Dunk!festival 2022 dag 3. Nog éénmaal cruisen we richting Gent om de laatste dag aan te snijden van dit post-metalfestival. Op weg naar terug een dag waar trappen centraal staan; de enige manier om te kunnen genieten van de talloze bands die verspreid staan in de vier zalen van de VierNulVier (Vooruit).
Cranial – Concertzaal
Opener van de laatste Dunk!-dag was weggelegd voor de Duitse band Cranial. Misschien een ondankbare plaats na al twee dagen van trappen op en neer te lopen. Maar de Duitsers lieten het niet aan hun hart komen en zorgen ervoor dat de reeds aanwezigen alle vermoeidheid van zich af konden werpen en er nog eenmaal vol voor te gaan. Met ieder nummer kon Cranial het publiek mee voeren in hun leefwereld. Met hun gigantische riffs, donderende percussie en brullende zang was dit de perfecte opener.
Outlander – Balzaal
Een slowrockmoment beleefden we met de Britten van Outlander. Post-rock gecombineerd met shoegaze en een vleugje doom. Bij momenten zeer emotioneel en sinister. De zangpartijen klonken ook zeer fragiel tegenover de muziek. Een atypische band tegenover alle gitaarriffs dat we dit weekend al over ons gekregen hebben. Hoe dan ook, het publiek, dat talrijk aanwezig was, genoot en voor velen (mezelf incluis) was dit een mooie ontdekking.
S A R R A M – Domzaal
De Italiaanse soloartiest Valerio Marras, is het nieuwste lid in een aanzienlijke reeks drone-artiesten. SARRAM beweegt behendig door donkere, onheilspellende gerommel, weelderige, zorgvuldig gekozen gitaarmelodieën en donderende doomriffs. Het publiek had zich er zich comfortabel bij neergevlijd om mee te kunnen gaan in de toch wel speciale muziekkunst.
Lubomyr Melnyk – Theaterzaal
Terug naar de theaterzaal alwaar we ons opnieuw mochten neervlijen in de comfortabele zetels. Vandaag op het programma de Oekraïense pianocomponist Lubomyr Melnyk. Uiteraard gepaard gaande met een toespraak over zijn thuisland en de verschrikkingen die er momenteel aan het gebeuren zijn. Waarna hij zijn kunnen op het podium tentoonspreidde. Drie tracks die elke maal voorzien werden door een woordje uitleg van Lubomyr hemzelf. Zijn opbrengst van zijn merchandise schonk hij volledig aan de strijders in zijn vaderland wat resulteerde in een minutenlange staande ovatie.
Long Distance Calling – Concertzaal
Vijf jaar was het al geleden dat deze band nog op Belgische bodem stond en dat was ook aan het publiek te zien. Een goed gevulde zaal en bij het opkomen al direct een luid applaus. Ook deze band had een zeer emotionele speech klaar waarna Black Paper Planes werd ingezet en de zaal letterlijk uit zijn voegen barste. Dit is een band die met zijn combinatie van post-rock, metal en prog fusion kan meenemen op een trip weg uit de realiteit. Vooraf aangekondigd als één van de opvallendste optreden van dit festival. Long Distance Calling heeft dit zeker waargemaakt.
Skemer – Domzaal
Van helemaal beneden naar de nok van de Vooruit. Een serieuze klim die we dit festival al verscheidene malen afgelegd hebben. Maar we waren zeer benieuwd naar Skemer, en dus hadden we die trappen ervoor over. Skemer is een project van enerzijds zangeres/modemodel Kim Peers en anderzijds Amenra-gitarist Mathieu Vandekerckhove. En wie sludgetoestanden verwachtte was eraan voor de moeite. Mathieu speelt wel gitaar, maar laat zich bijstaan door beats in loop en andere synthgeluiden. Neem daarbij de krolse bewegingen en zang van Kim en je krijgt een soort Gainsbourg meets Vive La Fete. Onverwachts maar toch genoten.
Year Of No Light – Concertzaal
Deze zeskoppige band uit Frankrijk kwam, zag en overwon met ruime voorsprong. Drie gitaristen, een bassist en bij sommige tracks twee drummers en synths. Dat kan niet anders dan een enorm en fenomenaal geluid geven. Year Of No Light bestaat ondertussen al 20 jaar dus we kunnen wel spreken van een goed geoliede machine. Geen muziekstijl is hen vreemd en dan spreken we nog niet van de combinatie van dit alles, subliem. Van log en dreigend naar meeslepend naar sludge-invloeden doorspekt met wat doomelementen. Een mengeling die ook ten zeerste werd geapprecieerd door het talrijk aanwezige publiek.
Eleanora – Domzaal
Nog éénmaal ons lijf en leden naar boven sleuren om de afsluiter van de Domzaal mee te maken. Niemand minder dan ons eigen Eleanora. Een stevige afsluiter die alle vermoeidheid direct uit uw lijf deed stromen. Eleanora mixt stijlen en smeedt post-metal, sludge en screamo tot een bekende maar onderscheidende fusie. Menig festivalganger had zich de trip naar boven gewaagd en kreeg dan ook een stevige maar uitstekende liveset van deze band. Voor wie Eleanora gemist heeft is er op 1 juli herkansing op Ieperfest.
Pelican – Concertzaal
Deze Chicago-legendes voelen aan als precies wat we nodig hebben na de afgelopen twee coronajaren, hun assertieve, agressieve mix van doordachte post-metal en no-bullshit, stuwende hard rock is meer dan genoeg om een broodnodige dosis adrenaline terug in onze ondervoede geest en lichaam toe te dienen. Pelican bracht een set waarbij er aandacht was voor al hun albums. Uit hun laatste album, Nighttime Stories, haalde geen enkel nummer de setlist. Mammoth uit de in 2001 verschenen ep Pelican sloot de avond en het festival af
Tracklist
- Lathe Biosas
- Dead Between the Walls
- March to the Sea
- Ephemeral
- Drought
- The Creeper
- Sirius
- Strung Up From the Sky
- Australasia
- Mammoth
En daarmee viel er officieel het doek over Dunk!festival 2022. Een festival nieuwe stijl. De meningen waren verdeeld over de verhuis naar het Vooruit-gebouw. Maar de fantastische bands en goede muziek maakten veel goed. Misschien ook de welgekomen Duvel die we onszelf trakteerden om dit intens en vermoeiend festival te verteren.
0 reacties