Moe maar voldaan én doorweekt van de regen, zo konden de meeste festivalgangers donderdagnacht hun tentje opzoeken. Na nog een laatste feestje op de camping konden de bezoekers vrijdag ontwaken met het gedacht dat het eindelijk zover was, de eerste volwaardige festivaldag was daar. De nacht was woelig, met intense regenbuien en hevig onweer. Normaal hoop je op te staan met gierende muziek van de buren maar na de eerste nacht stond je op met de geur van… kapotte kartonnen tenten. Verschillende van hen hadden de nacht niet overleefd en werden vervangen door een robuuster exemplaar, een standaard iglotentje. Ook deze eerste dag oogde spectaculair met enkele kleppers op de agenda.
Clowns – Vulture Stage – 12:00 – 12:30
In een sportoutfit uit de jaren 70 bestormde de Australische band Clowns om klokslag 12 uur het podium. Was het het uitstekende weertje op de middag na een woelige nacht op camping, maar ik vond de opkomst voor deze band eerder aan de magere kant. Wie wel present tekende, genoot met volle teugen, wat op Jera On Air een moshpit vanaf de eerste noot betekent. Voor Clowns was dit ook een heugelijke dag, daar het de eerste show op Europees grondgebied was in tweeënhalf jaar tijd. Ik wist dat de Aussies een mix tussen hardcore en punk serveerden, maar wat het juist inhield was me onbekend. Ik moet zeggen dat ik blij was dat ik vroeg genoeg de camping had verlaten, want deze eerste ontmoeting smaakte duidelijk naar meer.
Foto door Germauxvisuals
Stevie Williams straalde zoveel energie uit, iets wat veel nieuwsgierigen toch de weg naar Vulture stage deed vinden. Na enkele songs stond de tent aangenaam gevuld voor deze wervelende act. Dat was ook niet meer dan terecht, Clowns verzorgde hier de ideale ochtendgymnastiek om al de zorgen van de voorbije nacht van je af te dansen. Williams en co hadden er duidelijk veel zin in, de stage werd meer dan benut. Wat ik op voorhand wel wist, was dat de frontman van het bonte gezelschap maar al te graag halsbrekende toeren uithaalde. Dat was ook niet anders in Ysselsteyn.
Zo kwam Stevie maar al te graag eens gedag zeggen in de pit, om ook de allergrootste fans hun deeltje van de songtekst te laten schreeuwen. Het gekste wat de man deed was op de boxen klimmen, dit terwijl de organisatie ook deze dag de bezoekers nog aanmaande om, weliswaar bij ongunstig weer, de palen te vermijden. Williams klom helemaal tot op de bovenste versterker om daar het beste van zichzelf te geven. Het leverde naast de mooie foto’s ook wat extra energie in de moshpit op.
Foto door Germauxvisuals
Clowns staat ervoor bekend om altijd voor een feestje te zorgen, en dat was ook zo op Jera. Zelfs op dit vroege uur konden ze voor een uitgelaten sfeertje zorgen, het publiek genoot duidelijk met volle teugen. Volgende keer mag de band gerust wat later op de dag aantreden en liefst in een stage zonder domme barrière. Hoe dan ook was het half uurtje in een sneltempo achter de rug en was het achteraf met de meute naar de Eagle stage verhuizen, want daar gingen de Belgen van Fleddy Melculy aan hun setlist starten.
Fleddy Melculy – Eagle Stage – 12:30 – 13:00
Ik had wel verwacht dat er wat volk naar de Eagle Stage zou afzakken voor de Belgische metalcoresensatie Fleddy Melculy, maar dat de grootste tent van Jera On Air zo goed gevuld ging zijn… neen dat had ik niet durven voorspellen. Wanneer er zo’n massa voor je klaar staat, op de middag dan nog eens, dan heb je de moeilijke opdracht om iedereen tevreden te stellen. Wel ik kan stellen dat Fleddy en zijn leger des heils hier zijn in geslaagd. Tijdens en na de set waren er enkel blije gezichten te spotten tussen de festivalgangers.
Foto door Natasja Anchorfocus
Openen deden de Vlamingen met Fuck Uw Vrienden, al meteen werd duidelijk dat ook onze Nederlandse vrienden de teksten van deze Belgische band luidkeels kunnen meeschreeuwen. Daar er bij de meeste bands één centrale moshpit was, slaagde Fleddy Melculy er in zowat overal in de tent voor opstootjes te zorgen. De energie zat goed en dat besefte ook de band, er zat maar weinig rust tussen de opener en Feestje In Uw huisje. Hierdoor behield de pit zijn energie, Fleddy Melculy én zijn aanhang startte furieus, ik was benieuwd of beide partijen dit konden aanhouden.
De nummers volgden in een sneltempo, dat was ooit wel anders. Het leuteren tussen nummers is niet meer en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Deze band is zo goed dat het nummers op zijn publiek moet vuren, des te meer nummers des te beter. Het bommetje van deze set was Ik Ben Kwaad, geen verrassing voor zij die de band wat kennen. Het is zoals de lyrics zelf zegt de song waarbij alles kapot kan en moet gaan. Het zorgde ook voor de eerste wall of death waar we bij waren. Ondanks het vroege uur reageerde Jera On Air met een deftig exemplaar waarbij de breakdown die erachter verstopt zit voor leuke taferelen zorgde.
Wie het nog niet wist, Fleddy Melculy is bezig aan een nieuwe langspeler. Dat mag eigenlijk geen verrassing zijn, het lijkt wel alsof de band continu aan het werk is aan nieuw materiaal. In het voorjaar bracht de band met Geen Tijd Voor Spijt daar het eerste proefstuk vanuit, deze kersverse track kon ook niet ontbreken en werd gespeeld na het vernietigende tweeluik Ik Ben Kwaad en Niks, welke toch twee echte hardcoretracks zijn van de band. Geen Tijd Voor Spijt mag je voortaan ook bij dat kransje nummers rekenen, wat een uithaal van jewelste.
Foto door Natasja Anchorfocus
Het was tot het einde wachten om op een minpuntje te stoten: T-Shirt van Metallica dé track waarmee het allemaal startte. Maar zoals vaak is het hitje van de band een nummer dat steevast de revue passeert. Als dat dan ook nog eens één van, zo niet het minste liedje is van de band, dan is dat jammer. Deze set had het verdient om op een andere manier afgesloten te worden, een Voor Altijd Jong had de perfectie benadert. Misschien dat een verkorte versie van de klassieker een optie is voor in de toekomst, al zullen er dan altijd nieuwelingen teleurgesteld zijn. Als band kan je niet voor iedereen goed doen natuurlijk. Fleddy Melculy is beter geworden dan zijn klassieker, een luxeprobleem dus.
Setlist:
- Fuck Uw Vrienden
- Feestje In Uw Huisje
- Geen Vlees, Wel Vis
- Stop!
- Ik Ben Kwaad
- Niks
- Geen Tijd Voor Spijt
- Brood
- T-shirt Van Metallica
Higher Power – Vulture Stage – 13:00 – 13:30
Rust werd er ons niet gegund, of je mistte wel één of andere topact. Na Fleddy Melculy was het de beurt aan de Britse alternatieve hardcoreband Higher Power. Het is één van die lichting bands welke al een geruime tijd speelt met het label “beloftevol”. Het is aan de band om die status te upgraden naar gevestigde waarde. Maar deze performance op Jera zal daar niet toe bijdragen. We kregen een zwak afkooksel van datgene waarvoor de band eigenlijk staat.
Foto door Yngwie Vanhoucke - Paradise Through A Lens
Wie de Britten wat kent, weet dat het normaal gezien een wervelwind is, op Jera On Air presteerde de band beneden alle pijl. Het leek wel alsof Higher Power er totaal geen zin in had. Het is zo’n eigenzinnig geheel, iets wat totaal niet strookt met de wetten van de hardcore. Zoiets moet met de nodige passie worden gespeeld, niet worden afgerammeld om vervolgens weer de coulissen te duiken.
Zelfs de nummers vanop de iconische debuutplaat Soul Structure waren in hetzelfde bedje ziek. Weinig passie, weinig overtuiging. Een beetje je best doen, dat is toch niet te veel gevraagd? Wanneer een band zich zo schaapachtig gedraagt, volgt de hele roedel. Resultaat een Vulture stage die nauwelijks wat energie uitstraalde. Een show van de Britten om snel te vergeten.
Silverstein – Eagle Stage – 14:40 – 15:20
Na de teleurstelling van Higher Power zochten we iets om te sneukelen om vervolgens even richting camping te trekken. Het schema voor de avond oogde immers loodzwaar, met dank aan het uitstekende programmatieteam van Jera. Na zo’n uurtje keerde we weer richting de weide voor één van onze persoonlijke favorieten. De Canadezen van Silverstein kwamen hun tiende plaat voorstellen Misery Made. Tegelijkertijd kwam het ook voor het eerst met de negende telg A Beautiful Place To Drown onder de schouder naar Europa. Corona kon dan wel de livebeleving aan banden leggen, de Canadezen hebben in de lockdown echter niet stilgezeten. Resultaat: twee uitstekende platen welke nog recht hadden op een demonstratie.
Foto door Yngwie Vanhoucke - Paradise Through A Lens
Wie had verwacht dat de Canadezen voornamelijk de nieuwste nummers ten berde zouden brengen, kwam bedrogen. De Canadezen kozen ervoor om er een heus feestje van te maken, dit met een gevarieerde setlist. Al was de nieuwste telg, met drie nummers het best vertegenwoordigd. Wat wel duidelijk werd was dat, of het nu nummers waren vanop Misery Made Me of ABPTD, ze passen perfect binnen het repertoire van Silverstein. Openen deed de band met Bad Habits, als je het ons vraagt dé song om aan te tonen waarvoor deze post-hardcoreband staat. De start van een veertig minuten durend feestje.
De nieuwere nummers werden goed meegezongen, al was het verschil met klassieker My Heroine toch groot. De grote Eagle Stage stond niet vol, maar de mensen die er bij waren leken allemaal mee te zingen met de ballad van de band. Met The Afterglow als het vervolg ontplofte de tent pas helemaal dit terwijl dit toch één van de rustigere nummers is van Silverstein. Ook voor ons begonnen enkele jongemannen aan een potje onvervalst duwen en trekken. Vreemde keuzen om het bij deze prachtige meezinger op gang te trekken, maar zolang het iedereen naar zijn zin heeft is het goed zeker?
In het midden van de set had de band een verrassing verstopt voor de liefhebber van het eerste uur. Met Smashed Into Pieces speelde de band zelfs één van zijn oernummers, afkomstig van de mythische debuutplaat When Broken Is Easily Fixed. Shane Told, de frontman van de band, vroeg net voor het inzette van deze klassieker of het publiek klaar was voor wat old-school emo. En of Jera klaar was voor deze kraker, de energie die tijdens dit nummer vrijkwam was ongezien in de setlist van de Canadezen. Jammerlijk feitje is dat de band deze niet kunnen vasthouden, al deed It’s Over vanop de nieuwste telg zeker zijn stinkende best.
Foto door Yngwie Vanhoucke - Paradise Through A Lens
Al moesten de aanwezige niet lang wachten om nog eens die kloekheid te ervaren. Tijdens de afsluiter Smile In Your Sleep, een andere krachtpatser van de band, ging het dak er voor de tweede keer af. Silverstein stond, als je het ons vraagt, veel te vroeg geprogrammeerd, maar wist ook op dit vroege uur meer dan te bevestigen. Een heerlijke show van een uitmuntende band. Tot in de Trix van Antwerpen of de Dynamo in Eindhoven in het najaar!
Setlist:
- Bad Habits
- Bankrupt
- My Heroine
- The Afterglow
- Retrograde
- Ultraviolet
- Smashed Into Pieces
- It’s Over
- Infinte
- Smile In Your Sleep
Anti Flag – Vulture Stage – 15:20 – 16:00
Jera On Air heeft naast de muzikale beleving ook nog wat anders te bieden. Zo was er een klein maar gezellig marktje waar je terecht kon voor shirtjes, zonnebrillen, gekke maskers, rolbenodigdheden, tattoo’s… je kan het zo gek niet bedenken. Ook was er een officiële bandmerchtent waar de bands van die dag hun waren te koop aanboden. Veelal kon je de bands na de shows hier terugvinden voor een babbeltje. Wij besloten al de facetten van het festival eens te onderzoeken waardoor we later dan verwacht aan de Vulture stage waren beland. Hier stond met Anti-Flag toch een wel zeer grote punknaam het beste van zichzelf te geven.
Foto door Yngwie Vanhoucke - Paradise Through A Lens
Waar de organisatie eerst tegenslag had met het weer was het de vrijdag van het festival doorgaans genieten van het zonnetje. Hier had de organisatie wel geluk als je het mij vraagt. De Vulture stage was duidelijk te klein voor deze graag gezien punkact, welke ondersteund werden door een enthousiast publiek, iets wat je al gewoon begint te worden op Jera. Dit is toch vaak anders op festivals. De Amerikanen hadden geluk met zijn fanatieke aanhang want zelf vond ik ze weer eerder op automatische piloot spelen.
De middelvingers gingen weer duchtig de lucht in en ook de politie was weer niet de beste vriend van de band, het begint allemaal wat afgezaagd te worden. Zelfs een heuse covermedley kon mijn aandacht niet versterken. Al was het wel duidelijk dat ik één van de weinige was met deze mening, het publiek genoot met volle teugen. Wanneer de band dan ook aankondigde dat het laatste nummer was aangebroken, begon ik al aan mijn tochtje naar de Buzzard stage om de massa voor te zijn aan de drankstanden.
Blood Youth – Buzzard Stage – 16:00 – 16:45
Net voor aanvang van de show van Blood Youth stond de knusse Buzzard Stage goed gevuld voor deze Britse metalcoreband. Zelf was ik niet bekend met het kwartet, maar iemand in onze vriendenkring wou de band wel eens aan het werk zien. Ook in de toekomst zal deze band voor mij een nobele onbekende blijven, want de prestatie die ze hier neerzette was allesbehalve eentje om trots op te zijn. Al startte het allemaal nog zeer belovend. De enthousiaste menigte was er, de breakdowns vlogen om de oren en de band had er duidelijk zin in. Toch draaide het allemaal uit op een snertvertoning.
Foto door Natasja Anchorfocus
De beenharde breakdowns waren onvoorspelbaar wat de intensiteit in de moshpit alleen maar ten goede kwam. Maar wanneer Harry Rule zijn allesvernietigende gegrom inruilde voor clean vocals kwam het probleem boven water. Wat een irritante stem heeft de man, eentje die werkt als een spons op de sfeer. Zeker wanneer het geluid zo hard moet staan om op te boksen tegen dat van de mainstage. Het was vals, schel, gewoonweg niet om aan te horen. De man kan zich beteren focussen op zijn geschreeuw, wat wel zeer goed was. Een vacature voor iemand die wel kan zingen dringt zich echt op binnen Blood Youth.
Het vreselijke gejank in combinatie met de overlappende sound van de Japanse metalcoreband Crossfaith zorgde ervoor dat we de set vroegtijdig besloten te verlaten. We willen deze band gerust nog eens een kansje geven maar dan gaan we toch eerst kijken wie de clean vocals verzorgt. Als de band die zanglijnen overboord zou gooien zou het voor een knallende show hebben gezorgd, nu was het eerder huilen met de pet op.
SeeYouSpaceCowboy – Buzzard Stage – 17:15 – 18:00
De campingstoel zat goed, heel goed. Maar voor de Amerikaanse sasscoreband SeeYouSpaceCowboy wou ik hem maar al te graag na een twintigtal minuutjes weer opbergen. Het was de eerste keer dat onze paden kruiste, en dat werd tijd. Het is één van de weinige bands in het huidige metalcoregenre die de tijd van weleer terug weet te brengen. Iets na vijf had je de keuze om naar de main stage te trekken om Ignite met zijn nieuwe frontman aan het werk te zien, of je koos voor de kleinste stage want in de Hawk stonden de Belgen van Captain Kaiser op het programma. Het was dus met een wrang gevoel dat we kozen voor de Amerikanen van SeeYouSpaceCowboy, daar de band al zo lang, zo hoog op onze lijst staat.
Foto door Kealeyphotography
Achteraf bekeken waren we tevreden met onze keuze, SeeYouSpaceCowboy was één van de hoogtepunten van ons weekend. Het leek wel alsof de Amerikanen je met hun teletijdmachine terug katapulteerde naar de startjaren van het genre. Toen alles nog kon en mocht. Nu lijkt het genre een zwak afkooksel van hoe het ooit allemaal begon. SeeYouSpaceCowboy is één van de weinige bands die dezer dagen zo’n pure vorm van de emocore weet neer te zetten. Wie de hoogdagen van het emocoregenre heeft meegemaakt met bands als Alesana en Aiden weet welke typische sfeer er hangt tijdens zo’n show.
Toch heeft de band één groot voordeel ten opzichte van het gros uit het emogenre: het serveert het gekende op een bedje van chaos. Die chaos is zo gestructureerd dat het naast de sfeer ook nog eens één van de hoogvliegers was wat betreft het betere gitaarwerk. De setlist knalde aan een rotvaart voorbij, met een moshpit waarbij net zoals bij de muziek alles mogelijk was. Geniale zet van de organisatie om deze bom aan energie in de Buzzard stage te zetten. De mensen wilde maar al te graag het podium op, om zich te wagen aan een sprongetje in de massa.
Armed With Their Teeth vanop de debuutplaat zorgde voor een bommetje relatief vroeg in de setlist van de Amerikanen. Deze kraker vanop de debuutplaat The Correlation Between Entrance And Exit Wounds, is de eerste track vanop deze cd. SeeYouSpaceCowboy leent zich niet echt tot meezingen, maar tijdens Armed With Their Teeth deed de aanhang toch de beste effort. Of was het toch bij de laatste topper van deze heerlijke set?
Foto door Kealeyphotography
Self Help Specialist Ends Own Life was de spreekwoordelijke kers op de taart. Doorgaans zijn de nummers van SeeYouSpaceCowboy aan de langere kant, maar deze haalt nog geen twee minuten. Toch is de band erin geslaagd om in Self Help Specialist Ends Own Life diezelfde ziel te steken als in de andere nummers. Het springt van de hak op de tak om verschillende keren te ontploffen. Op Jera On Air zorgde dit voor een wel zeer onstuimig publiek. Zonder twijfel één van de beste shows van het hele weekend. In het najaar keert de band terug naar Europa voor wat zaalshows met Counterparts, The Amity Affliction en Gideon. Ook Eindhoven en Hasselt staan tussen de speeldata. Wij gaan er alvast proberen bij te zijn!
Setlist:
- Misinterpreting constellations
- A brief moment of lasting intimacy
- …and my faded reflection in your eyes
- 911 call: Help I’ve overdosed on philosophy!
- You don’t understand, the liquor’s calling the shots now randy bobandy
- Armed with their teeth
- Life as a soap opera plot, 26 years running
- Melodrama between two entirely bored individuals
- Late December
- Prolonging the inevitable forever
- With high hopes and clipped wings
- Absolutely absolute absolution
- Anything to take me anywhere but here
- Self help specialist ends own life
Nasty – Vulture Stage – 19:35 – 20:20
Met Nasty als volgende band op onze goed gevulde agenda, stond er weer een intensieve work-out op het programma. De Duitstalige Belgen staan erom bekend om overal voor een zwaar feestje te zorgen. We keken dubbel zo hard uit naar de show, daar de band enkele uren voor de show met Resurrection een knaller van een nieuwe single dropte. Het kon toch niet anders dan dat deze ook in de setlist van Jera verstopt zat? Net voor de aanvang van de show stond de tent niet afgeladen vol. Logisch ook als je op de andere stage, die zonder barrière dan ook nog, met Jesus Piece een gelijkaardige band plaatst. Ik was benieuwd of de Belgen ook met die verdomde barrière zwaar konden uithalen.
Foto door Arnecrdnls
Openen deed het met Ultimate, maar nog voor de heerlijke breakdown in het begin kon openspatten, begaf de elektriciteit het. Het zorgde even voor de nodige stress, maar na een openingsbabbeltje van Matti, de frontman van de band, was het euvel opgelost. Tweede keer goeie keer, en dat mag je wel stellen. Het leek wel alsof de verplichte pauze als een rode lap op een stier werkte bij het publiek. De eerste breakdown van Ultimate deed het publiek al snel veranderen naar een stelletje hersenloze boksers. Zeker wanneer de band met Declaring War, besloot om al bij het tweede nummertje in de setlist zwaar uit te halen.
Deze kraker vanop de gelijknamige debuutplaat deed wat je van zo’n bommetje kan verwachten. Het zorgde ervoor dat alle posers een stapje achteruit zetten en dat de boksmatch in de ring nog wat feller werd. Zonder twijfel zorgde Nasty hier in ons bijzijn voor de zwaarste moshpit op het festival. Want ook The Boys passeerde de revue, nog zo’n ouder pareltje. Het is een onbekendere track van de band, welke in de moshpit met openarmen werd onthaald.
Nasty in een stage zetten waar een verdomde barriere staat, ze zouden het moeten verbieden. Voor het gewenste contact met zijn publiek moest Matti heel de tijd naar beneden kruipen om zo tot zijn fans te geraken. We mogen het ons niet voorstellen hoe het zou geweest zijn moest deze machine in de Buzzard stage hebben gestaan. Het was nu al heel de tijd genieten, maar daar had de band nóg beter gepresteerd. Naast de klassiekers had de band ook de ruimte gelaten voor Menace voor te stellen.
Foto door Arnecrdnls
Met 666AM als hoogtepunt van de nieuwste telg. We kwamen ook te weten dat het nummer oorspronkelijk ontstond als een voicemail binnen de groepschat van de band. Waarna de frontman de riff vocaal inzette, heerlijk momentje. Band en publiek genoten duidelijk beide van het hele gebeuren. Natuurlijk werd ook Resurrection ten berde gebracht, het nummer dat diezelfde verscheen. Ook daar kunnen we duidelijk over zijn: Pur sang Nasty.
Na SeeYouSpaceCowboy deed ook Nasty de grond van Ysselsteyn daveren. Wederom één van de hoogtepunten van het weekend. De setlist die de Belgen hier speelde was er eentje om duimen en vingers van af te likken. Nasty blijft garant staan voor een zwaar feestje en dat zal het doen tot het de gitaar aan de haak hangt.
- Ultimate
- Declaring War
- Slaves To The Rich
- Resurrection
- Be Careful
- The Boys
- Rock Bottom
- Lying When They Love Us
- At War With Love
- Look At Me And Fuck You
- Chaos
- 666AM
- Shokka
- Bulletrain
No Turning Back – Buzzard Stage – 21:00 – 21:45
De Brabantse hardcoreband No Turning Back is één van de beste hardcorebands van Europa, zelfs vanop de hele wereld. Dit jaar mag de band vijfentwintig kaarsjes uitblazen, en dat kwam het vieren op Jera On Air. Ook in 2019 stond de band op de affiche en zorgde het met zijn stomende hardcore voor één van de hoogtepunten van het weekend. In eerste instantie vond ik het vreemd dat de band de Buzzard niet mocht afsluiten, net zoals op die vernietigende vorige passage. Achteraf bekeken was het een godsgeschenk van de organisatie om ze het spotje er net voor te geven. Hierdoor overlapte de band zo’n vijf minuten met die van While She Sleeps op het hoofdpodium terwijl de afsluiter van de Buzzard zijn set helemaal clashte met die van de afsluiter van de avond. No Turning Back besloot zelfs vijf minuten later te starten, naar alle waarschijnlijkheid voor het optimale geluid.
Foto door Arnecrdnls
Een zeer wijze beslissing als je het ons vraagt. Hierdoor moest het geluid niet opboksen en kon het dus eens wat “zachter” in de Buzzard stage. Het geluid stond perfect en ook de aanhang was klaar om deze levende legendes met open armen te ontvangen. Wie No Turning Back al eerder aan het werk heeft gezien, en dat zal ongetwijfeld de meerderheid zijn, weet dat het zijn open doelkans niet onbenut laat. Vanaf minuut één zorgde de band ervoor dat niemand in het kleine tentje bleef stilstaan. De moshpit was pertinent aanwezig en ook de stagedivers zorgde voor leuke taferelen.
In vele gevallen ben ik tegen ellenlange gesprekken met de fans tijdens shows. Hiervoor moet je maar tijd maken aan de merchstand en dergelijke. Toch zijn er bands welke hiervan mogen afwijken, daar ze zo geen onzin uitkramen als zovele. De zoveelste preek over het milieu, wapendracht en bijhorend politiegeweld in Amerika of wat dan ook, het kan me maar weinig boeien. No Turning Back neemt altijd de tijd om zowel andere bands, de fans en het festival of organisatie te bedanken en in de bloementjes te zetten. Ze zijn oprecht dankbaar en dat siert de Hollanders, keer op keer.
Foto door Arnecrdnls
Net zoals de dag eerder had ik het als Vlaming niet altijd makkelijk om de praatjes te verstaan. Gelukkig is No Turning Back er zich van bewust dat het een Europese topact is, waardoor het grootste deel van de smalltalk in het Engels verliep. Na een tijdje vroeg Martijn van den Heuvel zich af hoeveel Belgen er juist naar Jera On Air waren afgezakt. Persoonlijk moeten we toegeven dat we die massale respons niet hadden verwacht. Toen hij achteraf die vraag ook aan de Duitsers stelde, kreeg hij maar weinig weerklank.
Zoals je kan verwachten wanneer je kwarteeuw muziekheerschappij viert, werd het een wandeling in het wel zeer uitgebreide repertoire van de Nederlanders. Persoonlijk hoogtepunt was Destination Unknown, vanop de zevende telg Never Give Up. Het zette het tentje helemaal in vuur en vlam, iets wat eigenlijk een hele set lang was. De manier waarmee de band een podium vult doet je niet vermoeden dat de band zoveel jaren op de teller heeft. De overtuiging, de energie en de passie spatten nog steeds van het geheel. No Turning Back staat voor onversneden hardcore, zonder commerciële tierelantijntjes, en daar genoot het publiek duidelijk van. Wat ons betreft de beste hardcoreshow van het weekend.
Foto door Arnecrdnls
Turnstile – Vulture Stage – 22:50 – 23:45
Uitpuffen, dat was de enige manier om wat te bekomen van de intensieve show van No Turning Back. We hadden even een gaatje om aan de foodstand wat uit te rusten met een hapje en een drankje. Lang de tijd hadden we niet, want iets voor elf stond dé naam van deze editie op de agenda: Turnstile. Vergeet Rise Against, The Offspring of The Hives, The next big thing is Turnstile. Dat kon je opmerken aan de vele shirtjes op de weide of de ellelange wachtrij aan de merch van de band. Het was er een hele dag een komen en gaan van mensen. De kassa rinkelde, dat is zeker. De Amerikanen hadden de lastige opdracht om al de aanwezige tevreden te stellen, iets wat bijna onmogelijk was.
Foto door Yngwie Vanhoucke - Paradise Through A Lens
Net voor aanvang van de show was het drummen voor een plekje vooraan in de tent. Menig Vlaams Blokker voelde zich hier op zijn gemak, daar een groot deel van de massa “Vol is Vol” begon te scanderen. De perfecte sound vinden duurde langer dan verwacht, geen erg wanneer de band dan opkomt en het gaspedaal vol intrapt. Maar je voelde meteen dat er iets niet snor zat, en dat werd duidelijk wanneer de band zo’n drie nummers had afgevuurd op de uitzinnige massa. Er werd opnieuw geprutst aan de sound, wat veel te lang duurde, wat voor ergernis begon te zorgen bij de festivalganger. De Amerikanen hadden maar een uurtje en leken die tijd meer in te zitten met het perfecte geluid dan de noden van zijn publiek.
Het duurde allemaal veel te lang, en dat kon je ook merken aan Brendan Yates, welke wat zenuwachtig over de stage liep. Na een tijdje besloot de band dan toch maar gewoon te starten, daar overspelen geen optie was. Ook toen stond het geluid niet geweldig en leek het alsof je je in een bubbel bevond. Achteraf hebben wij vernomen dat er problemen waren met enkele versterkers waardoor een groot deel van de power uit het geheel verdween als sneeuw voor de zon.
Jammer, maar iets wat het publiek duidelijk niet aan zijn hart liet komen. Het danste, sprong, schreeuwde… het was euforisch om Turnstile nog eens aan het werk te zien. Met Glow On bracht de band vorig jaar een plaat op de markt welke de scène op zijn kop zette. Het klinkt allemaal zo cachy dat zelfs de grootste hippies er wel wat aantrekking tot voeling. De poort naar het grote publiek of te wel naar de centen is opengebeukt. Hopelijk zal de band zijn verleden nu niet te snel vergeten.
Foto door Yngwie Vanhoucke - Paradise Through A Lens
Want wanneer Turnstile op kruissnelheid presteerde, stoorde zelfs de grote criticaster zich niet aan het ondermaatse geluid. Turnstile vuurde de ene na de andere klepper af op Jera, welke deze met graagte aannam. Het publiek liet nog maar eens zien dat het eentje is waar je als band maar al te graag voor speelt. Dankbaar, energievol en talrijk.
Hoogtepunt in deze spectaculaire setlist was Fazed Out, welke in 2015 op de debuutplaat Nonstop Feeling verscheen. Het was duidelijk dat het grootste deel van de aanwezige fans Turnstile al een tijdje volgen. De nieuwe nummers werden goed ontvangen, dat is zeker. Maar de old-schoolers deden de tent toch echt daveren op zijn grondvesten. Het was dan dat het leek dat er echt niemand bleef stilstaan. Moest er nog een volgende keer komen, want de Amerikanen gaan hun prijs fameus kunnen optrekken na de huidige tournee, dan zal het als afsluiter van de main stage zijn. Een meer dan goede show, al heeft het dolle publiek zijn aandeel hier zeker in.
Imminence – Buzzard Stage – 00:00 – 00:50
Na de set van Turnstile zag je de massa zich opsplitsen. Een groot deel van de massa begaf zich in een lichte looppas naar de Eagle stage waar de Amerikaanse (punk)rockband The Offspring aan zijn headlinershow ging starten. Een ander groot deel slaagde rechts af, naar de dichtstbijzijnde drankenstand of om naar de camping te keren. Een klein deeltje trok op zijn gemak naar de Buzzard stage waar de relatief onbekende band Imminence aan zijn setlist ging starten. Dat ze niet zo bekend zijn bij het grote publiek kon je ook merken aan de opkomst, binnen waren er nog verschillende lege plekken. De main stage waar The Offspring aan het spelen was stond dan weer goed gevuld.
Maar de muziek van de Amerikanen kan me echt niet boeien, en als ik buiten op Imminence aan het wachten was besefte ik weer waarom. Wat een saaie commerciële troep. Toen de Zweden het podium opkruipten was ik dan ook opgelucht, eindelijk weer wat metalcore. Maar dat bleek ijdele hoop. Imminence weigerde om zijn sound zo luid te zetten dat het de bovenhand nam met die van de mainstage. In het midden van de tent had je er minder last van, maar wanneer je je eerder achteraan begaf werd het een mix tussen de heerlijke metalcore van Imminence en de troep van The Offspring.
Ook tussen de nummer door, wanneer de Zweden wat interactie probeerde te maken met zijn aanhang was de sound van de Eagle stage te nadrukkelijk aanwezig. Hier moet toch echt iets aan gedaan worden met het oog op de volgende editie. Imminence presteerde zeker niet slecht, maar daar je het geheel niet voor de volle honderd procent kon aanschouwen besloot ik in het midden van de set richting camping te trekken. Ook de laatste dag van het festival had weer verschillende kleppers in petto. Na nog een laatste babbeltje op de campingsite besloten we dan ook in ons tentje te kruipen.
0 reacties