Nu de concerten en festivals de laatste maanden weer volop van start gegaan zijn, lijkt het ‘oude normaal’ wederom het ‘nieuwe normaal’ geworden te zijn. En dat kunnen we alleen maar toejuichen. Op nagenoeg iedere dag van de week – ook een ordinaire werkdag – staan er wel meerdere shows op de agenda, hetgeen we eveneens alleen maar kunnen toejuichen. Er wordt serieus wat ‘afgejuicht’ de laatste tijd. Het enige waar het hem nog wat aan ontbrak was (1) een show met bands van over de grote plas en (2) een goede, ouderwetse deathcore/metalcore show. Dat moeten ook de heren van Fit For An Autopsy gedacht hebben, want als één van de eerste Amerikaanse bands hebben deze heren een post-corona Europese tournee op poten gezet. In haar kielzog bracht de band in eerste instantie Enterprise Earth, Great American Ghost en Sentinels mee. Als allereerste halte stond zowaar Trix in Antwerpen op de planning. Het beloofde met andere woorden een boeiende avond te worden, waarbij het publiek wel eens één of meerdere live premières te horen zou kunnen krijgen…

Het uit New Jersy afkomstige gezelschap Sentinels mocht er rond de klok van 19 uur meteen een eerste lap op geven. Deze Amerikanen brachten eind vorig jaar nog een genietbare debuutplaat Collapse By Design op de markt dat bol staat van de progressieve metalcore, waarbij een uitstapje richting het djent genre nooit veraf is. Ondanks het vrij vroege aanvangsuur was er aardig wat volk op de been om deze jongelingen aan het werk te zien. De band bood het aanwezige publiek geen ademruimte om rustig op temperatuur te komen. De loeiharde breakdown vulden meteen de Club van Trix, hetgeen deze avond wel vaker het geval zou zijn. Geluidstechnisch en op muzikaal gebied was er weinig op aan te merken. Het publiek reageerde dankbaar, maar – zoals het bij een openingsact meestal het geval is – vrij koel, met uitzondering dan van de die hard fans die vlak voor het podium alvast het beste van zichzelf aan het geven waren. Een aangename kennismaking die er ongetwijfeld toe geleid zal hebben dat de band er op Spotify en andere streamingdiensten enkele luisteraars bij kan schrijven.

Sentinels

Great American Ghost kunnen we op muzikaal gebied gerust het buitenbeentje van de avond noemen. Waar Enterprise Earth en Fit For An Autopsy ontegensprekelijk behoren onder de noemer deathcore, brengen deze, uit Boston afkomstige heren, een brute combinatie van hardcore en metalcore, waarbij de band bij momenten wat deed denken aan een opgefokte versie van pakweg Rage Against The Machine. Het specifieke timbre van de extravagante frontman Ethan Harrison zal hier ongetwijfeld een klein steentje toe hebben bijgedragen. Recentelijk bracht Great American Ghost met Torture World nog een nieuwe ep op de markt, waaruit vanzelfsprekend rijkelijk werd geput. Meer zelfs, Torture World werd integraal aan het publiek voorgesteld, waarbij nummers als King Maker en Death Forgives No One een zeer solide indruk wisten te maken. Tussendoor bracht de band nog sterke versies van No Savior en Scorched Earth ten gehore, waarna de set ten einde kwam met een laatste brutale uitspatting in de vorm van het nummer Altar Of Snakes.

Great American Ghost

De derde band van de avond was Enterprise Earth. In diverse opzichten een mysterieuze band, want ondanks het feit dat de band nog maar enkele jaren bestaat, wisselt men bij wijze van spreken sneller leden dan van ondergoed. Geen enkele origineel lid maakt nog deel uit van deze band en bovendien moet men nagenoeg steeds een beroep doen op livemuzikanten om überhaupt op tour te kunnen gaan. Desondanks bracht de band enkele maanden geleden met The Chosen nog een sterke plaat uit, die vanavond uiteraard centraal stond  Zo opende Enterprise Earth op furieuze wijze, waarbij al snel de ultralogge breakdown van het nummer Reanimate // Disintegrate op het publiek werd afgevuurd en het voor twee seconden leek of we allen in het ijle stonden te zweven.

Enterprise Earth – Dakota Johnson

Een eerste hoogtepunt volgde met de single Where Dreams Are Broken, waarbij ‘vervangend’ frontman Travis Worland ook zijn screams en zelfs cleane vocalen kon demonstreren. Fascinerend om te zien hoe zo een tenger lichaam dergelijke vocale orkaankracht kan genereren. Tussendoor stond bassist Dakota Johnson – neen, niet de bevallige actrice en dochter van – zich in allerlei bochten te wringen terwijl gitarist Gabe Mangold op zijn sandalen de ene riff na de andere uit zijn vingers aan het toveren was. Naar het einde van de setlist bracht Enterprise Earth met onder meer Sleep Is For The Dead en werd het nummer Psalm Of Agony in primeur live aan het publiek voorgesteld. Afsluiten deed de band met de kraker The Failsafe Fallacy waarbij de eerste grote wall of death van de avond een feit was.

Enterprise Earth – Travis Worland

Fit For An Autopsy draait al enkele jaartjes mee en is stilaan uitgegroeid tot één van de vaandeldragers binnen het moderne deathcoregenre. Een statement dat de band begin dit jaar kracht bijzette met het fenomenale album Oh What The Future Holds dat bij ondergetekende nog steeds één van de grootste kanshebbers is voor ‘album van het jaar 2022’. Het hoeft weinig betoog dat deze sympathieke Amerikanen stonden te popelen om eindelijk hun nieuwste magnum opus aan het Europese publiek voor te stellen.

Fit For An Autopsy – Joe Badolato

Openen deed de band met de gelijknamige intro/openingssong van hun meest recente plaat Oh What The Future Holds, hetgeen de temperatuur meteen een graad of vijf deed stijgen. In plaats van door te steken met Pandora, greep de band terug naar The Sea Of Tragic Beasts. Eveneens een ijzersterke song, maar Pandora had wat mij betreft de dynamiek van de meest recente worp wat meer in de verf kunnen zetten. Het beest was evenwel volledig los hetgeen er met het nummer Absolute Hope, Absolute Hell niet ‘beter’ op werd. De moshpit had ondertussen aanzienlijke proporties aangenomen en de Club had zich geheveld in een damp van pure adrenaline. Van de nieuwste plaat werden de singles Far From Heaven en Pandora live aan het publiek voorgesteld, terwijl tussendoor het publiek de ene na de andere beuker recht op de kin te verwerken kreeg. Joe Badolato brulde feilloos de boel aaneen, terwijl achter de man in kwestie slagwerker van dienst Josean Orta zorgde voor een ondoordringbare wall of sound.

Fit For An Autopsy – Josean Orta

Black Mammoth – de favoriete song van de band blijkbaar – kon uiteraard niet ontbreken, waarna met Your Pain Is Mine op onnavolgbare wijze een punt gezet werd achter de reguliere setlist. De vraag van de dag was evenwel welk nummer of welke nummers Fit For An Autopsy als ‘encore’-gedeelte zou brengen, aangezien deze avond de eerste show van deze Europese tournee was. De spanning steeg dan ook wanneer de band aankondigde een nummer te zullen spelen dat ze nog nooit eerder live hadden vertoond, blijkbaar zelfs niet aan hun eigen moeders, meer bepaald Two Towers, afkomstig van de meest recente plaat. Een gedurfde, maar zeer geslaagde keuze van de band! Two Towers mag gerust beschouwd worden als een epos dat op vrij ingetogen wijze van start gaat, vervolgens losbarst met typische staccato gitaarriffs om finaal om memorabele wijze uit te doven en zo een orgelpunt te plaatsen achter een feilloze set.

Fit For An Autopsy

Fit For An Autopsy maakte vanavond met verve duidelijk dat ze een spot als headliner meer dan waard zijn. Bovendien blijft de fanbasis van deze Amerikanen album na album gestaag toenemen. De band speelde vanavond dan ook een weergaloze show al had de nadruk net iets meer mogen liggen op de recente verschenen plaat Oh What The Future Holds, want de setlist leek meer iets weg te hebben van een ‘best off’ dan van een promotie tour voor hun nieuwste worp. Benieuwd wat de toekomst voor deze heren nog in petto zal hebben!