De Zweedse theatrale rock band “Ghost” had al van bij het ontstaan grootse dromen. Een dikke twaalf jaar na de release van hun debuut Opus Eponymous en nu met een vijfde album Impera op zak lijkt het dat Papa Emeritus de vierde en zijn naamloze Ghouls die droom zullen waarmaken. Of ze deze droom waarmaken met de vijfde of toch wachten zal worden op de zesde kan je hier lezen.

Sinds die eerste plaat hebben we nooit lang moeten wachten op een opvolger, al dateert hun vierde album Prequelle al van 2018, inmiddels vier jaar geleden, maar Tobias Forge had het ook niet zo ingecalculeerd. Oorspronkelijk Ghost de studio induiken anno 2020, maar onvoorziene omstandigheden doken op en dit niet enkel in Zweden. Een jaar later dan gepland kon de formatie dan toch de studio inpalmen wat twaalf nieuwe songs opleverde.

Starten doen we met Imperium, een toepasselijk eerste nummer want de plaat handelt over opkomst en ondergang van rijken (niet rijk in zin van geld maar geografisch gezien), een instrumentaal nummer die je meesleept gedurende anderhalve minuut om dan het tempo aan te passen met Kaisarion die opent met een oorverdovende schreeuw en meteen overgaat in de welbekende sfeer die Ghost creëert. Hiermee is meteen de toon voor het album gezet, terug wat meer rock dan hun vorige album die wat dichter bij mainstream aanleunde hoewel de lijn ertussen toch zeer fijn blijft.

Hun volgend track Spillways opent met een piano deuntje die je gekend in de oren klinkt en dan overgaat in wijsje die evengoed door Jon Bon Jovi kon geschreven worden.
Snel schakelen we door Call Me Little Sunshine dat écht wel een herkenbare authentieke hitgevoelige Ghost creatie is en tevens ook de tweede single is van Imperium, een meezinger met een theatrale ondertoon. Naar het einde toe genieten we van een fraaie gitaarsolo die dan samen met een toetsinstrument in koor overgaat.

Van het ene hoogtepunt gaan we over naar het andere met Hunters Moon die bij de horror fans wel bekend zal zijn dankzij de laatste Halloween rolprent (Halloween Kills) met een opzwepend tempo die de jacht op een prooi fingeert. Watcher in The Sky gooit het dan over een heel andere boeg door hier en daar wat invloeden te zoeken in het industrial genre, aangevuld met een powerballad.

De tweede helft start met de instrumentale creatie Dominion waarin behoorlijk wat koperwerk te horen is en als inleiding geldt voor Twenties. Het volgende hoogtepunt van dit album waarin Papa Emeritus IV zijn verhaal mag doen. Darkness At The Hearts Of My Love beschikt over een behoorlijk proggy begint me op de achtergrond vingergeknip. Ook dit stuk blijft verder het verhaal vertellen over de opkomst en het vergaan van imperia in de vorm van een epische ballade.

Griftwood verlaat de proggy wegen en keert terug naar de aanstekelijke rock getypeerd door Ghost om over te gaan in een voorlaatste creatie, Bite Of Passage, een derde en laatste instrumentale schepping. Afsluiten doen we met het langste oeuvre van de plaat, Respite On The Spitalfields. Een ritmische compositie met kostelijke gitaarstukken die handelt over de tijden waarin Jack The Ripper London terroriseerde.

Ghost lost ongetwijfeld de verwachtingen in met Imperia. Hiermee slaat de band verder de weg in om één van de groten te worden in de mainstream metal en gegarandeerd de komende jaren hun status als headliner nog zullen accentueren.