Persefone is de Spaanstalige naam van een godin uit de Griekse mythologie, de godin van het dodenrijk en de lente, maar het is ook de naam van het beste exportproduct van het belastingparadijs Andorra, die vorig jaar haar twintigste verjaardag vierde. Fans van progressieve extreme metal kennen de band ongetwijfeld en zaten wellicht net als ondertekende al jaren te wachten op de opvolger van het onnavolgbare technisch meesterwerk Aathma. Op drie weken na moesten de fans van Persefone wachten op de zesde langspeler van de Andorrezen; het lange wachten is voorbij. Eindelijk.

Na wel tien luisterbeurten kon ik de recensie van metanoia aanvatten, overmand door een gevoel van euforie, en kon meteen ook terugblikken op het einde van de maand november 2021 toen ik mijn eindejaarlijst vorm kreeg. Persefone zou wel eens kunnen prijken op de plaats waar Hippotraktor wat mij betreft eind 2021 stond. Je weet het nu al, dit is wederom een meesterstuk in alle objectiviteit en het fan zijn helemaal terzijde gelaten.

Persefone @ Prog Power Europe 2019 – JH Sjiwa – Baarlo – NL

metanoia wordt aangevat met de relatief korte titeltrack van net geen twee minuten waarin we een heel bekende stem horen, deze van Leprous’ frontman Einar Solberg. Katabasis is het tweede nummer en is 200 % Persefone met de nodige melodie, harsh en clean vocals van Marc Martins en Miguel Espinoza, technische en bijwijlen atmosferische stukken zonder de progressieve kant te vergeten. Lijkt me ideaal om als tweede single te fungeren. Architecture of the I is tot zover misschien wel het stevigste wat te vinden is op deze plaat waarin het gitaarwerk van oprichter Carlos Lozano en Portugees Filipe Baldaia bij momenten duizelingwekkend is en ondersteund worden door medeoprichter/bassist Tony Mestre en vellentemmer Sergi Verdeguer die trouwens een nieuwe look zoals je kunt merken in de video’s.

Iets in de aard van knapperend haardvuur vangt het instrumentale Leap of Faith aan dat steviger wordt naarmate het werkstuk evolueert terwijl Aware of Being Watched een elektronische startschot kreeg die van korte duur is waarna we vocals krijgen die me doen denken aan Joel Ekelöf terwijl het wel degelijk toetsenist Miguel “Moe” Espinoza.

Voorbij halfweg krijgen we een knipoog naar 2013 of eigenlijk een vervolg op twee tracks die op Spiritual Migration verschenen, Consciousness (pt.1): Sitting in Silence en Consciousness (pt.2): A Path to Enlightment, in dit geval Consciousness, Pt. 3 dat het langste nummer van deze worp levert en best wel episch is.

metanoia wordt afgesloten met Anabasis dat verdeeld wordt over drie delen stukken goed voor 15 ½ minuten. Deel één is een rustige voornamelijk instrumentale inleiding en kreeg de naam Anabasis Pt1 mee, Pt2 start meteen furieus en is met 8:11 minuten ook het langste deel van het driedelige epos waarin de Noorse gastzangeres Merethe Soltvedt haar stem aan verleent en zorgt voor de vrouwelijke inbreng op metanoia. Merethe Soltvedt is niet de enige gastartiest op deel 2, de vingervlugge Amerikaanse virtuoos met Puerto Ricaanse roots Angel Vivaldi en voormalig Oost-Duitser Steffen Kummerer, frontman, stichter en ritmegitarist van Obscura brengen ook hun steentje bij aan deze muzikale epiek. Het sluitstuk van Anabasis zoekt opnieuw de rust op met pianowerk van Miguel “Moe” Espinoza om op een prachtige manier metanoia af te sluiten.

Persefone als headliner @ Prog Power Europe 2019 – JC Sjiwa – Baarlo – NL

Het Oostenrijkse label Napalm Records lijfde Persefone binnen en deed hiermee een perfecte zet om wat meer andere, lees meer moderne, stijlen aan te trekken.

De zesde worp van Persefone is zonder twijfel opnieuw een toonbeeld van compositiewerk waarin techniciteit, progressiviteit en melodie een perfecte legering vormen voor een edelmetaal die dezer dagen soms hard te vinden is. Wat een band! Wat een plaat!