De organisatie van Alcatraz had vorig jaar het genoegen om het eerste grote metalfeestje sinds het uitbreken van de Coronacrisis te kunnen en vooral mogen organiseren. Tot drie weken op voorhand was het nog nagelbijtend afwachten of onze (r)overheid al dan niet stokken in de wielen zouden steken. Mocht het van de virologen – oftewel universitaire ‘broeksch*ters’ – afgehangen hebben was het geen waar geweest, maar bon. Het gezonde verstand mocht uiteindelijk dan toch zegevieren, waarna de organisatie werkelijk een huzarenstukje heeft weten af te leveren wat betreft het voorafgaandelijk screenen van alle aanwezigen. Een jaar later hebben we gelukkig opnieuw een normale editie op de planning staan, waarbij de organisatie overduidelijk kosten noch moeite gespaard heeft als het op de line-up aankomt. Zonder enige zin voor overdrijving kunnen we echt wel stellen dat de line-up van Alcatraz editie 2022 misschien wel de strafste is die we ooit hebben mogen aanschouwen. De organisatie is absoluut niet gezwicht voor het aantrekken van namen die nog weinig tot niets met metal te maken hebben, zoals we bij andere organisaties de laatste jaren jammer genoeg wel moeten vast stellen… Met plezier schotelen we u dan ook in drie delen per festivaldag 10 bands voor die absoluut niet te missen zijn! Vandaag presenteren we u maar al te graag het tweede luik van deze driedelige preview!

Von Detta – La Morgue – 11u15:

De opener van de Morgue stage op zaterdag is er één van eigen bodem en wat voor één. Hun muziek is moeilijk in een hokje te plaatsen, maar misschien is een “riff-based groove project” een vrij nauwkeurige omschrijving. Het is een trip door de goede oude herinnering die je meteen terugbrengt naar de gruizige geluiden van de jaren 90. Grunge, stoner en een likje funk maar vertaald naar een heavy metal-context. Kom langs en ontdek waarom het podium de natuurlijke biotoop van Von Detta is! (CVP)

Temptations For The Weak – La Morgue – 13u50:

Een kleine tien jaar geleden leek Temptations For The Weak internationaal te gaan doorbreken met de sterke plaat Black vision, waarna de band onder meer mocht aantreden op Graspop. Jammer genoeg bleef de band sindsdien wat ter plaatse trappelen. In 2017 bracht de band vervolgens een straffe ep uit genaamd Banished Heroes, waarna het toch wel geruime tijd stil bleef rond de band. Daar kwam vrij recentelijk verandering in, want Temptations For The Weak haalde met Jadran Beauprez een zeer ervaren frontman in huis, waardoor gitarist Djoni Tregub zich meer kon gaan richten op het bespelen van zijn gitaar. Sinds kort maakt de band deel uit van de Necktwister-familie en zal er binnenkort een nieuwe volwaardige langspeler verschijnen. De toekomst lacht de band alleszins opnieuw toe. Wij kijken alvast uit naar Temptations For The Weak 2.0! (AB)

Ill Nino – Prison Stage – 14u30:

Nu-metalband Ill Niño bestaat al een kwart eeuw. In de late jaren 1990, voormalig Pro-Pain en M.O.D. drummer Dave Chavarri stelde een nieuwe band samen die zware en melodieuze muziek maakte met een Latin twist. Hun teksten wisselen Engels en Spaans af. De groeiende Latino-bevolking in de VS en de daaruit voortvloeiende grotere acceptatie van de Spaanse taal maakten de eeuwwisseling de perfecte tijd voor een latin metalband om op de voorgrond te treden. Ondanks talrijke personele wisselingen door de jaren heen, is de band bijna nooit afgeweken van het basisprincipe om alleen muzikanten van Latijns-Amerikaanse afkomst aan te werven. De band illustreert zich met sterke songwriting en een duidelijkere oriëntatie op toegankelijke hardrock, altijd met de toevoeging van instrumenten die hun oorsprong benadrukken (tribale percussie, Spaanse gitaar). Een sfeer die hun vaste fanbase en metalcore-liefhebbers zeker zal aanspreken. (CVP)

Life Of Agony – Prison Stage – 17u35:

Life of Agony, voortgekomen uit de NY-hardcorescene, is een Amerikaanse alternatieve metalband met een zeer bewogen geschiedenis. Toen hun debuut, River Runs Red, met veel lovende kritieken werd ontvangen, voorspelden critici een geweldige carrière voor het New Yorkse viertal. Ugly (1995) en Soul Searching Sun (1997) consolideerden het succes van de band, maar als transgender zat zanger Keith Caputo gevangen in het lichaam van een man en het succes van LoA hielp de zaken niet vooruit. Uiteindelijk kon hij het niet meer aan en vertrok. De overgebleven bandleden besloten uiteindelijk dat ze niet verder wilden zonder Caputo en stopten in 1999. Vijftien jaar en twee reünies later werd de originele line-up hervormd en is Keith Caputo nu Mina Caputo. Haar stem is even krachtig als altijd en hun optreden op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival in de zomer van 2014 bewees dat oude vlammen weer kunnen worden aangewakkerd, zelfs na vijftien jaar. Het in 2019 uitgebrachte The Sound of Scars is letterlijk het vervolg op hun debuut dat eindigt met het hoofdpersonage dat probeert zichzelf van het leven te beroven, maar de opener van The Sound of Scars onthult dat paramedici zijn leven hebben gered. De combinatie van hun oudste en nieuwste bijdrage zal zorgen voor een geweldige setlist op Alcatraz 2022. (CVP)

Der Weg Einer Freiheit – Helldorado – 19u10:

Vroeger werd Duitsland soms geassocieerd met ondermaatse en clichématige black metal. Sinds die tijd is er veel veranderd en de Beierse formatie, Der Weg Einer Freiheit, is een van de toonaangevende exponenten van de Duitse black metalscene van vandaag. Der Weg Einer Freiheit levert intelligente en gevarieerde black metal, opwindend als de hel en zo gevaarlijk als een roedel hondsdolle honden. Epische melodieën, ingewikkelde gitaarharmonieën, keelgeluiden, blastbeats, shoe-gaze-passages en een dromerige, melancholische sfeer… Der Weg Einer Freiheit construeert een hybride universum bestaande uit het beste van de tweede golf black metal enerzijds en post-metal en klassieke invloeden anderzijds. Op hun laatste album, Noktvrn, werd er zelfs geëxperimenteerd met twee Engelstalige tracks in plaats van de gebruikelijke Duitse teksten. Warm aanbevolen voor fans van Sólstafir, Dark Funeral en Insomnium. (CVP)

Katatonia – Helldorado – 20u50:

Katatonia begon als een zeer getalenteerde gothic/doom/death metal maar op Viva Emptiness (2003) en The Great Cold Distance (2006) veranderden ze van muzikale richting en begaven ze zich in het universum van melancholische metal, een beweging die blijkbaar werd gewaardeerd door de groeiende gelederen van Katatonia-liefhebbers. Op Dead End Kings (2012) en het akoestische Dethroned & Uncrowned (2013) experimenteerde het Zweedse kwintet steeds meer met traditionele muziek, een evolutie die zijn hoogtepunt bereikte op hun tiende album The Fall of Hearts (2016). Katatonia verdient enorm veel lof omdat ze de moed hebben gehad om hun focus te verschuiven van een death/doom metal benadering naar atmosferische en progressieve post-metal. Hun vroegere invloeden waren Paradise Lost en My Dying Bride, maar op latere platen evolueerde Katatonia in dezelfde muzikale richting als Opeth, Anathema en Tool. (CVP)

As I Lay Dying – Prison Stage – 20u50:

De carrière van As I Lay Dying leest als een roman. De details zullen we u besparen, daar deze ondertussen wel genoegzaam gekend zullen zijn. Nadat de band in 2013 ten dode opgeschreven leek, kwam de band in 2018 dan toch opnieuw bijeen, waarna eind 2019 de sterke comebackplaat Shaped By Fire. Ondertussen blijkt het toch wat te rommelen in het kamp, want recentelijk hebben oudgedienden Nick Hipa, Josh Gilbert en Jordan Mancino het schip verlaten. Wat er ook van zij: As I Lay Dying is absolute must see, want qua metalcore mogen deze heren – samen met onder meer Unearth – gerekend worden tot één van de grondleggers en vaandeldragers van het metalcoregenre. As I Lay Dying windt er dan ook absoluut geen doekjes om en zal ongetwijfeld nog even hard knallen als pakweg 15 jaar geleden. Frontman Tim Lambesis blijft hoe dan ook een (vocaal) beest dat er moeiteloos in slaagt om een grote menige op te zwepen en aan het moshen te krijgen! (AB)

Carcass – Swamp Stage – 21u45:

De gouden beginjaren van Carcass heeft ondergetekende jammer genoeg nooit mogen meemaken. De ‘wedergeboorte’ van de band daarentegen des te meer. Het comebackalbum Surgical Steel geldt ook bijna tien jaar na datum nog steeds als één van de persoonlijke favorieten aller tijden. Wat ooit begon als een grindcoreband is doorheen de jaren uitgegroeid tot een weergaloze deathmetalband met stevige melodische invalshoeken. Wat de voorbije dertig jaar evenwel ongewijzigd gebleven is, is de bijtende strot van frontman Jeff Walker en de snedige riffs van gitaarvirtuoos Bill Steer. Met de steun van de jonge geweldenaar op de drums Bill Wilding bracht de band eind vorig jaar nog een nieuwe plaat uit, Torn Arteries, die door pers als publiek wederom met open armen werd ontvangen. iets zegt mij dat het aardig drummen zal worden in de Swamp Stage rond de klok van kwart voor 10… (AB)

Exodus – Swamp Stage – 23u35:

Behoeft Exodus nog enige introductie…? Ik dacht het al. Al bijna veertig jaar ’thrashen’ deze heren er op los, waarbij dit gezelschap bij de liefhebbers misschien wel de absolute nummer 1 spot heeft weten bemachtigen. Enkele wissels achter de microfoon heeft de band bovendien zeker geen nadeel toegebracht, want zowel Paul Baloff, Rob Dukes als Steve Souza hebben absoluut op positieve wijze hun stempel weten drukken op de band Exodus. Ondertussen staat Steve Souza opnieuw al enkele terug achter de microfoon en heeft Gary Holt zich terug voor de volle 100% kunnen focussen op Exodus, hetgeen de band absoluut geen windeieren gelegd heeft, getuige het op 19 november langstleden verschenen Persona Non Grata. Een thrashgranaat dat hoge ogen wist te gooien in de eindafrekening van 2021. Wij kijken er alvast naar uit om enkele nieuwe krakers live te mogen aanschouwen. (AB)

Enslaved – Helldorado – 23u35:

Enslaved draait al ruim twintig jaar mee en waar zijn vroege inspanningen zich beperkten tot razendsnelle black metal, is de band allang gemetamorfoseerd tot extreme metalvirtuozen. Progressieve songstructuren, een vintage Hammond-orgel en Pink Floyd-geïnspireerd gitaarwerk gaan hand in hand met agressieve secties die net zo hard prikken als hun vroege werk. De band rond Ivar Bjørnson en Grutle Kjellson begint meer progressieve en experimentele aspecten en zelfs jazz in hun output te integreren, en noemt Pink Floyd, Genesis en Rush als enkele van hun invloeden. De vintage keyboards van Herbrand Larsen (sinds vervangen door Håkon Vinje) voegen een nieuwe dimensie toe aan het totaalgeluid en zijn cleane zang compenseert perfect het indrukwekkende geschreeuw van frontman Kjellson. ‘E‘ uit 2017 is het eerste album met de nieuwe zanger en toetsenist Vinje. Hoewel niet zo innovatief of brutaal als eerdere platen, heeft het album een behoorlijk aantal experimentele momenten. Hun meest recente uitje ‘Utgard‘ (2020) is Enslaved op zijn best qua artisticiteit, productie en focus. Kortom alles om nieuwe volgelingen te overtuigen terwijl hun oudere fanbase volkomen tevreden blijft. (CVP)