Amper twee albums hadden de heren van Evil Invaders tot voor kort op de teller en toch is heel de nationale, en bij uitbreiding internationale metalscene reeds ingepalmd door dit gezelschap. Een verwezenlijking die in de gouden jaren tachtig schering en inslag was, maar pakweg veertig jaar later hoogst uitzonderlijk geworden is. Het zegt veel over de kwaliteit en de drive van deze in alle opzichten unieke band. Op 1 april zag album nummer drie, genaamd Shattering Reflection het levenslicht via Napalm Records. Een heuglijke gebeurtenis die de band absoluut niet zomaar aan zich voorbij wou laten gaan. Al snel na de bekendmaking van de releasedatum werd zaterdag twee april vastgepind voor een heuse releaseshow in zaal Trix in Borgerhout, waarbij kosten noch moeite werden gespaard. Schizophrenia kreeg de eer om de avond officieel op gang te trappen, waarna Cyclone de temperatuur verder op punt mocht proberen brengen!

Naar goede gewoonte vergde het weer heel wat geduld om überhaupt binnen te geraken in de zaal Trix. Ook na twee jaar Corona dient de schrijvende pers nog steeds aan te schuiven aan een apart loket, hetgeen gepaard gaat met de nodige vertraging, daar waar de reguliere tickethouders in ‘no time’ door de ticketcontrole konden laveren. Op zich geen enkel probleem, ware het niet dat er amper twintig minuten zaten tussen het openen van de deuren en de start van de show van opener Schizophrenia. De eerste nummers van laatstgenoemde diende ondergetekende dan ook noodgedwongen aan zich voorbij te laten gaan.

Schizophrenia

Wanneer het dan toch gelukt was om eindelijk binnen te geraken, stond het brute geweld van Schizophrenia reeds het beste van zichzelf te geven. Op zich geen al te moeilijke opgave, want de band kon vandaag namelijk de bovengemiddelde debuutplaat Recollections Of The Insane eindelijk aan het grote publiek voorstellen. Dat publiek kon de spijkerharde death/thrash metal van deze band duidelijk smaken, gelet op het oprechte applaus dat na iedere song weerklonk. Niet verwonderlijk, want Schizophrenia toonde zich vanavond live een perfect geoliede machine met heel wat ervaring op de teller. Het duo Mandozzi – Promos maakte namelijk al deel uit van voorganger Hammerhead, alvorens in 2016 de naam gewijzigd werd naar Schizophrenia, waarbij Marty Van Kerckhoven en Lorenzo Vissol het duo vervoegden.

Marty Van Kerckhoven

Alleen bleek het voor het publiek toch een te grote opgave te zijn om het refrein van het nummer Cranial Disintegration luidkeels mee te brullen. ondanks drie verwoede pogingen bleef de respons vrij lauw. Als headliner gaat zoiets er in als zoete koek, maar als opener van de avond was dit net iets te veel gevraagd. Zowel band als publiek lieten het echter niet aan hun hart komen, waarna er finaal zelfs een eerste moshpit ontstond.  Schizophrenia zette zo meteen de toon voor wat een zeer mooie avond zou worden…

Ricky Mandozzi

In tegenstelling tot heel wat andere zalen, wordt er in ‘den Trix‘ een ongelofelijk strak tijdsschema op nagehouden. Zowaar nog strakker dan in het pré-coronatijdperk, want na amper vijftien minuten pauze werden de lichten opnieuw gedimd en was het tijd voor Cyclone, misschien wel de meest tot de verbeelding sprekende thrashmetalband uit onze vaderlandse undergroundscene. Cyclone zag namelijk het levenslicht in 1981(!), maar na een goeie twaalf jaar en twee pareltjes van langspelers werd de handdoek in de ring gegooid. Die handdoek werd tot groot jolijt van de fans in 2019 plotsklaps uit diezelfde ring gehaald en proper gewassen op zestig graden, zodat we zowaar van een comeback gewag kunnen maken.

Cyclone

En niet zomaar de zoveelste comeback van de laatste jaren, want van bij de eerste noten werd er aan een ziedend tempo op los ‘gethrasht’. Aan ruim 300 km/u raasden deze heren door een setlist die in totaal een drie kwartier in beslag zou nemen, maar heel wat van het fysieke krachtenarsenaal van het aanwezige publiek vergde. Headbangen, moshen, crowdsurfen, you name it. Het passeerde allemaal de revue. De twee platen van deze band zijn gerust te bestempelen als tijdloos, maar hebben nu eenmaal op productioneel gebied ietwat te lijden onder de tand des tijds. Van die tand des tijds was vanavond niets te bespeuren, want de nummers werden stuk voor stuk voorzien van een loeiend hard, vol en krachtig geluid, waar deze nummers gewoonweg recht op hebben. Het zou dan ook absoluut geen slecht idee zijn om de oorspronkelijke albums bijvoorbeeld integraal opnieuw op te nemen in afwachting van eventueel nieuw werk…

Kevin Verleysen

De band putte rijkelijk uit de twee albums uit de beginperiode, waarbij toch voornamelijk de nadruk lag op de debuutplaat Brutal Destruction uit 1986. Zo trakteerden deze ervaren rotten, onder leiding van oudgedienden Guido en Stefaan Damen, een overvolle Trix op brutale nummers als Fall Under His Command, In The Grip Of Evil en Fighting The Fatal. Stuk voor stuk klassiekers binnen het genre. De debuutplaat verscheen indertijd namelijk niet voor niets via het grote Roadrunner Records. Cyclone trok met gemak de lijn door van opener Schizophrenia en deed het aanwezige publiek snakken naar nog meer thrash en speed metal. En dan moest de hoofdact nog komen. Wie de helden van Cyclone binnenkort terug aan het werk wil zien, hoeft trouwens niet lang te wachten, want op zaterdag 9 april treden deze heren namelijk aan op het Kortrijkse Blast From The Past Festival.

Guido

Op het moment dat het gros van de aanwezigen nog aan het nagenieten was van Cyclone met één (of meerdere) ‘glazen boterhammen’ in de hand(en), werden diezelfde lichten opnieuw gedoofd. Onder zeer luid gejuich betraden de heren van Evil Invaders het podium, waarna er meteen verschroeiend werd ingezet met de opener Hissing In Crescendo van de daags voordien verschenen derde langspeler Shattering Reflection. Een nummer dat nog niet eerder als single was verschenen, maar meteen zeer positief onthaald werd door het aanwezige publiek. De vuurwerkmachines (lees ‘groot uitgevallen sterrenschijters’), werden meteen in gang gezet, evenals de stoomturbines.

Joe

Vervolgens greep de band terug naar het succesalbum Feed Me Violence, waarbij Mental Penitentiary en voornamelijk As Life Slowly Fades de zaal deden ontploffen met een enormde moshpit tot gevolg. De ballad In Deepest Black werd luidkeels meegezongen en bleek zich na enkele weken reeds ontpopt te hebben tot een nieuwe publiekslieveling.

Evil Invaders

De show vanavond stond uiteraard in het teken van de nieuwste plaat. Naast opener Hissing In Crescendo en In Deepest Black, werden ook Sledgehammer Justice en Die For Me aan het publiek voorgesteld. Tussendoor greep Evil Invaders met Pulses Of Pleasure en Tortured By The Beast terug naar de beginjaren van de band. Pure energiebommen die voor het publiek als een rode lap op een stier werkten. Gelukkig nam de band sporadisch de voet van het gaspedaal en kregen we met Broken Dreams In Isolation en Oblivion even de tijd om op adem te komen, al was die rust ook maar van korte duur. De reguliere setlist werd afgesloten met Eternal Darkness, eveneens afkomstig van de meest recente worp en nu al te beschouwen als een blijvertje binnen de setlist van Evil Invaders. Wat een dijk van een song!

Joeri van de Schoot

Na twee minuten het podium verlaten te hebben, keerden de thrashers van Evil Invaders terug op het podium om er met Fast Loud ‘N Rude, gevolgd door de opzwepende oerklassieker Raising Hell, afkomstig van de in 2016 verschenen ep In For The Kill, er een allerlaatste lap op te geven en de (bas)gitaren zowaar in de vuurwerkinstallaties gehouden werden met de nodige vonkenregen tot gevolg. Wat een agressie, wat een finesse, wat een muzikaal vakmanschap. Superlatieven schoten vanavond werkelijk te kort, want hetgeen Joe Van Audenhove, Max Mayhem, Senne Jacobs en Joeri Van De Schoot vanavond lieten horen en zien, maakte duidelijk dat Evil invaders klaar is om stilaan uit te groeien tot één van de nieuwe headliners binnen het speed- en thrashmetalgenre. Met een staande ovatie van het voltallige publiek kwam er een einde aan een fabelachtige show en kan de band de derde albumcyclus met lef, overtuiging en zelfvertrouwen aanvatten.

Max Mayhem