Bonded - Into Blackness

Label: Century Media Records

Ashley Bickx

Tegenslagen in het leven durven zeer vaak leiden tot nieuwe hoogtepunten. Een cliché, maar in het geval van het Duitse Bonded wel een cliché dat nagels met kloppen slaat. Enkele jaren geleden werden Berndt “Bernemann” Kost en Markus “Makku” Freiwald namelijk de deur gewezen bij Sodom, hetgeen de deur wagenwijd open zette voor een nieuwe muzikaal project dat uiteindelijk Bonded zou heten. Begin 2020 tekende de debuutplaat Rest In Violence meteen voor de eerste thrashgranaat van het indertijd net gestarte nieuwe jaar. Een jaar dat evenwel al snel volledig de mist in ging, net zoals de promotietour voor deze toch wel straffe debuutplaat. De band bleef opnieuw niet bij de pakken zitten, waardoor we op 12 november reeds album nummer twee mogen verwelkomen, genaamd Into Blackness, dat opnieuw zal verschijnen via Century Media Records.

Rest In Violence was absoluut één van de betere debuutplaten van het jaar 2020, waarmee Bonded meteen naam wist te maken maar tevens de lat voor zichzelf bijzonder hoog wist te leggen. Gelukkig hebben deze Duitsers niet meteen al hun kruid verschoten, want op deze opvolger wordt de lijn van het debuut gewoonweg vlotjes doorgetrokken. Bonded weet als moderne thrashband alle sterke elementen van zowel de Bay Area als de Teutoonse scene te combineren tot een vlot, van groove doorspekt muzikaal geheel. Het gaspedaal wordt bij momenten zeer stevig ingeduwd, waarbij de band qua thematieken geopteerd heeft voor een meer duistere benadering. Een invalshoek die we duidelijk horen doorschemeren tijdens nummers als Lilith (Queen of Blood), Final Stand en Ill-Minded Freak.

Aan variatie trouwens geen gebrek. Naast de combinatie van diverse subgenres binnen het thrashgenre, steken deze Duitsers eveneens hun voorliefde voor het meer melodieuze werk zeker niet onder stoelen of banken. Zo weet Into The Blackness Of A Wartime Night zich te onderscheiden door uitermate melodieuze gitaarpartijen, waarbij de afwisseling tussen snoeiharde thrash en deze melodieuze elementen zeer positief weet uit te pakken. Met Destroy The Things I Love krijgen we zowaar zelfs een (stevige) ballad voor de kiezen.

De grote ster van Bonded is, net zoals op het debuut, opnieuw frontman Ingo Bajonczak, gekend van die andere Duitse thrashband Assassin, die zich stilaan echt wel weet te profileren als één van de sterkere frontmannen binnen het genre. Weer vele zangers blijven steken op één bepaalde vocale koers, wisselt Ingo vlotjes af tussen blaffende grunts, growls, en zijn typerende doorleefde, meer cleane vocalen.

Met deze Into Blackness zal Bonded de liefhebbers van het betere thrashgenre ongetwijfeld een dikke drie kwartier weten vermaken, waarna de repeatknop ongetwijfeld nog ontelbare keren zal worden betast. Into Blackness is namelijk een zeer diverse plaat, waar geen enkele filler op te bespeuren valt. De band heeft van de, jammer genoeg nog steeds actuele Coronacrisis, een deugd weten te maken, want eens de continentale tournees zich opnieuw op gang zullen trekken, zal Bonded niet één maar liefst twee volwaardige langspelers aan het ongetwijfeld opgehitste publiek mogen voorstellen. De vooruitzichten zien er alvast goed uit, al begint deze zinsnede na bijna twee jaar stilaan afgezaagd te worden. Het wordt tijd dat het livecircuit zich echt volledig voor de volle 100% op gang kan trekken. Het Corona-circus heeft lang genoeg geduurd.

Tracklist: