Bostonians Wilderun brachten in 2019 met Veil of Imagination een meer dan denderend album uit vol progressieve metal van de bovenste plank en werd met open armen ontvangen door de gespecialiseerde pers aan beide kanten van de grote plas, van traditionele folk metal naar prog metal, een grote stap voor de mensheid maar een kleine stap voor Wilderun.

Het was dus uitkijken naar de opvolger die de titel Epigone meekreeg en vooral of de erfgenaam van Veil of Imagination even hoge toppen zou scheren. Keerde de band terug naar haar folk roots of is de progressieve impuls opnieuw te horen op hun vierde worp?

Na twee relatief goed ontvangen folkmetalalbums brachten de Amerikanen op eigen houtje Veil of Imagination uit wat hen naar hogere regionen zou sturen in de progressieve metalwereld, een plaat die bol staat van de kwaliteit, de cover alleen al is een trip naar je platenboer waard.
Twee en een half jaar en een pandemie later zit Wilderun bij één van de grootste labels in metal platenland, het Duitse Century Media, sub-label van mastodont Sony Music, die duidelijk ook naar Veil of Imagination moet geluisterd hebben. Eigenlijk zitten ze al twee jaar bij Century Media.

Epigone opent met het ingetogen akoestische, folky en progressieve Exhaler dat meteen opgevolgd wordt door een zeer epische track, Woolgatherer. Track #2 leunt tegen de vijftien minuten aan met zowel progressieve als symfonische impulsen en eigenlijk aangevat wordt met wat een verlengstuk op Exhaler lijkt.
Na minder dan twee minuten wordt dat afgebroken met extreme metaltinten die me meteen deden denken aan de Zweedse grootmeesters Opeth maar dan met meer symfonische schakeringen. Op bepaalde momenten zou u zich wanen op een voorstelling van nieuw werk van Åkerfeldt en co zonder Wilderun oneer aan te doen.
De post-productie van deze vierde worp werd dan ook in handen gegeven van twee Zweden die eerder met Opeth werkten, Jens Bogren en Tony Lindgren van Fascination Street Studios.

Passenger begint met een stuk dat wel door John Petrucci zou kunnen georkestreerd zijn maar is wel degelijk van de hand van Evan Anderson Berry uit Chicago en niet The Big Apple.  Het is ook in Passenger dat het orkestrale in Epigone aan bod komt om niet meer weg te ebben, eigenlijk al deels terug te vinden in Woolgatherer. Na Identifier, het vierde stuk met een aantal merkwaarde elektronische samples is de luisteraar en deze registratie reeds veertig minuten ver en er moeten warempel nog vijf tracks komen, waar voor je geld dus. Ambition lijkt deel één af te sluiten op een enigszins eigenzinnige manier, het lijkt wel science-fiction.

Het slot van Epigone is er één dat net geen twintig minuten duurt. Een epische muzikale opvoering als het ware, in vier bedrijven. Of is het een sci-fi hoorspel?

Epigone is zonder twijfel een meeslepende reis die je in één stuk moet beluisteren om het in zijn geheel te kunnen appreciëren.
Wilderun trakteert ons wederom op een uitstekend werk dat zowel complex, bombastisch, orkestraal als bijwijlen heel duister is. We hebben duidelijk het laatste niet gehoord van deze jongens uit de Cheers stad of misschien beter de metropool die het Berklee College of Music huisvest.