Cradle Of Filth - Existence Is Futile

Label: Nuclear Blast Records

Bart Van Gestel

Existence Is Futile is alweer de dertiende plaat van het Britse gothic metalinstituut Cradle Of Filth. Deze plaat verscheen al in oktober, maar wij vonden toch de tijd en moeite om onze mening hierover neer te schrijven.

Ondergetekende maakte al erg vroeg kennis met de Filth, ten tijde van hun topreleases Dusk…and Her Embrace en Cruelty and the Beast. Echter, na Midian ging mijn persoonlijke aandacht op deze band eerder richting de slappe was. Ondanks enkele erg gesmaakte live-encounters (met als uitschieter Graspop 2019) bleef ik toch wat op mijn honger zitten. Niet dat Cradle Of Filth slechte platen begon te maken. Nee. Het was eerder het eenheidsworstgevoel. Naar mijn gevoel kon je eender welk album van Cradle Of Filth opleggen en quasi meteen vaststellen om welke band het gaat, maar daarom niet per se direct weten welke plaat je juist hebt op staan. Daarbij gelden de eerste drie-vier albums echter als de uitzondering op deze gestelde regel.

Ondanks dit besloot ik voor mezelf om de dertiende release – al is het maar symbolisch – toch maar weer eens en kans te geven. Daarom belicht ik even de huidige line-up. Ik moest immers vaststellen dat van drummer Nick Barker of gitarist Paul Allender al lang niet meer gesproken wordt. De huidige line-up ontstond blijkbaar eerder als een snel bij elkaar gezocht gezelschap om te kunnen touren. Toch bleek de mayonaise goed te pakken en opereert de band sinds 2019 onder deze line-up. Gitaartandem Richard Shaw – Marek Šmerda (oftewel Ashok) worden ritmegewijs ondersteund door drummer Martin Škaroupka en bassist Daniel Firth. Deze bende trok pandemiegewijs in isolatie in de Grindstone Studios van Scott Atkins. Het resultaat van deze zelfopsluiting is Existence Is Futile geworden.

Al van bij het begin van het album wordt meteen duidelijk dat dit weer onomwonden een Cradle Of Filth-plaat is. Het lijkt wel of steeds dezelfde malletjes gebruikt worden om de songs te schrijven. De band slaagt er weliswaar in om een erg vloeiend geheel te creëren. Er wordt veel teruggegrepen naar de trucjes welke Cradle Of Filth gemaakt hebben wat ze nu zijn. Zanger Dani Filth meandert met zijn stem tussen grunt en fijngemalen screams alsof het niks is. Daarnaast doet Anabelle Iratni dienst als vrouwelijk tegengewicht met haar operettestem. Ook de keyboards ontbreken uiteraard niet. Existence Is Futile ademt een stinkende gothiclucht over je uit. Soms aardedonker, dan pervers maar steeds brutaal en extreem. De gitaarlicks van Richard Shaw en Ashok zijn hierbij van uitstekend niveau.

Existence Is Futile lijkt aanvankelijk een typisch Cradle-album. Toch zit er in de veertien tracks gelukkig wat afwisseling. Zo is er bijvoorbeeld het compacte, hitgevoelige maar vooral erg geslaagde How Many Tears To Nurture A Rose. Deze behoort al zeker tot mijn persoonlijk favoriete tracks uit de plaat.

Er zijn ook enkele bijzonderheden aan deze plaat. Acteur Doug Bradley, best gekend voor zijn strapatsen als Pinhead uit de Hellraiser filmreeks, leent zijn formidabele en karakteristieke stem David Attenborough-gewijs aan het epische Suffer Our Dominion. Daarnaast zijn er twee bonus tracks toegevoegd aan deze plaat. Eén van deze nummers, Sisters Of The Mist, dient als sluitsteen van de Her Ghost In The Fog-trilogie welke werd aangevat op Midian. Deel twee verscheen op Nymphetamine onder de titel Swansong For A Raven. De trilogie handelt over het verhaal van een man wier liefdespartner hem werd ontnomen door een bende verkrachters.

Thematisch lijkt het album beschoren door de corona-pandemie, maar Cradle Of Filth leek voorkennis te hebben: alle teksten waren klaar voor de spreekwoordelijke coronastront tegen de ventilatorbladen knalde. Existence Is Futile handelt over angst voor het onbekende, existentialisme met een blik op de onvermijdbare vernietiging van alle leven op onze planeet. Het machitg mooie artwork sluit prima aan bij de thematiek. De Litouwse artiest Arthur Berzinsh mocht van de band zijn gevoel bij het album visualiseren.

Existence Is Futile heeft alles wat Cradle Of Filth belichaamt. De band zet met dit dertiende album een krachtig en dramatisch resultaat neer. Een ware levendige voorstelling van Cradle Of Filth. Duister en bij wijlen oncomfortabel, catchy en met kenmerkende verhalende stijlen. Ik ben weer fan!