Zeal And Ardor

Label: MVKA/Radicalis

Bart Van Gestel

Zeal & Ardor heeft een derde – dit keer “titelloze” – plaat klaar. Waar het verhaal van deze band rondom muzikant Manuel Gagneux in 2013 eerder als een soort webchallenge startte, lijkt deze trein tegenwoordig flink vaart én meer lading te hebben.

Het verhaal achter Zeal & Ardor is voor de meesten onder ons wel bekend ondertussen. Muzikant – en zanger bij de band – Manuel Gagneux stelde op het webplatfrom 4chan de vraag welke twee totaal verschillende muzikale stijlen door hem zouden moeten gefusioneerd worden. Eén lijperd kwam met het idee om black metal te gaan mengen met oude door zwarte slaven bedachte liedjes. Manuel gaf zijn zege voor dit idee. Daaruit ontstond uiteindelijk het debuutalbum Devil Is Fine.

Dat dit meteen drie pijlen in triple twenty betekende, was te merken aan de miljoenen streams welke de plaat kreeg. Als gevolg daarvan werd Zeal & Ardor op het Tilburgse Roadburn gevraagd in 2017. Omdat het creatieve vat nog niet leeg was volgde al snel Stranger Fruit. Hier drukte de band stevig door in het nieuw uitgevonden genre. De synthetische intermezzi van Devil Is Fine verdwenen naar de achtergrond, de songs werden echter nog meer duister, de gitaren zwaarder, de screams feller en de band nog populairder. Regisseur Quentin Tarantino moet het zich beklaagd hebben dat deze muziek nog niet voorhanden was bij het maken van zijn Django Unchained.

Uiteraard schept dit torenhoge verwachtingen en legt de band zichzelf ongewild flink druk op. Een politiek geladen doch geslaagde ep Wake Of A Nation plus een live-album (Live In London) dienden als zoethouders voor het verschijnen van het derde album.

Direct met de deur in huis vallen over de derde plaat: het nieuwe is er nu wel een beetje af. Zeal & Ardor heeft dankzij de eerste platen een uiterst herkenbare sound gecreëerd. Deze keert nu uiteraard terug. De variatie zang-scream is weer aanwezig, doch een stuk minder nadrukkelijk. De duisternis en heavyness van Stranger Fruit hebben dit keer plaats gemaakt voor een moderner en frissere sound. Het gevoel mee te reizen in de buik van de slavenschepen is hier niet meer nadrukkelijk aanwezig.

Zeal & Ardor heeft zijn focus een stuk verlegd richting het experiment. Een erg grote diversiteit aan sounds en genres passeren de revue: blues (Hold Your Head Low), synthpop (Emersion), black en post-metal, singer-songwriter (Golden Liar, Erase)… Met Götterdämmerung knipogen ze zelfs naar Rammstein! Als we naar raakpunten met eerder werk zoeken, dan vinden we die in hoofdzaak bij de gebruikte ritmes en structuren van de nummers. Andere sleutelelementen horen we ook terug: afwisselende cleane en screamzang, jagende gitaarriffs die zich op de achtergrond bevinden en de kenmerkende gebiedende wijs die af en toe de kop op steekt in de teksten.

Heeft Zeal & Ardor zich met dit nieuwe album overtroffen? Toch wel. Er was een beetje de vrees om in herhaling te gaan vervallen. Dit vermijden ze perfect door breed te gaan met een flinke dosis lef. De hoge verwachtingen zullen voor de ene meer dan ingelost worden, voor de andere misschien weer totaal niet. Het zou best kunnen dat album drie een beetje voor polarisatie gaat zorgen binnen de fanbasis. Het is namelijk zo dat deze nieuwe plaat niet voor de volle honderd procent de soul/blackmetaltoer is op gegaan. Ook de heavyness, het zweterige van Stranger Fruit is niet meer. Hoe de eerder genoemde nieuwe elementen zich zullen profileren bij de luisteraars valt toch nog af te wachten naar mijn gevoel.

Ik denk dat we kunnen concluderen dat Zeal & Ardor hier een logische volgende stap heeft gezet in zijn onwaarschijnlijk avontuur. Dit nieuwe plaatje is erg avontuurlijk en zal door iedereen zeker een kans gegeven worden.