Michael Schenker Group - Universal

Label: Atomic Fire Records

Metalrockx

MSG (Michael Schenker Group) zal op 27 mei zijn nieuwe studioalbum Universal uitbrengen via Atomic Fire Records. Net als zijn voorganger Immortal (2021) en de Michael Schenker Fest-albums Resurrection (2018) en Revelation (2019), werd Universal geproduceerd door Michael Schenker en Michael Voss in de Kidroom Studio van Voss, die voor Schenker een soort creatief thuis weg van huis is geworden.

Zoals we van hem gewend zijn, heeft Schenker opnieuw een aantal prestigieuze collega-muzikanten ingeschakeld voor de opname van zijn nieuwe studioproductie, waaronder vaste toetsenist Steve Mann, drummers Simon Phillips (Toto), Brian Tichy (Whitesnake) en bandlid Bodo Schopf, evenals legendarische bassisten Barry Sparks (Malmsteen) en Barend Courbois (Blind Guardian).

Emergency is een gedreven opener, gedreven door stuwende drums en een heerlijke speelse riff en overtuigende zang van Ronnie Romero. De Chileen is sowieso de beste strot uit de veertigplus-carrière van MSG en is ondertussen gepromoveerd tot vaste frontman, die hier ook het leeuwendeel van de nummers voor zijn rekening neemt. Deze song was als eerste single al een tijdje uit en had daardoor het voordeel van herkenning; ze zit alvast gebeiteld in mijn geheugen.

Calling Baal is een korte keyboardintro van Tony Carey, die schitterde op Rainbows meesterwerk Rising en samen met de andere ex-Rainbow-leden Bob Daisley en Bobby Rondinelli brengen ze in A King Has Gone, een ode aan wijlen Ronnie James Dio. De zang is verrassend niet van huidig Rainbow-zanger Romero, maar van Michael Kiske (Helloween) en hoe goed eerstgenoemde ook mag zijn, Kiske tilt het nummer naar het hoogtepunt van de plaat.

In The Universe krijgen we een duel tussen Romero en originele MSG-frontman Gary Barden. Hem wordt de hoge noten bespaard en zijn korrelig bariton-timbre blijkt een mooie aanvulling. De ware schoonheid openbaart zich echter in de progressieve finale waarbij Schenker volledig losgaat in virtuoos soleren. Ook Long Long Road kent heerlijke solopassages tussen het weerkerend meezingrefrein.

In Wrecking Ball horen we laatste gastzanger Ralf Scheepers en zijn ruwe schurend stemgeluid vormt een contrast met de meer verfijnde collega’s. Dit biedt m.i. weinig meerwaarde en gelukkig blijft het hierbij, want anders was dit te veel een nieuw Michael Schenker Fest-album geworden. En die Fest betekende in het verleden eerder een reüniefeest voor de muzikanten, dan sterke composities…

Michael Schenker claimt bewust niet naar andere muziek te luisteren, om niet beïnvloed te worden. Maar naar zijn broer heeft hij volgens mij wel geluisterd. In Sad is the Song doet het centrale thema denken aan Animal Magnetism van Scorpions, dat een vergelijkbare ingehouden energie kent. Die song kwam uit in 1980, kort nadat hij de band had verlaten.

In Au Revoir associeert de openingsriff met het instrumentale Ulcer van het album Assault Attack. Zelf-recyclage is onvermijdelijk met een oeuvre verspreid over meer dan vijftig jaren en deze variatie is goed opgebouwd in een gejaagd tempo, afgerond met een stemmige viool op het einde. Op de digipack staan nog twee bonussongs die ook digitaal, maar niet op vinyl verkrijgbaar zijn. Dit zijn prima extra’s, maar verder geen bijzondere nummers in mid-tempo, waardoor het album gemoedelijk uitdooft…

Universal is absoluut overtuigender dan zijn voorganger door een hoger aantal eersteklas songs met heerlijke melodieën, pakkende gitaarriffs en inspirerende solo’s. Koester deze grootmeester en ga hem zien op Graspop, want hij behoort tot een bedreigde soort!

Tracklist: