De eerste zondag van de maand augustus wordt de Lokerse Grote Kaai traditioneel omgetoverd tot een zwartgeblakerd hellegat. Na enkele coronajaren kon de organisatie van de Lokerse Feesten voor jaargang 2022 opnieuw een volwaardige metaldag organiseren, waarbij duidelijk niet op een grotere naam meer of minder gekeken werd. Ook de weergoden waren duidelijk in een opperste bui, want ondanks een stralende zomerzon was er gelukkig van enige hittegolf nog geen sprake. Met andere woorden ideale omstandigheden om een pak metalbands aan het werk te zien met als headliners van dienst Lamb Of God en de godfathers Judas Priest. Voor deze editie zette Amped-Up een samenwerking op poten met fotograaf Tim Vermoens van Shoot ’n Rock – Tim Vermoens Photography. Het verslag van de Lokerse Metaldag kan je hier lezen!

Rond de klok van half 4 mochten de rockers van Sloper het reeds talrijk aanwezige publiek trakteren op een portie old school hard rock. Kwestie van niet meteen met het meest extreme muzikale geweld binnen te vallen. Gedurende een drie kwartier kreeg de Lokerse Grote Kaai een resem opzwepende nummers voor de kiezen die reeds met het nodige applaus in ontvangst werden genomen. Voornamelijk het drumduo Cesar Zuiderwijk van Golden Earring en Mario Goossens van Triggerfinger wisten nagenoeg voortdurend de show te stelen met hun perfect op elkaar afgestemd slagwerk, waarbij beide heren er onderling niet voor terugdeinsden om wat kattenkwaad uit te halen. Zo volgde er op een gegeven ogenblik zelfs een portie getrouwtrek over een cimbaal, hetgeen zorgde voor de nodige dosis hilariteit. Ook muzikaal liet Sloper zich zeker niet onbetuigd middels onder meer een strakke versie van Pulverise en het afsluitende I’m Gonna Getcha. Geslaagde opener van de dag!

Sloper – Tim Vermoens

De tweede band op de affiche was het Zweedse At The Gates dat, net zoals in 2018, de Grote Kaai in vuur en vlam mocht zetten. Geen promotie voor een nieuw album deze keer, maar een eerbetoon aan de ondertussen 27 jaar oude melodic deathmetalklassieker Slaughter Of The Soul die integraal gebracht werd. Het kenmerkende flanellen hemd van frontman Tomas Lindberg werd snel aan de kant gegooid, waarna At The Gates er in een rotvaart de ene na de andere klassieker tegenaan gooide. Muzikaal technisch viel er weinig op aan te merken, al moeten we toch opnieuw vast stellen dat de verwachte explosie voor het podium opnieuw uit bleef. Hoe je het ook draait of keert: de muziek van dit Zweedse instituut komt pas volledig tot haar recht als er zich voor het podium een grote moshpit ontplooit, hetgeen vandaag jammer genoeg niet het geval was. Bovendien had de band er misschien beter aan gedaan om bij aanvang de set een extra nummer te spelen als opwarmer dan helemaal op het einde van de set, want op deze manier leek het afsluitende The Night Eternal ietwat te verdwalen in niemandsland.

At The Gates – Tim Vermoens

Brutus begint zo stilaan een abonnement te hebben op de Lokerse Feesten. Ook deze jaargang stond deze straffe band van eigen bodem opnieuw op de affiche, hetgeen in totaal reeds de vierde keer in de geschiedenis van de band was. Het Belgische publiek weet ondertussen reeds wat er van Brutus verwacht mag worden, reden waarom de band ook keer op keer, optreden na optreden, kan rekenen op een volle zaal, dan wel een volle weide. Op kwaliteit staat namelijk geen houdbaarheidsdatum. Desondanks blijft de band met beide voetjes op de grond, getuige de nederige houding en de zeer grote dankbaarheid ten overstaan van het publiek. Dat publiek kon trouwens ‘wegdromen’ bij alle grote hits van Brutus, waaronder het schitterende War dat zelfs na tientallen keren live nog steeds voor het nodige kippenvel zorgt. Drumster en frontvrouw Stefanie Mannaerts zette op het einde van de set haar mama nog in de spreekwoordelijke bloemetjes waarna met All Along richting apotheose werd toegewerkt.

Brutus – Tim Vermoens

Waar Kreator op vele festivals tegenwoordig mag aantreden als absolute headliner, mochten deze Duitsers vanavond reeds als vierde band de bühne betreden. Het zegt veel over de kwaliteit van de line-up die de organisatie dit jaar wist samen te stellen. Enkele maanden geleden bracht Kreator met Hate Über Alles nog een zeer sterke thrashplaat uit, die tevens qua podiumpresentatie voor de nodige boost gezorgd heeft. Op het podium waren namelijk enkele levensgrote poppen te bewonderen die ofwel aan de galg hingen, dan wel gespietst werden, naar analogie met het artwork van de meest recente plaat.

Kreator – Tim Vermoens

Na de obligate intro The Patriarch werd er met Violent Revolution meteen stevig van leer getrokken. Voor wie deze thrashopener reeds te hard was, kon maar best veiligere oorden opzoeken, want met het daaropvolgende Hate Über Alles werden qua agressie en brutaliteit werkelijk alle register open getrokken, waarbij de moshpit volledig losbarstte. Op plaat wist deze (titel)track reeds te overtuigen, maar live kunnen we pas echt van een kraker spreken. Van de meest recente worp werd trouwens ook Strongest Of The Strong live gepresenteerd, waarbij de thrashers van Kreator op hun manier de veteranen van Judas Priest in de spreekwoordelijke bloemetjes wilden zetten. Na een carrière van veertig jaar bestaat de setlist van Kreator alleen maar uit onversneden klassiekers. Voor de band zelf is stilaan een onmogelijke opgave aan het worden om een set van ‘amper’ zestig minuten samen te zetten. Voorzien een speelduur van drie uur en Kreator vult ze moeiteloos in. Het absolute hoogtepunt van deze metaldag. Hopelijk zien we Kreator binnen een paar jaren de Lokerse Metaldag afsluiten, net zoals de band vorig jaar op een ander festival reeds op weergaloze wijze voor elkaar wist te krijgen.

Kreator – Tim Vermoens

Ook ‘de Amerikanen’ kunnen uiteraard niet ontbreken op de affiche van een metalfestival. De Amerikaanse honneurs werden deze keer waargenomen door het groove monster Lamb Of God dat na twee Coronazomers maar al te hongerig was om de Lokerse Grote Kaai om te toveren in een oorlogsgebied. En neem dat laatste vooral letterlijk, want vanaf de eerste noten van Memento Mori werden de beide vakken voor het podium op spontane wijze omgevormd tot een moshpit van omvangrijke proporties. Iets wat Lamb Of God duidelijk wist te appreciëren, want frontman Randy Blythe gooit met plezier nog wat extra olie op het vuur. De staalharde riffs van onder Ruin en Omens deden de weide daadwerkelijk daveren, terwijl het refrein van Now You’ve Got Something To Die For dan weer luidkeels werd meegebruld.

Lamb Of God – Tim Vermoens

Met 512 brulde Randy Blythe opnieuw zijn in Tsjechië opgelopen trauma van zich af, waarbij de man in kwestie in de zomer van 2012 enkele weken onschuldig in de cel zat wegens het overlijden van een fan tijdens een optreden van de band in Praag. Na een negental nummers was het zo stilaan tijd om de oerklassiekers aan de man te brengen. Laid To Rest zorgde in eerste instantie voor een gigantische en hondsbrutale moshpit die het nodige stof deed opwaaien. Tijdens het afsluitende Redneck was het hek helemaal van de dam. De circlepit zorgde voor een overmatige stofontwikkeling, waardoor het podium met enige zin voor overdrijving amper nog te ontwaren viel. Ook Lamb Of God maakte met overtuiging duidelijk dat ook zij absoluut headlinermateriaal zijn. Tot slot nog een eervolle vermelding voor gitarist Phil Demmel, die Willie Adler op deze Europese zomertournee op gepaste wijze wist te vervangen. Absoluut geen makkelijke opgave, maar als er een gitarist is die zich op een zeer kort tijdsbestek een hele setlist meester kan maken, dan is het Mister Phil Demmel wel.

Lamb Of God – Tim Vermoens

Tussen de optredens op het hoofdpodium door konden de metalheads ook nog terecht in de Club Stubru, waar enkele lokale bands het beste van zichzelf mochten geven. Jammer genoeg was er sprake van heel wat overlap tussen met de optredens op het hoofdpodium, waardoor ondergetekende de optredens van KillTheLogo, Lalma en Cobra The Impaler, die zeer last minute werden opgetrommeld als vervangers voor Psychonaut, aan zich voorbij moest laten gaan. Headliner Judas Priest had gelukkig wat meer voorbereidingstijd nodig, waardoor de show van Wiegedood wel nagenoeg probleemloos aanschouwd kon worden. Iets waar blijkbaar heel wat aanwezigen het mee eens waren, want bij aanvang van de show puilde de Club Stubru daadwerkelijk uit haar voegen. Gaandeweg maakten heel wat kijklustigen toch weer de verplaatsing naar het hoofdpodium om een goed plekje te bemachtigen voor Judas Priest, waardoor het toch weer net ietsje aangenamer vertoeven werd in de Club omwille van de hitte die onder avond de gebouwen kwam binnengeslopen. Wiegedood kwam opnieuw solide voor de dag al moeten we ook wel stellen de band al straffer aan het werk gezien te hebben. Na het groovy geweld van Lamb Of God is de switch naar het zwartgeblakerde muzikale ‘monster’ van Wiegedood toch net iets minder voor de hand liggend.

Net zoals in 2018 had de Britse legende Judas Priest de eer om de Lokerse Metaldag op gepaste wijze af te sluiten. Vier jaar geleden stond de toen verschenen plaat Firepower nog centraal. Vier jaar later viert de band haar 50(!) jarige jubileum. Toch wel een absolute mijlpaal binnen de metal- en bij uitbreiding de algemene muziekscene. De ideale gelegenheid om dan ook met een absolute ‘best off’ setlist voor de dag te komen. Iets wat Judas Priest duidelijk begrepen had, want voor de fans was de setlist vanavond werkelijk om duimen en vingers van af te likken, waarbij de band van hoogtepunt naar hoogtepunt voort wist te denderen. Weliswaar geregeld met de nodige intermezzo’s, want we moeten ook wel een kat een kat durven noemen: frontman Rob Halford begint de tand des tijds toch wel aardig te voelen. Op vocaal gebied valt de sleet allemaal wel nog wel mee, maar vooral fysiek lijkt de man in kwestie bijna ieder moment door zijn knieën of rug te kunnen zakken. Ook het afdalen van een podiumtrapje blijkt ondertussen geen sinecure meer te zijn, maar wie kan het de man kwalijk nemen uiteraard. Al lijkt bassist Ian Hill schijnbaar iets minder last te hebben van ouderdomskwaaltjes, al moeten we natuurlijk ook wel stellen dat Mister Hill gedurende anderhalf uur geen millimeter van zijn vaste spot opgeschoven is…

Naast de vocalen van Rob Halford staan de gitaren natuurlijk prominent op de voorgrond binnen Judas Priest. Laat daar de voorbije maanden nu net een hele zandstorm rond ontstaan zijn. Op een gegeven ogenblik maakte de band bekend zonder vaste (live)gitarist Andy Sneap te zullen verder gaan. Een beslissing die noch door Andy Sneap zelf als door de fans in dank werd afgenomen. Onder nagenoeg mondiale druk werden de brokken terug gelijmd al lijkt er on stage toch wel het een en het ander gebroken te zijn. Judas Priest leek dan ook eerder een ‘samenraapsel’ van vijf uitermate getalenteerde muzikanten dan een (h)echte band. De fans lieten het gelukkig niet aan hun hart komen. Met Painkiller kwam er een einde aan de reguliere setlist, waarna de band uiteraard nog eens terugkwam voor een uitgebreide bisronde van maar liefst vier klassiekers der klassiekers. Na Electric Eye kwam Rob Halford het podium opgereden met zijn Harley Davidson. Het teken om Hell Bent For Leather in te zetten. Met het afsluitende tweeluik Breaking The Law en Living After Midnight kwam er een einde aan een gesmaakt optreden. Judas Priest wipte na afloop van de show dan ook snel enkele luxueuze bestelwagens in om stande pede huiswaarts te trekken na een zware Europese tournee om stilaan toe te werken richting de Amerikaanse tournee die er binnen een aantal weken zit aan te komen.

Jammer genoeg kunnen wij het luik met betrekking tot Judas Priest niet opsmukken met wat fotomateriaal, daar er slechts een aantal fotografen door de band zelf werden toegelaten. De ene band heeft nu al wat meer capsones dan de andere…

En zo kwam er een einde aan een sterke metaldag die bij nagenoeg alle metalheads een big smile op het gezicht wist te toveren. Toch kunnen we niet rond het feit heen dat At The Gates en headliner Judas Priest ook in 2018 reeds deel uitmaakten van de line-up. Vier jaar lijkt een aanvaardbare tussenperiode, ware het niet dat we in tussentijd uiteraard zoiets als Corona mochten ervaren. Het in herhaling vallen qua line-up is dan ook iets waar iedere organisatie voor op haar hoede dient te zijn. Bovendien kan het eveneens geen kwaad om eens een frisse wind te laten waaien qua headliners om ook op die manier de iets ‘jongere’ bands eens de kansen te geven waar zij volledig recht op hebben. Zowel Kreator als Lamb Of God hadden deze editie namelijk eveneens op gepaste wijze kunnen afsluiten. Tot slot nog één kleine tip uit veiligheidsoverwegingen voor de organisatie, dan wel voor de Stad Lokeren: zorg er tegen volgend jaar alstublieft voor dat de kiezelstenen vlak voor het podium verdwenen zijn. Nagenoeg het hele terrein bestaat uit asfalt, met uitzondering van de plek voor het podium waar zich nu net de moshpit ontvouwt, hetgeen tijdens Kreator en Lamb Of God meer dan eens zorgde voor een uitschuiver en een immense stofontwikkeling. Het kan mijns inziens geen onmogelijke opgave zijn om dit kleine euvel tegen de volgende editie te verhelpen.

Zoals blijkt uit bovenstaand verslag was het weer uiterst genieten van een zeer geslaagde editie van de Lokerse Metaldag die organisatorisch wederom op punt stond. We kijken nu alvast reikhalzend uit naar de eerste namen die ongetwijfeld binnen enkele maanden zullen worden vrijgegeven. ‘Stay Tuned’ zouden we zo zeggen!