Vorige zomer mochten de liefhebbers van het zwaardere werk een schietgebedje richten tot de Man hierboven, want ondanks een op dat ogenblik nog steeds om zich heen slaande pandemie, kon Alcatraz 2021 toch plaats vinden. Vorige jaar spraken we in ons uitgebreide, driedelige report over een fantastische editie, waarbij de honger bij het publiek enorm was, hetgeen resulteerde in een driedaags feestje dat ongetwijfeld de geschiedenisboeken in zou gaan. Een stelling waar we een jaar later nog steeds achter staan, ware het niet dat de uiteindelijke affiche van Alcatraz 2022 gekenmerkt werd door een nagenoeg ongeziene samenstelling. Op werkelijk ieder ogenblik van de dag stonden er namelijk tegelijkertijd twee bands van uitzonderlijke klasse geprogrammeerd, hetgeen er toe leidde dat er reeds voor aanvang het festival planning gewijs al enkele lastige en delicate knopen dienden te worden doorgehakt. Wat kan het leven soms tegelijkertijd mooi en moeilijk zijn. Amped-Up zond opnieuw haar twee zonen uit om deze weergaloze editie van Alcatraz 2022 van de nodige tekst en foto’s te voorzien. Het verslag van de allereerste van drie loodzware festivaldagen kan je hier lezen!

 

April Art (Prison Stage):

Met het uit Duitsland afkomstige April Art wist de organisatie meteen een zeer aanstekelijke opener te strikken, waarvoor reeds heel wat mensen zich de moeite getroost hadden om de vroege, ochtendlijke hitte te trotseren. Ware het niet dat de organisatie uitermate ‘last minute’ beslist had om de poorten pas om 10u30 te openen in plaats van om 10u00, hetgeen resulteerde in gigantische rijen die zich uitstrekten tot op de straat. Bovendien bleken er initieel wat problemen te zijn bij het scannen van de tickets, waardoor we toch van een moeilijke organisatorische start gewag moeten maken. Vooral het totale gebrek aan enige communicatie hieromtrent viel bij vele ‘early birds’ – geheel terecht – niet bepaald in de smaak.

April Art diende dan ook te openen voor een nagenoeg lede weide, want het spreekt voor zich dat de weide op amper een goeie tien minuten uiteraard niet gevuld kan worden. De band liet het gelukkig niet aan haar hart komen en zette een degelijke show neer, waarbij de aanstekelijke ‘rockcore’ zeker en vast aansloeg. De zeer bevallige frontvrouw Lisa-Marie Watz zong misschien niet altijd even toonvast, maar dat kon de pret geenszins drukken. April Art stelde tussendoor nog haar nieuwste single Headline voor aan het publiek, waarna frontvrouw Lisa-Marie een roodkleurige rookfakkel bovenhaalde. Tijdens het afsluitende Do Me A Favor ontstond er zowaar zelfs de allereerste, zij het bescheiden, wall of death van de dag, en bij uitbreiding het hele festivalweekend. (AB)

 

Parasite inc. (Swamp Stage):

Het eveneens uit Duitsland afkomstige Parasite Inc. mocht vervolgens de festiviteiten in de Swamp Stage op gang trappen. In eigen land is Parasite Inc. ondertussen uitgegroeid tot een vrij grote naam, hetgeen toch wel aantoont dat deze heren heel wat in hun mars hebben. Dat bleek ook effectief het geval te zijn. Een half uurtje boordevol aanstekelijke en bij momenten zelfs catchy melodic death metal volgde, waarbij de band eveneens de tijd nam om de titeltrack van het ondertussen op 19 augustus verschenen album Cyan Night Dreams aan het publiek voor te stellen. Tot slot werd er met de song Pulse Of The Dead nog teruggegrepen naar de debuutplaat om vervolgens de instrumenten neer te leggen. (AB)

 

Warkings (Prison Stage)

Met een naam als Warkings kan je er donder op zeggen dat er power metal zal volgen. Zo geschiedde ook. Onder begeleiding van een doedelzak op tape betrad de band op theatrale wijze het podium, waarbij al duidelijk werd dat de heren in kwestie grote fan zijn van de Vikingen, Romeinen en andere Spartanen. We mochten na afloop dan ook gerust spreken van een lesje geschiedenis, want in sneltempo katapulteerde Warkings ons terug naar een ver verleden. De vuisten gingen vlotjes de lucht in en de teksten werden eveneens bij momenten duchtig meegezongen. Met de song Hephaistos bracht de band tussendoor een ode aan de god van de smeedkunst himself. Met het afsluitende Gladiator kwam er een einde aan een genietbare show. Warkings wist zeker op een positieve manier te verrassen. (AB)

 

Rivers Of Nihil (Helldorado)

Voor de komst van Rivers Of Nihil was het tijd om het gloednieuwe, vierde podium Helldorado eens van naderbij te gaan bekijken. Samengevat komt het er op neer dat de Swamp Stage een aanzienlijke upgrade gekregen heeft en dat de Swamp tent van vorige jaren voortaan door het leven gaat als de Helldorado stage, hetgeen uiteraard het opentrekken van een nieuw blik aan bands mogelijk maakte. Zo mochten ook de Amerikanen van Rivers Of Nihil aantreden in een bomvol Helldorado. Van bij de eerste noten ontstond er een spontane moshpit die nagenoeg de volledige show zou aanhouden. De bij momenten onnavolgbare drumsalvo’s tijdens het nummer The Silent Life deden de rest van het publiek dan weer wegzweven. De cleane vocalen van drummer Jared Klein stonden zeker op punt, hetgeen duidelijk werd tijdens het afsluitende Where Owls Know My Name. De eerlijkheid gebiedt toch te stellen dat Rivers Of Nihil toch wel beter tot zijn recht komt als headliner tijdens een zaalshow. De diverse albums van deze band zijn bovendien stuk voor stuk te beschouwen als conceptalbums, waardoor een setlist tijdens een festival eerder aanvoelt als een samenraapsel van diverse songs, waarbij de coherentie zoek raakt. Desalniettemin stelde Rivers Of Nihil niet teleur! (AB)

 

Lorna Shore (Swamp Stage)

In één beweging werd de oversteek gemaakt naar de Swamp Stage die voor de komst van Lorna Shore werkelijk uit haar voegen leek te barsten. De release van de EP … And I Return To Nothingness bleek vorige zomer de absolute doorbraak te zijn voor dit hondsbrutale melodic deathcore gezelschap, hetgeen de band ondertussen zeker geen windeieren gelegd heeft. Het hoeft dan ook weinig te verbazen dat deze EP integraal aan het publiek werd gepresenteerd, waarbij de loodzware, allesvernietigende breakdowns tijdens To The Hellfire en Ov The Abyss menig gezicht deed wegsmelten. Vervolgens speelde de band alle singles van het op 14 oktober te verschijnen album Pain Remains live, waaronder Cursed To Die en het afsluitende Into The Earth. Jammer genoeg werd het eveneens sterke album Immortal uit 2019 met de vorige frontman CJ McCreery – die geheel onterecht van de ene dag op de andere uit de band geflikkerd werd wegens vermeend grensoverschrijdend gedrag – volledig genegeerd, hetgeen toch de wenkbrauwen kan doen fronsen. Bovendien stonden de drumkicks wel zeer prominent op de voorgrond, waardoor de gitaren bij momenten wat overvleugeld werden. Het publiek liet zich gelukkig trakteren op de ene uppercut na de andere. Zeker en vast een hoogtepunt van de eerste festivaldag. (AB)

 

Your Highness (La Morgue)

Met de Antwerpse sludge/stoner band Your Highness was La Morgue voor de eerste maal op vrijdag tot de nok gevuld. En dat gaf dan ook een extra boost aan de band die zich van de eerste minuut volledig smeet in een tent die ondertussen veel weg had van een Finse sauna. Met The Flood, uit het zelfgetitelde album Your Highness, werden alle remmen los gelaten en kregen we een stomende show waar nog lang over zal gepraat worden. Na Antwerpen en Gent kunnen we de vrijdag in La Morgue gerust omdopen tot Kortrijk Desertfest en Your Highness was daar een perfecte start van. (CVP)

 

Suicidal Angels (Swamp Stage)

Wat betreft Suicidal Angels kunnen we ons stilaan afvragen of de band geen tweede verblijf heeft in het Kortrijkse, want voor het tweede jaar op rij mochten deze Griekse thrashers de Swamp Stage in vuur en vlam zetten. Ditmaal met een van bij de eerste noten perfect afgesteld geluid wat er voor zorgde dat de snelle openingsriffs van Endless War niet verloren gingen. Setlistgewijs was er weinig verandering te bespeuren met vorig jaar, maar dat is in het geval van Suicidal Angels absoluut niet als een mankement te bestempelen. De snedige, op Griekse leest geschoeide thrash metal ging er bij het talrijk aanwezig publiek in als zoete broodjes met een gigantische circlepit tot gevolg. Met een song als Bloodbath kan men uiteraard ook moeilijk anders verwachten. De melodieuze openingsriff van Bloody Ground werd dan weer luidkeels meegezongen door het publiek, hetgeen de band duidelijk wist te appreciëren. Met Apokathilosis zette Suicidal Angels de Swamp Stage voor een laatste keer in vuur en vlam. (AB)

 

Unearth (Prison Stage)

Ondertussen gaf de thermometer in de schaduw vlotjes een graad of 34 aan, hetgeen weinig aan de verbeelding over laat wat betreft de hitte die de toeschouwers in de volle zon moesten trotseren. Desondanks vonden heel wat mensen rond de klok van vier uur de weg naar het hoofdpodium waar Unearth stond te popelen van ongeduld om er nog een schepje bovenop te doen. Gitarist Buz McGrath lijkt met zijn weelderige snor ondertussen op ene Mic Mac Jampudding van de Jommeke strips, maar gelukkig is de man in kwestie zijn virtuoze gitaarspel nog niet verleerd. De band wou duidelijk een set vol klassiekers spelen. Zodoende passeerden Sanctity Of Brothers, Zombie Autopilot en Black Hearts Now Reign de revue. De keerzijde van de medaille was echter dat het meest recente album Extinction(s) volledig links kwam te liggen. De band kondigde tot slot nog volop bezig te zijn met een nieuw album, hetgeen alvast het beste laat vermoeden voor de toekomst. Unearth kwam, zag en maakte duidelijk dat zij echt wel één van de grondleggers zijn van het old school metalcoregenre van begin de jaren 2000. (AB)

 

Cattle Decapitation (Swamp Stage)

Aan het aantal bandshirts te zien, was het Amerikaanse Cattle Decapitation zeker één van de te verwachten smaakmakers van de eerste festivaldag. Bij het betreden van de Swamp Stage liet het volledig lege podium jammer genoeg uitschijnen dat het niet voor vandaag ging zijn. Presentatrice Femke Fatale bracht dan ook voor de eerste keer slecht nieuws door te melden dat de band met autopech vast zat in Duitsland op zo een goede zes uur rijden van Kortrijk. Een streep door de rekening, al bracht deze last minute annulatie voor een groot deel van het publiek even wat rust in de keet… (AB)

 

Vola (Helldorado)

Ook wat progressieve metal kwam aan bod op Alcatraz, die eerste dag was het aan Vola om de progressieve metal fans te verzorgen. De Denen begonnen hun set met 24 Light Years, een zeer rustig nummer met een prachtige melodie. Zanger Asger Mygind heeft dan ook een prachtige stem, de mooie zangstukken worden afgewisseld met zware riffs. Na driekwartier puur genieten zat de tijd erop en kregen we nog Straight Lines te horen vooraleer de band de Helldorado verliet en terug naar Denemarken ging.

 

Dark Funeral (Swamp Stage)

Het satan aanbiddende gezelschap Dark Funeral was niet bepaald afgezakt naar Kortrijk voor het houden van een christelijke eredienst. Dat werd met de opener Unchain My Soul wel meteen duidelijk. De bulderende drums daverden doorheen de Swamp Stage. Een van de gitaren had er daarentegen weinig zin in, want aanvankelijk diende Lord Ahriman het even in zijn eentje te bolwerken. Een euvel dat gelukkig snel van de baan was, waarna Dark Funeral verder op volle force kon doorrazen. De nieuwe plaat We Are The Apocalypse werd zeker en vast niet over het hoofd gezien, waarbij voornamelijk het meeslepende Let The Devil In aardig wat indruk wist te maken. Op het ogenblik dat frontman Heljarmadr een groot omgekeerd kruis boven haalde werd de Swamp helemaal gek, waarna met Nail Them To The Cross nog eens alle registers werden open getrokken. Een lesje in een black metal heet zoiets dan! (AB)

 

Napalm Death (Swamp Stage)

Napalm Death had er duidelijk zin in, want in totaal draaiden deze Britten er bijna twintig songs op een klein uurtje door. Frontman Barney dartelde weer zoals vanouds op het podium, waarbij een leek spontaan zou denken dat de man één of andere epileptische aanval aan het krijgen was. Tussen al het muzikale geweld door sloeg de man in kwestie evenwel geregeld aan het speechen. Op zich niets mis mee, maar politieke boodschappen mogen toch wel achterwege gelaten worden. En als er dan toch een politieke boodschap de wereld in gestuurd diende te worden, dan had Barney beter schrijver Salman Rushdie een hart onder de riem gestoken, want in de mainstream media blijkt dergelijke verstrekkende aanslag op de vrijheid van meningsuiting ondertussen wederom in de doofpot beland te zijn…

Voor het overige deed Napalm Death gelukkig wel waar ze goed in zijn: het spelen van luidruchtige, opgefokte, chaotische ‘noise’, zoals de band het zelf maar al te graag omschrijft. Naar het einde van de set toe begon Barney een seconde of drie zeer opzichtig te grijnzen, hetgeen op zich de perfecte aankondiging van de oerklassieker You Suffer bleek te zijn. Wie evenwel knipperde met zijn ogen, of van het stof opeens diende te niezen, was er evenwel aan voor de moeite. Met Scum bracht de band nog een ode aan het jaar 1987, waarna afgesloten werd met de Dead Kennedys‘ cover Nazi Punks Fuck Off. (AB)

 

Venom Inc (Prison Stage)

Met een naam als Venom Inc is de link met de band Venom uiteraard snel gelegd. In 2017 bracht Venom Inc met Avé een meer dan geslaagd debuut op de markt. Later dit jaar volgt eindelijk de langverwachte opvolger. Venom Inc is met andere woorden wel degelijk meer dan een loutere nostalgische band. Toch bleek Venom Inc vanavond niet bepaald zin te hebben in het spelen van eigen nummers, want gedurende de hele set werd de ene na de andere Venom cover gespeeld. Toch een jammere zaak, want op die manier wordt er keer op keer vastgehouden aan het verleden, terwijl de originele Venom leden al jaar en dag met elkaar overhoop liggen. De Venom fans zullen ongetwijfeld genoten hebben van de eerste tot de laatste seconde, maar als fan van Venom Inc was deze show toch wel een stevige teleurstelling. Niet in het minst daar Venom-hommage vanavond geprogrammeerd stond als subheadliner. (AB)

 

MGLA (Swamp Stage)

Een van de bands waar het zelfverklaarde kennerspubliek ongetwijfeld het meest naar uitgekeken had, was wel het Poolse MGLA. Dit in maskers getooide gezelschap draagt werkelijk een cultstatus mee en wordt binnen de blackmetalscene op handen gedragen. Het album Exercises In Futility kan op Youtube niet voor niets rekenen op maar liefst vijf miljoen views. Net zoals op plaat het geval is, slaagde MGLA er moeiteloos is om de geraffineerde razernij en bijpassende melancholie live te brengen. Exercises In Futility I was absoluut een vroegtijdig hoogtepunt, waarna de band zoetjesaan toewerkte naar een tweede apotheose, zijnde het geweldige Exercises In Futility V, waarbij drummer Maciej “Darkside” Kowalski een masterclass drums voorzag, waarbij voornamelijk de cimbalen het moesten ontgelden. De rest van de band opereerde, zoals gebruikelijk, zeer statisch, maar dat lijkt net wonderwel te passen bij het muzikale concept van de geweldenaren. MGLA wist de Swamp Stage dan ook een uur lang te betoveren, waarbij iedere aanwezige toeschouwer ongetwijfeld nog lang zal nagenieten van deze sublieme performance. (AB)

 

Accept (Prison Stage)

Op de eerste van drie festivaldagen stond met Accept de minst extreme headliner geprogrammeerd. Al ruim veertig jaar draaien deze Duitsers mee aan de top van de old school heavy metal scene, waarbij de band in het verleden heel wat sterke albums wist uit te brengen. Het vullen van een setlist vormde dan ook allerminst een probleem. Enerzijds zette Accept het vorig jaar verschenen Too Mean To Die in de spreekwoordelijke spotlights, waarna voornamelijk heel wat ouders werk werd gespeeld. Liefhebbers van de recentere platen als Blind Rage en The Rise Of Chaos kwamen dan ook van een kale reis terug.

 

Het oudere werk werd gelukkig wel op een enthousiaste manier gebracht, waarbij frontman Mark Tornillo moeiteloos de hogere noten wist te halen. We zouden haast vergeten dat de man ondertussen ook al 68 kaarsjes mag uitblazen. Op lead gitarist Wolf Hoffmann lijkt al evenmin sleet te komen. Voor het podium gingen de armen en voornamelijk de ‘devil horns’ vlotjes de lucht in, al keek ook een groot deel van het publiek van op een afstand toe naar al dat heavy metal geweld. Accept maakte er bovendien niet al te veel woorden aan vuil, reden waarom er in totaal maar liefst zestien nummers werden gespeeld met inbegrip van een medley van vier nummers (Demon’s Night, Starlight, Losers And Winners, Flash Rockin’ Man). Met het obligate Balls To The Wall werd er zachtjesaan toegewerkt richting het einde van de set, die werd afgesloten met het nummer I’m A Rebel. Accept maakte dan ook duidelijk de status als headliner wel degelijk verdiend te hebben. Het publiek kon vervolgens stilaan rustigere oorden opzoeken, want de twee overige festivaldagen beloofden nog heel wat in petto te hebben. (AB)