De Italiaanse alchemisten van Ufomammut zijn terug met hun negende studioalbum, Fenice via Neurot Recordings. Maar niet zoals we ze eerder hebben gehoord, nu ‘intiemer, vrijer’

Al was dit bijna niet het geval geweest, want in januari 2020 had dit trio aangekondigd om na ruim twintig jaar de stekker uit Ufomammut te trekken. Maar kijk, na een dik sabbatjaar en een personeelswissel (zanger Urlo en gitarist Poia kregen het gezelschap van een nieuwe drummer Levre) is hier het resultaat van de vernieuwde samenwerking. Maar daar eindigt het niet. Er is ook muzikaal tevens wat veranderd: “Ik denk dat we onze spontaniteit zijn kwijtgeraakt, album na album”, zegt Url, “We hebben geprobeerd om ingewikkeldere nummers en albums te maken, maar ik denk dat we op een gegeven moment in herhaling vielen. Met Fenice waren we klaar om vanaf nul te beginnen, we hadden geen verleden meer – dus we wilden gewoon herboren worden en uit de as herrijzen..”

Terwijl de band bekend staat om zijn psychedelische reizen naar de verre uithoeken van de kosmos, is Fenice een veel meer introspectieve luisterervaring. Fenice is opgevat als één concepttrack, verdeeld in zes facetten van deze naar binnen gerichte focus. Sonic-experimenten in overvloed in de verkenning van dit centrale thema; synths en experimentele vocale effecten zijn prominenter dan ooit tevoren, terwijl de band zichzelf steeds verder in het onbekende gebied van zijn eigen identiteit duwt.

En dit is al direct te horen bij opener Duat, dat met zijn futuristische synths en psychelische invloeden nogal spacy aanvoelt. Gelukkig krijgen halverwege een stevig stukje gitaarwerk dat verder de rest van het nummer beheerst, en dit voor zo’n dikke 10.30 minuten. Kheperer is met zijn pulserende ritmes en zijn 3 minuten dan ook een buitenbeentje. Psychostasia is de eerste track op Fenice waar we zang te horen krijgen, zij het dan ook vanuit een psychelische hoek. Het zou zomaar het idee krijgen dat er hier bepaalde geestesverruimende substanties aan te pas zijn gekomen. Die sfeer zo.

Met Metamorphoenix wordt de tweede deel van dit album ingeluid. Al blijven we wel in die hypnotiserende sfeer hangen. Een sfeer dat na drie minuten stilvalt en rustiger wordt en we zelfs dat kunnen vergeleken met een koorzang om daarna toch weer terug richting desertrock te gaan. Pyramind start met zware, logge gitaren. De vocalen klinken als een religieuze mantra die steeds herhaald wordt. Afsluiter Empyros heeft diezelfde zware dreunende riff die zowat de ganse track blijft aanhouden en naar het einde toe met de nodige synths terug aansluit met het begin van dit album

Fenice is het geluid van een band waarvan de essentie is verjongd, en verwelkomen de kans om muziek te maken op de manier die ze het beste kennen; door zorgvuldig en aandachtig te ontvouwen, door die extreme dynamiek te versmelten die Fenice tot een levend en ademend wezen maakt en door gigantische riffs te schrijven die hun wedergeboorte aankondigen.

Tracklist

1. Duat
2. Kheperer
3. Psychostasia
4. Metamorphoenix
5. Pyramind
6. Embryos