Bleed From Within - Shrine

Label: Nuclear Blast Records

Ashley Bickx

Op het ogenblik dat één of ander vermaledijd wereldvirus voor het eerst wild om zich aan het slaan was, en vele bands hun albums voor (on)bepaalde duur uitstelden, besloten de dappere Schotten van Bleed From Within om toch de oorspronkelijke releaseplannen te respecteren. Een moedige zet die met Fracture resulteerde in een dijk van een plaat, die het niet voor niets wist te schoppen tot mijn persoonlijke plaat van het jaar 2020. Fracture was namelijk bruut, melodieus en pakkend van begin tot einde. Een tweetal jaar later heeft de band ondertussen onderdak gevonden bij Nuclear Blast Records en werd met Shrine het zesde album uit het ondertussen ferme oeuvre van deze machine op de wereld losgelaten.

Ruim 7 maanden geleden kondigde Bleed From Within reeds met groot bombast aan volop bezig te zijn met nieuw plaatwerk. De single die hierbij meteen vooruit geschoven werd, was I Am Damnation: een nummer dat enerzijds duidelijk maakte dat deze heren hun wilde haren nog lang niet kwijt waren, maar anderzijds ook toonde dat de cleane vocalen van gitarist Steven Jones een prominentere plaats op het voorplan gekregen hadden. Ondertussen ligt de release van Shrine een kleine twee weken achter ons en hebben we ruim de tijd gehad om dit werkstuk tot in het kleinste detail te evalueren. Een album waar heel wat over te zeggen valt. Niet alleen omwille van het feit dat er maar liefst elf volwaardige nummers te ontdekken vallen, maar ook omwille van het feit dat Bleed From Within niet op een experimenteel uitstapje meer of minder gekeken heeft.

Bleed From Within is ook anno 2022 nog steeds een metalcoreband. Laat daar geen twijfel over bestaan. De band slaagt er schijnbaar moeiteloos in om kraker na kraker op de luisteraar af te vuren. Nummers als Sovereign, Shapeshifter en Killing Time mogen gerust sloopkogels genoemd worden. Voorganger Fracture was een fenomenale, rechttoe rechtaan metalcoreplaat pur sang, al bleek bij de release van de eerste single I Am Damnation dat Bleed From Within duidelijk geen Fracture 2.0 wou uitbrengen: zo horen we tijdens opener I Am Damnation en Levitate zowaar klassieke arrangementen terug, terwijl Flesh And Stone de luisteraar van bij de start meteen moeiteloos katapulteert naar het Oude Nabije Oosten.

Gitarist Steven Jones neemt opnieuw de cleane zanglijnen voor zijn rekening, waarbij de man in kwestie wat extra ruimte gekregen heeft om zichzelf uit te leven. Zo gaat Levitate van start als een nieuwe hondsbrutale metalcoresong, waarna je tijdens het refrein met enige zin voor overdrijving zelfs spontaan een traantje kan wegpinken. Ook het afsluitende Paradise is een song die de luisteraar bij het nekvel weet te grijpen, waarbij de band vervolgens nog een allerlaatste maal alle remmen los gooit om met een knal te eindigen.

Bleed From Within weet gelukkig perfect het evenwicht te bewaren tussen het brute vocale geweld van frontman Scott Kennedy en de cleane vocalen van Steven Jones, zonder dat de slinger richting het cleane aspect begint door te slaan. Iets wat we jammer genoeg bij sommige bands uit het genre al eens moeten vast stellen. Zo zijn er ook songs aanwezig op deze Shrine zonder cleane vocalen, waaronder het eerder reeds vernoemde Sovereign en Stand Down.

Met maar liefst elf volwaardige nummers krijg je als luisteraar echt wel waar voor je zuur verdiende centen. Bovendien mogen we gerust stellen dat ieder nummer zeer gelaagd werd samengesteld. Het gitaarwerk is opnieuw werkelijk om duimen, vingers en gerust ook tenen van af te likken. Om deze reden valt het spreekwoordelijke kwartje ook pas na enkele luisterbeurten. Wanneer de songs zich echter een weg hebben weten banen richting hersenpan, moeten we durven toegeven dat Bleed From Within het niveau van Fracture daadwerkelijk heeft weten bereiken. Persoonlijk blijft Fracture het absolute magnum opus van deze sympathieke Schotten, al kan dit uiteraard ook liggen aan de specifieke periode waarin deze plaat het levenslicht zag. Ondertussen liggen de coronaperikelen achter ons en worden we werkelijk overspoeld met ijzersterke releases, waardoor het geen sinecure is om het overzicht te blijven behouden. Ondanks de ‘overload’ aan releases is deze Shrine absoluut de moeite waard en zal deze plaat hoogstwaarschijnlijk terug te vinden zijn in heel wat jaarlijstjes van de liefhebbers van het metalcoregenre.

Tracklist: