De Nederlandse punkband Tusky heeft geen introductie meer nodig. Al vanaf de start staat de band onder het vergrootglas van de muziekmedia van de lage landen. Wie het toch nog niet weet, Tusky is opgestaan uit de assen van John Coffey, waardoor er al vanaf de start een massale belangstelling was. De keerzijde van deze medaille is dat ook de verwachtingen abnormaal hoog lagen. Verwachtingen welke de band op Rated Gnar probleemloos konden inlossen. Door heel de coronaproblematiek werd het project wat opzij geschoven, en besloten zelfs enkele bandleden uit de band te stappen. Met bassist Van Teijlingen en gezicht van de band Van Luttikhuizen twee van de drie bandleden uit het eerdere succesverhaal. Er werd onmiddellijk gezegd dat het vertrek van de mannen niet het einde van Tusky betekende. Met Vladimir Stevic aan de micro en Quirin Wijgers op de basgitaar zijn de openstaande posities al een tijdje ingevuld. Ook bij deze tweede telg lagen de verwachtingen dus hoog, misschien wel onhaalbaar hoog… .

Want de leegte die Van Luttikhuizen en  Chris van Teijlingen in de band laten, zijn toch serieuze schoenen om te vullen. Beide hadden zo’n charisma, welke zowel op plaat als live al voor een hele extra beleving zorgde. Toch kan ik met zekerheid zeggen dat wat betreft de muziek op album de band zeker niet heeft ingeboet. De sound is net zoals op Rated Gnar zeer complex maar tegelijkertijd ook zeer toegankelijk. Deze What’s For Dinner is ideaal met een biertje op je terrasje. Lekker luid zodat ook je buren kunnen meegenieten van dit Hollands kunstwerkje. Zoals het een goede punkplaat beaamt schreeuwt ook deze tweede telg voor een live voorstelling. Gelukkig staat de band erom bekend om graag op tournee te gaan, en zullen onze wegen dus hopelijk snel kruisen. Hopelijk is het nog één van de laatste namen die Jera On Air in petto heeft.

Al moet ik ook wel zeggen dat deze plaat zijn tijd nodig heeft gehad om mij helemaal te overtuigen. Iets wat ook het geval was met Rated Gnar. Als verstokte hardcoreliefhebber is het altijd even wennen aan de commerciëlere sound, maar nu ik de nummers helemaal ken en weet aan wat ik me kan verwachten, is stilzitten helemaal geen optie meer. Het lijkt wel of de nummers elke keer sterker worden als ik ze nog eens een keertje beluister. Wat de echte kracht is van Tusky, is dat de sound niet gaat vervelen, iets wat bij vele punkbands wel het geval is. De Nederlanders kleuren maar al te graag buiten de genregrenzen wat bij enkele nummers voor een waar huzarenstukje heeft gezorgd.

Bliss, het voorlaatste nummertje op deze What’s For Dinner is momenteel mijn favorietje. Het start allemaal zeer rockerig zelfs wat popperig, om na een tijdje wat meer donkere elementen aan het geheel toe te voegen. Denk dan aan een duistere gitaarlijn, een heerlijke schreeuw en klinkende cimbalen. Probleemloos schakelt de band over tussen duistere metal en commerciële punkrock, wat een heerlijk eindresultaat oplevert. Live gaat deze Bliss voor onverwachte bommetjes zorgen en dus ook voor onverwachte explosies in de moshpit.

De eerlijkheid gebied me te zeggen dat mijn interesse wat afzwakte bij het vertrek van Van Luttikhuizen en Van Teijlingen. Ik vreesde dat Tusky zijn sound zou uitdraaien op die van de gemiddelde punkrockband, maar met What’s For Dinner bewijst de band het tegendeel. Nog steeds staat deze Nederlandse band voor originele muziek welke door zijn complexiteit niet kan gaan vervelen. Ook ditmaal heeft Tusky de zeer hoge verwachtingen probleemloos kunnen inlossen. Ik ben benieuwd wat de toekomst voor deze band gaat brengen!

Tracklist:

1. Post-Apocalyptic Raftovers
2. We’re Going Out Again
3. Lemonparty
4. Trial & Error
5. The Diamond Burden
6. There’s No Pain (In Champagne)
7. Nightstalker
8. Conversation Street
9. Bliss
10. What’s For Dinner