Nu de Coronabeperkingen zijn opgeheven, laten Grimm Gent en Jeugdhuis Asgaard er geen gras over groeien. Zoveel mag duidelijk zijn, want ieder weekend staat er wel minstens één concertavond geprogrammeerd, waarbij de organisatie volop de kaart trekt van lokale, talentvolle bands. Na onder meer Mordkaul, Aeveris en de ervaren rotten van Leng Tch’e was het op vrijdag 25 maart de beurt aan Wound Collector om Jeugdhuis Asgaard te trakteren op een nieuwe avond vol brutale metal. Het voorprogramma werd verzorgd door het Limburgse geweld van Storm Upon The Masses. Ondanks de snelheidsbeperking ingevolge het smogalarm zakten wij maar al te graag af richting Gentbrugge om ook deze avond van een gepast verslag te voorzien.

De heren van Storm Upon The Masses moesten ongetwijfeld vroeger dan gebruikelijk vertrokken zijn uit het verre Zonhoven, want zoals algemeen afgekondigd, was het in Antwerpen en Oost-Vlaanderen ‘sjeezen’ aan een slakkengang van maximaal 90 km/u. Gelukkig bleek de verkeersdrukte al bij al nog mee te vallen, waardoor de show van vanavond geen noemenswaardige vertraging opliep. De band liet de vlam meteen in de spreekwoordelijke pan slaan en trok zich niets aan van de aanvankelijk beperkte opkomst. De band putte zoals verwacht rijkelijk uit de debuutplaat The Ones Who Came Back, maar ook de debuutep Vengeance Of Madness werd niet over het hoofd gezien, getuige het hondsbrutale Skin Collector.

Naarmate de show vorderde, begon Asgaard zoetjes aan wat voller te lopen, hetgeen de bandleden zichtbaar deugd deed. Gaandeweg werd ook het geluid op subtiele wijze op punt gesteld, waardoor de virtuositeit van dit gezelschap beter en beter tot zijn haar recht kwam. Storm Upon The Masses is in essentie een brutal deathmetalband, maar dan wel eentje die kan teren op instrumentaal vernuft, louter dan ‘ultralogge’ sound. Wie bij aanvang van de avond wat last begon te krijgen van vrijdagavond moeheid was bij deze meteen wakker geschud. Storm Upon The Masses toonde zich namelijk een uitstekende opener van de avond. Hopelijk kunnen we deze band de komende maanden nog eens aan het werk zien!

Na een welgekomen pauze waarbij we ons nog eens kunnen tegoed doen aan één van de vele ‘exotische’ bieren van de uitgebreide drankenkaart, betrad Wound Collector de bühne. Sinds 2016 laat deze Oost-Vlaamse deathmetalband een frisse wind waaien binnen het genre door toevoeging van de saxofoon. Een gedurfde zet, hetgeen er toe geleid heeft dat deze band te catalogeren valt onder de noemer ‘love it or hate it’. Voor wie op basis van het platenmateriaal nog niet overtuigd geweest zou zijn, zal na afloop van de show zijn of haar mening ongetwijfeld hebben moeten bijstellen. Wound Collector wist met een wervelende show namelijk alle harten te veroveren. Niet in het minst door de humoristische noot vanwege gitarist Guy Van Campenhout, die na twee jaar zeer tevreden was dat hij eindelijk nog eens buiten mocht. Het leverde bij momenten hilarische taferelen op die bij iedere toeschouwer een lach op het gezicht wist te toveren.

Gelukkig bleek de show van deze heren vanavond minstens van een even hoog niveau te zijn als wat betreft de verschillende humoristische noten die door de zaal werden gegooid. De bank kon dan ook rekenen op een ijzersterk geluid, waarbij frontman Peter Verdonck met zijn saxofoon de nummers van heel wat extra peper en zout wist te voorzien zonder ook maar op enig ogenblik als storend te worden ervaren. Bij momenten bombastisch, dan weer zeer Oosters aandoend. In nagenoeg iedere song kreeg de saxofoon wel een verschillende bijklank, hetgeen de show van Wound Collector extra interessant maakte.

En zo raasden deze Waaslanders een uur lang over Jeugdhuis Asgaard, waarbij al meteen een prominente rol was weggelegd voor nieuwbakken gitarist Poncho, die voor zijn vuurdoop kon rekenen op heel wat steun uit het publiek. En het moet gezegd, de man schudde de ene na de andere strakke riff en flitsende gitaarsolo uit zijn vingers. Wat dan gezegd van duizendpoot Nico Veroeven die zich na shows met onder andere Carrion en Serial Butcher meer en meer begint te profileren als één van de betere drummers uit onze vaderlandse metalscene.

Na een greep uit het oeuvre van de band werd afgesloten met de twee ‘hits’ zoals de bandleden het zelf met een knipoog omschreven. Eerst werd met het nummer Seduced Into Depravity een ode gebracht aan Mata hari, waarna met Execution In Chaos een uitroepteken gezet werd achter een ijzersterke show, hetgeen op een ‘staande’ ovatie onthaald werd. Het weekend mooi inzetten, heet zoiets dan!