Een weekje na zijn eerste event was het al tijd voor de volgende: BTFly deed het deze keer wat groter, want ze haalden Janez Detd, Flatcat en opener Ratrace Rejects naar Trax in Roeselare. Daarbovenop kregen we nog eens een aftershow van Bizkit Park. De affiche had het potentieel om het dak van Trax af te blazen en of dat het geval was lees je hier.

Omstreeks 19 uur mocht Ratrace Rejects de Punk Rock Madness starten, het trio uit Roeselare deed dit met het nummer Leave This Town. De zaal was nog wat leeg, maar dit hield hen niet weer om het ene na het andere nummer snel na elkaar te spelen. Ze brachten een frisse punk rock/skatepunk die ideaal paste voor de locatie Trax mits er net naast de zaal een skatepark ligt.

Ratrace Rejects

Hun vierde nummer van de avond werd Good Old Days, waarbij één van de gitaarsnaren dacht van: “Mijn dag is gekomen”. Gelukkig was er meteen een vervanggitaar beschikbaar die eerst nog snel even gestemd moest worden, maar dan zaten ze nog met het probleem dat er geen strap was voor deze nieuwe Gibson-gitaar. Eén van de organisator kwam tot de redding door snel de strap van de ene gitaar naar de andere te vervangen, om geen extra tijd te verliezen speelde de band het vierde nummer opnieuw met de gitarist zittend naast de drum. Terwijl ze het nummer aan het afwerken waren lag er al een nieuwe snaar op de Ibanez gitaar en kon men terug verder alsof er niets gebeurd was.

In een versneld tempo kregen we nummers als Call You Up, Use Your Mind en Lonely Girl. Waarna de bassist ons vroeg wat we vonden van Michael Jackson, op een ludieke manier wisten ze hun remix van Do You Remember, Dirty Diana, They Don’t Care About Us, Black Or White, Blame It On The Boogie. Van de remix gingen we over naar een cover van The Ramones, Beat On The Brat en om af te sluiten kregen we een laatste cover van een iets modernere punkrockband, Blink 182, Dammit. Het trio sloeg er perfect in om het publiek op te warmen voor de volgende band Flatcat.

Ratrace Rejects

Flatcat zijn echte punkrockveteranen, het eerste album van deze Bruggelingen dateert al van 2002, Better Luck Next time. Het was met dit titelnummer van zijn eerste plaat dat de band de show opende om te vervolgen in Butterface, van het laatste album Heartless Machine. De band slaagde erin om met zijn catchy energieke riffs de dansvloer van Trax te openen.

Minx – Flatcat

Zanger Dieter Meyns, ook wel gekend als Minx, had er zin in en liet geen enkel moment vrij om een grap te vertellen. Alles en iedereen moest eraan geloven, onder andere de gitaar tech die ervoor gezorgd had dat de tuning van de gitaar hoorbaar was voor de volle zaal. Tussen het gepraat in kregen we nog Heartless Machine, New Born Son, The Malajusted, … te horen.

Jim – Flatcat

Wanneer we de eerste noten van All Anchors Lost kregen te horen wisten we dat we aan het einde van show kwamen. De mensen zaten natuurlijk te wachten op hun bekendste nummer, Rockstar Fantasy, maar voor de band daaraan startte kregen we eerst nog een cover van Plastic Bertrand, Ça plane pour moi, die met volle borst werd gezongen door Minx en bassist Alexander Jonckheere. Afsluiten deden ze natuurlijk met hun hit Rockstar Fantasy, maar voor ons was het nog geen tijd om terug te keren naar de realiteit, want de volgende band op het podium was Janez Detd.

Alexander Jonckheere – Flatcat

Janez Detd. is geen onbekende om wat extra show te geven, ook in Trax was dat het geval. De show werd gestart door vier cheerleaders vooraleer de band opkwam met Killing Me II. Deze mannen speelden een grote rol in het beïnvloeden van mijn muzikale keuzes als tiener. Dankzij hen luister ik vandaag de dag naar metal; en dan starten ze hun set meteen met voor mij een van hun beste nummers. De show kon al niet meer stuk.

Nikolas Van Der Veken – Janez Detd.

In snel tempo volgden Raise Your Fist, Class Of ’92 en Alright. De nostalgiewaarde lag voor velen vandaag zeer hoog. Het publiek bestond vooral uit 30-plussers, maar verbazingwekkend zien we toch ook een hele hoop jongeren op de eerste rij. Naast een best of-set krijgen we ook de quasi volledige line up van de band doorheen de geschiedenis te zien. Nog meer redenen voor het publiek om vol uit het dak te gaan dankzij de energie die van de band uitstraalt naar de mensen.

Bram Steemans – Janez Detd.

De dansvloer staat amper stil net zoals de band die van de ene kant naar de andere kant van het podium springt. Zanger Nikolas van der Veken zal zeker aanwezig geweest zijn tijdens de set van Flatcat want ook hij kon zich niet inhouden en vertelde veel grappen. Vooraleer de band een tempo hoger schakelde kregen we Beaver Fever, Fake P, Dorkshire en So Thin te horen.

Nikolas Van Der Veken – Janez Detd.

Halfweg de set moesten de mannen even op adem komen, maar gelukkig waren de danseressen er nog om het publiek enkele minuten te entertainen. Hierop volgde Mala Vida, een cover van Mano Negra, en barste de zaal bijna uit zijn voegen; dit nummer werd gevolgd door Breaking The Waves. Het was te merken dat het vrijdagavond was, want het bier vloog rijkelijk en de band had er enorm veel zin in.

Janez Detd.

Dan was het tijd voor het eindoffensief van de band met Take On Me, Deep, Anti Anthem, My Life/My Way en Heinz 57. Vijf nummers waarop alle remmen werden gelost en bassist Bob Haentjens volledig uit het dak ging. We hadden al drie bassisten op het podium gekregen en dan kwam er nog een gast op het podium, Alexander Jonckheere, bassist van Flatcat. Een pracht van een show waarbij het leek alsof de band nooit weggeweest was en dan moest de afterparty nog beginnen met niemand minder dan Bizkit Park.

Bob Haentjens – Janez Detd.

Wie Bizkit Park nog nooit gezien heeft, mist wat, nog erger als je een nu-metalfan bent. Er is maar een manier om dat op te lossen en dat is door op komende Graspop deze band zeker niet te missen. Het publiek was wat uitgeput na de hevige set van Janez Detd., maar een paar biertjes erdoor jagen en echte klassiekers zorgden ervoor dat het publiek zijn tweede adem vond. Hun set beginnen deden ze met Down With The Sickness van Disturbed.

Bizkit Park

Van Linkin Park gingen ze over naar Limp Bizkit, Mudvayne, System Of A Down, … waarbij het publiek constant uit volle borst meezong en voortdurend moshte. De dansvloer werd meteen een plakkerige door al het bier dat rondvloog.

Niko – Bizkit Park

De gemoederen werden wat te warm en er ontstond bijna een vechtpartij, maar daar maakte zanger Bart Vriesacker en het securityteam van BTFly korte metten mee en het feest kon verder gaan. Zonder een noot te missen ging de band verder met Korn, Papa Roach, POD, Down, …

Bart Vriesacker – Bizkit Park

De afwisseling tussen de zang van Bart en Niko zijn brutaal en het hoogtepunt kwam tijdens de wall of death bij Psychosocial van Slipknot. Het bier ging alle kanten op waarvan één recht in mijn gezicht.

Bizkit Park

Het nostalgische feest werd perfect afgerond dankzij deze Bizkit Park en we zijn klaar om dit voor een volle tent dit te zien overdoen op Graspop.