Dunk! Festival – Review Dag 1

Vanpevenaeyge Carly

Eindelijk, na 2 jaren van geen concerten en thuiszitten, mochten we nog eens buiten. En daar was het Dunk!festival een welgekomen oplossing voor.

Maar hiervoor moesten we deze keer niet meer naar Zottegem rijden, maar wel richting Gent vertrekken. Meerbepaald naar de Vooruit of VierNulVier zoals het tegenwoordig noemt. We hadden dit al eens geproefd op Desertrock dus we wisten dat er serieus wat trappen op en af gingen aan te pas komen. Het juiste schoeisel aangetrokken en op pad voor een driedaagse met 52 doom-, post-rock- en metalbands verdeeld over 4 podia. Dit is alvast het verslag van donderdag 26 mei.

Where Mermaids Drown – Concertzaal

Dit trio uit Lyon had de eer om het festival officieel te openen. Episch, dramatisch, luid en emotioneel. Rustig opbouwend om dan volledig los te gaan, opbouwend naar een hoogtepunt. Af en toe gebruik makend van een loop of sampletje (iets wat het ganse weekend schering en inslag was). Where Mermaids Drown was zeer blij om op Dunk! Te mogen spelen en lieten dat genoeg blijken. En die blijdschap sloeg blijkbaar over op het al talrijk opgekomen publiek dat hen bedankte met een welverdiend applaus. Alvast een fijne start van dit festival.

Divided – Balzaal

De balzaal werd geopend door een band van eigen bodem, Divided. Een mengeling van van post-rock en post-hardcore samen en bevatten grommende vocalen die meer doen denken aan de punkenergie van de metal-crossovers van begin 2000 dan aan de soberheid van traditionele post-metal. Ook de opstelling heeft een apart karakter. Drummer/zanger vooraan het podium en de bassist op de plaats van drummer. Voor wie nog niet goed wakker was, zou na het optreden van Divided alleszins klaar zijn voor de rest van het festival.

Cecilia::Eyes – Concertzaal

Als tweede band in de op één na grootste zaal van de voormalige Vooruit werd wederom een Franstalige band geserveerd, deze keer was het één afkomstig uit het zuiden van ons land (Henegouwen) die dreampop bracht met een sterke invloed van atmosferische post-rock en shoegaze en vooral met een vrouw achter de microfoon, iets die we niet zo vaak gingen zien dit verlengd weekend. Veel bindwoorden werden tussen de zachte nummers niet gebruikt door het vrij statische kwintet, de focus werd vooral gelegd op de muzikale kwaliteit. (HV)

Dustbug – Domzaal

Nog enkele traphallen hoger, in de nok van het gebouw, is er de Domzaal. Dustbug is een Gentenaar en mag als homie deze zaal openen. De eerste artiest van een ganse rij dit weekend die alles op zijn eentje doet door middel van instrumenten, synths, loops, samples, enz. Dustbug wordt bij zijn experimentele, soms op het mysterieuze en psychedelische af, muziek geruggesteund door bijpassende visualisaties. Het publiek had er zich voor neergevlijd en liet zich wegvoeren op de muziek.

Hubris. – Concertzaal

Dit Zwitserse kwartet bracht zijn meest recente plaat, Metempsychosis, uit op 13 maart 2020, en wordt beschouwd als één van de beste post-rock-inspanningen van 2020. Helaas stak corona een stokje in de wielen om dit album ook aan een publiek te kunnen presenteren en had Dunk!festival dus de eer om uit te pakken met een Belgische première. En dat was ook te merken aan deze band die pure post-metal bracht, maar dan toch nog net iets anders. Enerzijds zeer meeslepend om direct daarna een serieuze slag in je gezicht te krijgen.

Stories From The Lost – Balzaal

Dit was niet het debuut voor deze “jongens van middelbare leeftijd” (lees: ervaren rotten in het vak). Hun muziek is een verkenning van de donkerste diepten, waarbij een beklemmende sfeer wordt opgebouwd met krachtige vocalen die variëren van doordringend gehuil tot begrafenisgebrul, onverzettelijk felle riffs en, gespierde percussie. We kregen een set die integraal het volledige laatste album, Alternate Endings uit 2020, betrof. Laatste nummer, The Haze, kwam van het album Impaerment, toen er van zang veel minder sprake was. Voor wie van deze band nog niet gehoord had en even kwam piepen, bleef ook direct staan. En aan de overvolle balzaal te zien had SFTL veel zieltjes bijgewonnen

Ranges – Concertzaal

Deze Amerikaanse band kwam op Dunk! zijn Europese tournee (samen met ons eigen Astodan) afsluiten. Dank zij dit festival kunnen we in onze contreien kennis maken en genieten van bands die hier niet zo populair zijn. En voor sommige is dit echt jammer, want een band zoals Ranges is echt wel een ontdekking. Bij momenten zou je een speld kunnen horen vallen in de zaal en plots is er die ontlading als ware het de Etna die uitbarst. Mooie ontdekking.

Astodan – Balzaal

En hop, terug naar boven, naar de balzaal om Astodan aan het werk te zien. Met hun set die tracks uit hun volledige carrière bevatte, kregen ze zonder moeite de zaal op hun handen. En het kan misschien een persoonlijke mening zijn maar de toevoeging van vocalen aan de band vind ik zeker een pluspunt. Vooral omdat het ruim afgewisseld wordt met hun sterke instrumentale post-metal (mag ook wel als je drie gitaristen hebt om op terug te vallen) en het hier over cleane vocalen gaat.

Jon Doe One – Dansstudio

Enkel op donderdag is er een extra podium, Dansstudio, en wel met 1 artiest die driemaal een set van een half uur voor zijn rekening neemt. En bij één van die sets zijn wij eens gaan piepen. Experimentele muziek en licht die door middel van een constructie een driedimensionaal beeld gaven, maakten van dit concept wel een groter geheel. Het aanwezige publiek zat of lag te luisteren en genieten, maar ik heb dit na enige tijd aan mij laten voorbijgaan.

JESU – Concertzaal

Voorlaatste op het appel in de concertzaal op deze feestdag was JESU uit Engeland, het eenmansproject van Justin Broadrick die ooit Godflesh oprichtte en lang geleden ook deel uitmaakte van Napalm Death. Wat Broadrick op Dunk! bracht onder JESU had helemaal niets meer te maken met Napalm Death of zelf Godflesh maar bestond vooral uit een mix van experimentele muziek bestaande uit gitaarwerk, samples en loops die aan het applaus te horen zeer geapprecieerd werd door het talrijk aanwezige publiek in de zaal waar in het verleden illustere artiesten uit de rock scene het beste van zichzelf gaven. (HV)

Malämmar – Domzaal

Laatste maal naar boven vandaag om de afsluiter te kunnen meemaken van de Domzaal, Malämmar. Dit Spaans driekoppige stoner/doom/post-metalcombo stond in het verleden al op het festival. Onder de noemer, er mag al eens gelachen worden, kregen we een show die aan de ene kant plezierig was om te zien, maar aan de andere kant kregen we zeer strakke post-metal gepresenteerd. Dit was mijn eerste kennismaking met de band uit Barcelona, maar dit smaakt duidelijk naar meer. Goede muziek en een portie humor, wat moet een mens meer hebben in deze donkere tijden.

Yob – Concertzaal

Afsluiter van de eerste festivaldag was weggelegd voor de Amerikaanse doom/stoner/post-metalband Yob. En dat veel mensen voor deze band naar de Vooruit gekomen waren konden we zien aan de vele band-t-shirts en vooral aan de overvolle concertzaal. Hun set was opgebouwd rond het album Atma uit 2011, maar tevens kregen we tracks uit The Great Cessation (2009) en The Unreal Never Lived (2005). Net voor het hoogtepunt van de avond (Adrift In The Ocean) sprak Mike Scheidt het publiek toe dat het volgend nummer werd opgedragen aan hen die er niet bij konden zijn en dat we zorg moesten dragen van elkaar. En met deze mooie woorden werd het laatste deel van hun set ingezet, die een zeer mooie afsluiter was van een eerste dag op het Dunk! Festival, new look.