Amken draait ondertussen al ruim een decennium mee, maar is in onze contreien nog steeds een nobele onbekende. Niet geheel onbegrijpelijk, want op het debuutalbum Theatre Of The Absurd (2017) na bracht dit gezelschap nog niet veel muziek op de markt. Bovendien werden er nog geen grote Europese tournees gehouden, hetgeen uiteraard de visibiliteit en naambekendheid niet meteen ten goede komt. Na een goede tien jaar vertoefd te hebben in de eigen Griekse underground, acht de band de tijd evenwel rijp om een volgende stap te zetten. Eerst en vooral werd er een platendeal ondertekend met Massacre Records, waarna op 26 augustus met Passive Aggression de tweede langspeler zal verschijnen.

Dat het in Griekenland niet enkel de Hellenistische black metal is die hoogtij viert, maken de heren van Suicidal Angels al jaar en dag duidelijk met een eigen kijk op het thrashmetalgenre. Vanuit die optiek zouden we zelfs een nieuw subgenre in het leven kunnen roepen, genaamd Hellenistic thrash metal. Geen idee of deze term überhaupt al in de mond genomen werd, maar iemand moet uiteraard de eerste zijn. Wat Amken betreft, is het eveneens hoorbaar dat dit gezelschap afkomstig is van het prachtige Griekenland. Als luisteraar krijg je namelijk een dik half uur thrash metal van een hoog niveau voorgeschoteld, waarbij de gitaarriffs en heldere gitaarsolo’s werkelijk rond de oren vliegen. De muziek van Amken is duidelijk gitaargeoriënteerd, hetgeen we alleen maar positief kunnen bejegenen.

Op instrumentaal gebied valt er heel wat te ontdekken én te genieten. De nummers klokken gemiddeld af op een dikke vier minuten, hetgeen de ideale ruimte biedt om gevarieerd voor de dag te komen zonder het overzicht qua songstructuur te verliezen. Aan diversiteit trouwens geen gebrek, want naast het snedige, agressieve thrashwerk, durft Amken op tijd en stond ook de teugels te vieren, waardoor deze Passive Aggression voorzien wordt van de nodige frisse lucht.

Waar Amken op instrumenteel vlak weinig tot geen steken laat vallen, moeten we voor het vocale luik toch net iets scherper zijn. Frontman ‘Vanias‘ mag dan wel beschikken over een rauwe, ’thrashy’ strot, maar toch moeten we vast stellen dat de aandacht met betrekking tot de vocalen na enkele nummers sterk begint te verslappen. Iets meer variatie en afwisseling had deze plaat naar een hoger niveau kunnen tillen. Het sterke instrumentale aspect weet gelukkig de spreekwoordelijke meubelen te redden, want anders was deze Passive Aggression in de grijze middenmoot verzeild geraakt. Indien Amken op vocaal gebied nog de nodige stappen weet te zetten, ligt er voor deze band ongetwijfeld een mooie toekomst in het verschiet. Liefhebbers van stevige, op Griekse leest geschoeide thrash metal zullen zich aan deze Passive Aggression normaal gezien geen buil vallen. Een aangename kennismaking die smaakt naar meer.

Tracklist:

1. The Underdogs
2. I Am The One
3. Dead Man’s Land
4. The Li(f)e We Lead
5. Passive Aggression
6. Bliss
7. We Came From Nothing
8. Somewhere Past The Burning Sun