Wanneer de examenroosters verscheurd op het bureau liggen, de zon weer veel te hard aan het branden is, wanneer het eind juni is, dan maken we ons klaar voor een nieuwe editie van één van Nederlands mooiste festivals: Jera On Air. Na een verplichte pauze van twee jaar is het festival terug van weggeweest. Er werd naar een grotere festivalweide verhuisd, waardoor ook de capaciteit van het festival toenam. De nieuwe locatie had hiernaast nog twee grote voordelen. De parking bevond zich naast de camping en festivalweide. Exit vervelende pendelbussen dus. De iconische brug uit 2019 behoort (hopelijk) definitief tot het erfgoed van het festival. Ook deze keer had de organisatie weer een line-up samengesteld die tot de verbeelding sprak van menig punk- en hardcoreliefhebber. Het bordje met uitverkocht mocht ook snel worden bovengehaald.

Als er één dag van het festival uitverkoopt, zijn de combitickets automatisch uitverkocht. Iets waar de organisatie niet lang op heeft moeten wachten. Ook de campingtickets vlogen de deur uit, iets te snel voor somiggen. Wanneer de organisatie communiceerde dat de camping volzet was, zaten veel festivalgangers met hun handen in het haar. Zij gingen er waarschijnlijk vanuit dat een combiticket recht gaf op een campingplekje, iets wat echter nooit het geval is op Jera On Air. Daar de organisatie overspoeld werd door vragen, begon het samen met lokale landbouwers naar een oplossing te zoeken. Enkele dagen later maakte het bekend dat er naast de reguliere camping dit jaar ook een tweede en zelfs derde camping op wandelafstand van de site werd gevonden.

Een half uurtje nadat de camping volgens de organisatie zou openen kwamen we aan op de nieuwe locatie. We waren duidelijk niet de enige, daar er verschillende voertuigen in de berm geparkeerd stonden. We reden door tot de inkom van de parking, waar we een zeer vriendelijke jongeman aantroffen. Hij vertelde ons dat de parking laattijdig zou open gaan, daar de mensen die verantwoordelijk waren voor de parking en de camping nog niet aanwezig waren. Hij verzocht ons even te wachten en liet ons onze wagen net voor de ingang van het hele gebeuren parkeren. Wanneer de nadarhekken werden weggehaald, waren we de eerste die de parking mochten oprijden. Een dik uur na de gecommuniceerde openingstijd opende de organisatie de deuren tot het festival.

Althans tot de parking, want de camping zou pas openen om 15uur. Wij dachten dat wanneer er een hoopje mensen zou zijn, de organisatie wel vroeger zou starten, maar dat was verkeerd gedacht. Een half uur later, het lijkt een gewoonte in Nederland, opende de camping. De meute, die bijna het geduld verloor, was zichtbaar opgelucht. Het was dan ook tropisch warm, en om dan op elkaar gepakt moeten te wachten, was het geen cadeau. De werptentjes vlogen in de lucht, de campingstoelen ontplooiden zich. Het festival kon eindelijk beginnen! Ook deze keer had de donderdag van het festival al een avondvullend programma om het festival op gang te trekken.

Year Of The Knife – Eagle Stage – 19:30 – 20:10

Op de Eagle stage, wat de main stage is van Jera On Air, had Year Of The Knife de eer om het festival echt op gang te trekken. Na een gezellig middagje bakken en braden op de camping, hadden de festivalgangers de kans om de avond in te zetten met een heerlijk potje metallic hardcore.  Net voor aanvang van de show stond de tent goed gevuld. Al zal het feit dat de deuren van het festival gelijktijdig openden met die van de hemelsluizen daar ook zijn aandeel in hebben gehad. Dat hemelwater bracht later op de avond nog grotere problemen, maar daar lees je later in de review meer over. Een uitgelaten publiek verwelkomde de Amerikaanse band hartelijk, dit publiek had er duidelijk zin in. De Amerikanen uit Delaware hadden de bal enkel maar binnen te tikken.

Foto door Cardinalsmedia

Al vanaf de eerste noot zat het spel op de wagen. De moshpit ontpopte zich eerst nog vrij intiem, maar na enkele nummers was de fronstage één grote dansvloer waarbij de armen en benen duchtig in het rond vlogen. Al had de band daar wel enkele kanonschoten voor nodig, deze zorgde ervoor dat de violent-dancers net dat tikkeltje meer energie gaven. Evil van op Ultimate Aggression was geen kanonschot, het was een splinterbom. Eentje welke in de drie en een halve minuut duurtijd verschillende keren furieus uithaalde. Zij die aan de rand van de pit stonden probeerde de meute nog wat te temmen maar tevergeefs. De moshpit barstte weer wat verder open maar kon deze grootte na Evil niet behouden. De set denderde door, maar je zag dat een groot deel van het publiek zijn aandacht wat afzwakte.

Waaronder ikzelf: Year Of The Knife deed het uitstekend maar op de één of andere manier bleef ik wat op mijn honger zitten. Er zat wat te weinig variatie in het geheel, zo bracht de backing vocal niks bij. Ook het bereik van de frontvrouw was eerder beperkt, waardoor je na enkele nummers het fenomeen wel aanschouwd had. Uiteindelijk deden de Amerikanen waarvoor ze geboekt waren, de festivalgangers opwarmen voor een woelig avondje vol hardcore en punk.

One Step Closer – Buzzard Stage – 20:00 – 20:40

Zo’n tien minuten voor het einde van de show van Year Of The Knife besloten we om naar de intiemere Buzzard Stage te trekken. Met One Step Closer stond er één van de meest belovende hardcorebands relatief vroeg op de avond geprogrammeerd, en dat tezamen met een gevestigde waarde als Boysetsfire. Hierdoor stond het tentje niet afgeladen vol, maar wel aangenaam gevuld. Ook hier vormde de pit zich al snel en waagden de stagedivers zich aan een bescheiden sprongetje in de crowd. De sfeer was net zoals Year Of The Knife uitgelaten, het was duidelijk dat het publiek er zin in had. Iets wat wat pertinenter aanwezig had mogen zijn bij de Amerikanen, welke een standaard setlistje serveerde met weinig beleving van hun kant.

Misschien dat de debuutplaat daar wat mee te maken heeft. Ondanks het feit dat de band al sinds 2016 actief is bracht het vorig jaar met This Place You Know de eerste volwaardige langspeler op de markt. In de jaren ertussen heeft de band aan karrevracht een ep’tjes uitgebracht waarop de band toch een energiekere sound hanteert. Op de debuutplaat klinkt het allemaal wat afgelikter, iets wat ook op Jera On Air voor dipjes zorgde. De zweverige elementen remden de stagedivers en violent-dancers te fel, waardoor ook deze besloten de dansschoenen op te bergen.

Al waren er ook nummers vanop de nieuwste telg die wisten te bevestigen met Chrysanthemum als hoogtepunt. Ook op de plaat was dit één van de uitstekers op een wel zeer middelmatige plaat, Ook op Jera zorgde deze nieuwere track voor een energiebommetje. The Reach was dan weer het krakertje van de set waarbij de mensen die aan het podium stonden meer moesten kijken van waar de stagedivers kwamen, dan hoe de band aan het presteren was. Heerlijk momentje in een al bij al matige hardcoreshow.

Boysetsfire / Onweer – Vulture Stage – 20:10 – 20:50

Eigenlijk was het de bedoeling om na de show van One Step Closer even langs de camping te passeren, maar daar staken de weergoden een stokje voor. Uit het niets begon het te gieten waardoor we besloten om even te schuilen in de Vulture Stage, de op één na grootste stage van het festival. Gelukkig konden we tegelijkertijd nog een stukje meepikken van de show van de post-hardcoreveteranen Boysetsfire. Normaliter zouden de Amerikanen nog zo’n drie nummers spelen maar tijdens het melige One Match besloot de organisatie om de show stop te zetten. De zijflappen van de tent waren aan het openvliegen door de stevige wind en hevige neerslag.

Het stormde even boven Ysselsteyn, het water kwam langs overal de tent binnen. Het leek wel alsof de organisatie verbaasd was dat het zo lelijk aan het doen was buiten. Dit terwijl de weermannen toch duidelijk waren: een stevig onweer behoorde zeker tot de opties. Eerst werd er verteld dat we met z’n allen de regen gingen trotseren om de verhuis te maken naar de Eagle Stage, de grootste stage van het festival. Enkele seconden later kwam de presentator het podium opgestormd om de bezoekers aan te manen om toch maar in de Vulture Stage te blijven, maar je diende ook afstand te houden van de steunpalen van de tent. Je zag bij verschillende mensen de paniek erin schieten. Natuurlijk heeft een groot festival als Jera On Air een veiligheidsprotocol al was daar in eerste instantie weinig van te merken.

Een verhuis naar de Eagle stage was gewoonweg geen optie. Wij waren de stage net gepasseerd en deze stond al goed gevuld voor de speciale Diamondset van Stick To Your Guns, al zal ook daar de regen wel een beslissende rol hebben gespeeld. Na het flatertje herstelde het festival zich wel snel, de man op het podium probeerde iedereen wat gerust te stellen waarna ook Boysetsfire de stage nog eens opgerend kwam. Natuurlijk kwam de band zijn set niet hervatten, maar de mannen wilden op gepaste manier afscheid nemen van zijn fans en wenste iedereen een behoude nacht toe. Wanneer we dan eindelijk het nieuws kregen dat we de tent mochten verlaten slaakte het festival en zijn bezoekers een zucht van opluchting.

De festivalweide werd in enkele tientallen minuten omgetoverd tot stedelijke zwembad van Ysselsteyn, waarbij de security werd ingeruild voor redders. Je zag dat een groot deel van de bezoekers benieuwd was of hun hebben en houden het onweer hadden overleefd. De inkom van de camping deed het ergste vermoeden, daar de constructie die diende als inkom het wat had begeven. De camping zelf leek de storm goed te hebben doorstaan, met uitzondering van enkele partytenten. Vooral de kartonnen tenten bleken niet zo waterbestendig, maar wie had dat niet voorspeld denk je dan?

Hang Youth – Buzzard Stage – 22:20 – 23:00

Na wat rust op de camping was het rennen naar de Buzzard stage, waar de Amsterdamse punkband Hang Youth aan zijn set zou starten. Hier in België is de band nog relatief onbekend, maar daar moet dringend verandering in worden gebracht. De jonge mannen zorgden tegelijkertijd voor één van de slechtste en en één van de beste shows van het hele weekend. Hoe je dat flikt kan ik niet uitleggen, Hang Youth doet gewoon wat het wil. Ze zingen in het Amsterdams wat ik alleen maar kan toejuichen. Al zal ik toch naar het klasje moeten, want op bepaalde momenten leek het wel Pools voor mij. Het was de muziek, de beleving, de interactie tussen band en publiek die het geheel meer dan recht trok.

Foto door GermauxVisuals

Wie er bij was, en dat waren veel nieuwsgierigen, hebben kunnen genieten van één van de meest geniale shows op het festival. Die dag was de Hollandse band wat mij betreft de winnaar die er met kop en schouders bovenuit stak. Tijdens de show heeft de band wel wat feitjes bovengehaald. Alles wordt kankerduur, Willem-Alexander, de koning van Nederland, lijkt op een zwerver, maar vooral dat je geen maandagmorgen haat maar kapitalisme. Wat heb ik geleerd van deze heerlijke show? Dat je goed moet uitkijken tijdens een show van Nederlanders, iets wat een man op de eerste rij beter ook had gedaan.

De sfeer was weer onstuimig, en in de Buzzard stage wil dat zeggen dat er naast de violent-dancers ook een karrevracht aan stagedivers op je staan te wachten. Een man had zich hier klaarblijkend niet aan verwacht en kreeg in het midden van de set een springer op zich. Hierbij ging een groot deel van de rechterflank tegen de grond. De man zelf was er zichtbaar niet goed van en nam wijselijk plaats op de uithoek van de stage. Na een tijdje ging de kadee weer tussen de meute staan om er weer een feestje van te maken.

Tijdens Leg De Zuidas In De As ging de hele tent uit z’n dak, zowel band als publiek genoten er met volle teugen van. De (beperkte) lyrics werden luidkeels meegeschreeuwd, net zoals bij het actuele Niks Tof Aan Stikstof. De setlist stond bol van de hoogtepunten zoals Je Haat Geen Maandag, Je Haat Kapitalisme, In De Armen Van Een Fascist en Belastingsdienst. Wie nog niet doorweekt nat was van de hevige regenval was dat wel van deze uitputtende veldslag. Heerlijke punkshow van Hollandse bodem!

Foto door GermauxVisuals

Bob Vylan – Buzzard Stage – 23:30 – 00:15

Na de vurige show van de mannen uit Amsterdam stond normaal gezien de Amerikaanse trashmetalhardcorelegende Suicidal Tendencies op het programma. We besloten echter om wat te bekomen met een drankje om daarna een hapje te gaan eten. Het duurde even vooraleer we onze maaltijd in handen hadden, maar besloten toch om nog een klein deeltje van de Amerikanen mee te pikken. Zoals gewoonlijk werd de stage bij het laatste nummer Pledge Your Allegiance gevuld door het publiek, wat wel steeds leuke foto’s oplevert, maar tegelijkertijd vergt het veel te veel tijd. Zij die de hele set aanwezig tekende genoten duidelijk met volle teugen. Normaal stond de show van de Brit Bob Vylan gelijktijdig met die van Suicidal Tendencies, maar was het door het slechte weer of de afbraakwerken van Hang Youth, we weten het niet, maar toen we richting de Buzzard stage liepen begon de Brit net aan zijn set.

Foto door GermauxVisuals

Op dat moment begon ook de Zweedse rockband The Hives aan zijn performance in de Eagle Stage. Zij waren geboekt als afsluiter, maar wat mij betreft hadden ze in het noorden van Europa mogen blijven. Dan maar naar de andere tent waar nog wat muziek te bespeuren was en dat was dus de Brit Bob Vylan. Ook voor het festival wist de man me al te prikkelen met zijn eigenzinnige sound. Wat was ik blij dat ik nog niet naar de camping was afgezakt, maar toch nog naar de Buzzard Stage ging. Het was de vreemde eend in de bijt en zorgde, achteraf gezien, voor één van de verrassingen van het weekend.

Achteraf bekeken ben ik blij dat de organisatie had gekozen voor een snertnaam als The Hives. Hierdoor kwam ik in aanraking met Bob Vylan, wat een heerlijke band. Deze show stond bol van de energie en de onvergetelijke momenten. Zo verkocht de band de drumkit aan één van de aanwezige. Dit gebeurde per opbod, waardoor het uiteindelijke bedrag opliep tot zo’n slordige 850 euro. Wij zijn benieuwd of het drumstel ook effectief tot bij de enthousiasteling is geraakt. De bekendste song van Bob Vylan, We Live Here, werd voor de gelegenheid omgetoverd tot Wij Wonen Hier, wat zeker tot één van de hoogtepunten hoorde. Het publiek wilde al de zorgen van de voorbije avond van zich afdansen, dat was duidelijk te zien aan de moshpit en bijhorende stagedivers. Al slaagde de sfeer plotsklaps om toen één van de springers tegen de grond smakte.

De man sprong met de schouders vooruit om er een eventuele doorrol van te maken, maar daar dachten de mensen aan de zijkant even anders over. Zij zagen de man aangestormd komen en besloten plaats te ruimen, de meeste stagedivers passen hun sprong dan aan maar dat was geen optie meer. De man bleef ook nog eens met zijn voeten achter de eerste rijen haken waardoor hij met zijn gezicht frontaal tegen de vlakte smakte. Er werd geschreeuwd voor medische hulp door zowel band als publiek. Het duurde echter lang vooraleer de medic arriveerde, maar wanneer deze er was was de man snel weer te been.

Foto door GermauxVisuals

Wij hopen dat de man het goed stelt, want hij maakte een akelige val. Na de interventie was de sfeer niet meer zoals eerst. Bob Vylan was duidelijk ook aangedaan en speelde achteraf vooral elektronische muziek gecombineerd met hip-hop. Als afsluiter werd er wel nog een stevig punknummer gespeeld, waardoor de festivalgangers met de nodige adrenaline de woelige nacht in konden duiken. Andere besloten dan weer een duikje op de weide te nemen. Hoe dan ook was het een geslaagde eerste festivaldag.