The Valley, en introduceert deze keer de duistere kant van de frontman die zal proberen hem ervan te weerhouden terug te vallen in oude patronen uit het verleden.
We gaan vervolgens verder met het felle Lost Boy met de drie overweldigende gitaren van Wade, Householder en Savage die vanaf het begin woest aanvallen, begeleid door de donderende blastbeats van Rüdinger. De video, geproduceerd door Crystal Spotlight, is een geweldige animatie die Bozeman en zijn alternatieve zelf voor het eerst portretteert op een soort reis door het DNA van de zanger. De brug markeert het meest aangrijpende moment en het valt op briljante wijze samen met de vernietiging van het alternatieve zelf in de video, zoals de tekst reciteert: “Underneath my shadow is a snake and it’s telling me that I should run far away. But I know it’s voice will be echoing forever”.

Nadat we ons hebben ondergedompeld in de blauwe wereld van het Lost Boy, worden we geleid naar de bloedige symfonie van de volgende meest beluisterde single van Kin: A Bloodsoaked Symphony. Dit is een ander stuk dat naast de video ook de moeite waard is om te appreciëren, omdat het de prestaties van het hoofdpersonage perfect combineert met de beestachtige keelklanken en de bloederige gebeurtenissen van het verhaal met griezelige riffs totdat ze uitbarsten in een lekkere breakdown. De video wordt afgesloten met de zelfmoord van het hoofdpersonage, maar de clip slaagt er in om met dezelfde waangedachten terug te keren naar dezelfde donkere, deprimerende wereld.

Het verhaal blijft zich ontvouwen via furieuze werkstukken als The Ones That Made Us, To The Wolves en Without Us die ons eraan herinneren waarom Whitechapel wordt beschouwd als de peetvader van de deathcore. Melancholie is ook aanwezig met Anticure, History Silent, het akoestische en korte Without You en het gelijknamige Kin dat deze opus met een zucht afsluit.
Orphan is zonder twijfel een schepping dat met haar eigen licht schijnt. In de beste Hickory Creek-stijl is het een hartverscheurende ballad die efficiënt genoeg is om de klokken te stoppen en zielen te raken. De hartverscheurende teksten weergegeven door zo’n indrukwekkend clean vocaal bereik, vergezeld van instrumentale grootsheid en een scheurende solo maken het een hoogstaande overgang naar het einde van de plaat.

Over het algemeen beschikt Kin over alle lage en langzame groove van old school deathcore, maar het waagt zich ook aan progressieve death metal die Kin nog interessanter maken. Vocaal zijn de tonen geweldig, pakkende ritmische plaatsingen komen en gaan door een combinatie van ultra lage keelklanken, vervormde vocals en melodische cleans Het gitaarwerk vertoont pure sludgy stevigheid, allemaal vermengd met de zwaarte van de bas. Drummer Alex Rüdinger is een absoluut snelheidsbeest die er ook niet voor terugdeinst om gekke accenten te leggen. Het lijdt geen twijfel dat hij een meer dan prima toevoeging aan Whitechapel is.

Nu Whitechapel weer over nieuw werk beschikken waar ze net zo trots op kunnen zijn als op de uitstekende voorganger. We raden je ten zeerste aan om The Valley te verlaten en de nieuwe dynamische wereld van Kin te verkennen.

Tracklist: