Vorige zomer mochten de liefhebbers van het zwaardere werk een schietgebedje richten tot de Man hierboven, want ondanks een op dat ogenblik nog steeds om zich heen slaande pandemie, kon Alcatraz 2021 toch plaats vinden. Vorige jaar spraken we in ons uitgebreide, driedelige report over een fantastische editie, waarbij de honger bij het publiek enorm was, hetgeen resulteerde in een driedaags feestje dat ongetwijfeld de geschiedenisboeken in zou gaan. Een stelling waar we een jaar later nog steeds achter staan, ware het niet dat de uiteindelijke affiche van Alcatraz 2022 gekenmerkt werd door een nagenoeg ongeziene samenstelling. Op werkelijk ieder ogenblik van de dag stonden er namelijk tegelijkertijd twee bands van uitzonderlijke klasse geprogrammeerd, hetgeen er toe leidde dat er reeds voor aanvang het festival planning gewijs al enkele lastige en delicate knopen dienden te worden doorgehakt. Wat kan het leven soms tegelijkertijd mooi en moeilijk zijn. Amped-Up zond opnieuw haar twee zonen uit om deze weergaloze editie van Alcatraz 2022 van de nodige tekst en foto’s te voorzien. Het verslag van de tweede van drie loodzware festivaldagen kan je hier lezen!

 

Vended (Prison Stage)

Voor het Amerikaanse Vended was er duidelijk al heel wat volk vroeg op de been. Niet verwonderlijk, want frontman Griffin Taylor is de zoon van ene Corey Taylor (frontman van Slipknot), terwijl Simon Crahan dan weer de zoon is van Shawn Crahan (de clown van Slipknot). Met zo een genen kon het ook moeilijk anders dan dat Vended een brok nu-metal bracht om U tegen te zeggen. Ook het showelement wordt zeker niet over het hoofd gezien. Ook deze heren zijn namelijk niet vies van een masker hier en daar en wat blauwe verf op de huid. Klinkt allemaal verdacht veel als Slipknot in de oren, maar toch wist Vended haar eigen identiteit in geen geval te verliezen, waardoor het publiek van de eerste tot de laatste noot kon genieten. De eerste moshpits en wall of death van de dag mochten op het conto van Vended genoteerd worden. (AB)

 

Von Detta (La Morgue)

In La Morgue – het traditioneel Belgische podium – mocht Von Detta de festiviteiten op gang trappen. Meteen ook de eerste van twee shows voor frontman Manuel Remmerie, die daags nadien namelijk ook nog met Cobra The Impaler La Morgue zou doen daveren. Met het vroege uur werd er geopteerd voor een dosis stevige stoner, die door het publiek wel in goede smaak viel. Na enkele nummers stelde frontman Manuel vast normaliter op dit vroege uur nog maar aan het brunchen te zijn, waarna er spontaan een vatje witte Ventoux wijn boven gehaald werd dat door iemand van de entourage van de band aan iedere dorstige toeschouwer boven de mond gehouden werd. Een zeldzaam, maar o zo doeltreffend initiatief, waarmee de band duidelijk maakte dat zij uiteraard in de eerste plaats professionele muzikanten zijn, maar anderzijds toch ook wel een stevige dosis fun voorop stellen. (AB)

 

Cyclone (Swamp Stage)

Cyclone besloot de muziek te laten spreken en bracht zelfs geen backdrop mee naar Kortrijk. Opmerkelijk, maar absoluut niemand die er om maalde. Vorig jaar wist Cyclone al vriend en vijand te verbazen met een energieke set, hetgeen de band begin april vlotjes over deed als opener van Evil invaders in Trix. Het vuur is duidelijk terug aangewakkerd en nog maar moeilijk te blussen, want gedurende een veertig minuten werd de Swamp Stage omgetoverd naar een thrashwalhalla. Iets wat deze tweede festivaldag trouwens niet de laatste keer zou zijn. Na enkele nummers ter opwarming werd de nekken stevig losgegooid op het snelle Neurotic. Frontman Guido Gevels bedankte het publiek na iedere song met een luid geroepen “thank you”, waarna zonder al te veel boe of ba de volgende thrashgranaat werd ingezet. Met Fighting The Fatal zwaaide Cyclone het publiek vaarwel. Weinig op aan te merken, al kwam de band in Trix iets feller voor de dag hetgeen te wijten was aan een uitmuntend afgesteld geluid en niet aan de band zelf gelukkig. (AB)

 

Butcher Babies (Prison Stage)

Wie fan is van vrouwelijk schoon kon maar beter vroeg afzakken naar de Prison Stage, want met Butcher Babies stond er een band geprogrammeerd die initieel eerder te beschouwen viel als een soort van gimmick, maar ondertussen toch ook al ruim tien jaar meedraait. In die tien jaar bracht deze band enkele gesmaakte platen, al viel de setlist naar persoonlijke mening van ondergetekende toch wat tegen. Opener They’re Coming To Take Me Away had allerminst het gewenste effect, terwijl Jesus Needs More Babies bezwaarlijk tot het betere werk van Butcher Babies gerekend worden. Nummers als Igniter, het theatrale Monster’s Ball en het afsluitende Magnolia Boulevard deden de boel gelukkig wel ontploffen, hetgeen resulteerde in een ferme moshpit en enkele crowdsurfers. Het aanwezige publiek zal eveneens de knappe frontdames Carla Harvey en Heidi Sheperd nog lang herinneren, want beide dames bleken wel degelijk twee ‘harpies’ te zijn. (AB)

 

Tempations For The Weak (La Morgue)

Fans van old school metalcore met een stevige scheut thrash konden in La Morgue zeker en vast hun gading vinden met het vaderlandse Tempations For The Weak. Deze heren draaien ondertussen toch ook al enkele jaren mee en brachten in 2015 nog het uitmuntende album Black Vision op de markt. Nadien volgde er nog een EP, waarna het in zekere mate stil bleef rond de band. Die stilte werd doorbroken met de aankondiging van de komst van frontman Jadran Beauprez, die deze middag bewees toch wel een meerwaarde te zijn. De immer sympathieke Jadran liet het talrijk aanwezige publiek – mede door de ‘verplaatsing’ naar latere oorden van Heathen – uit zijn hand eten, waarbij de focus voornamelijk kwam te liggen op de recente singles die de band de voorbije maanden losliet. Tear It Down, Mind Insane en In-Between passeerden allen de revue. Tussendoor werd nog met trots aangekondigd dat gitarist Djoni Tregub vlak voor de show te horen had gekregen dat hij binnenkort vader zou worden, hetgeen ongetwijfeld voor een boost gezorgd moet hebben. Met de klassieker Trade This Life werden voor een laatste maal alle remmen losgegooid, hetgeen resulteerde in een wall of death die reikte van aan het podium tot aan de PA. (AB)

 

Harakiri For The Sky (Helldorado)

Harakiri For The Sky mocht al in de eerder vroege namiddag Helldorado trachten te betoveren met hun mix van black metal, melancholie, doom en post. Geen makkelijke opgave, want een band van dit kaliber verdient het nu eenmaal om in donkere omstandigheden op te treden. Iets wat op zomerfestivals helaas niet altijd mogelijk is. Een volgepakt Helldorado had er evenwel geen enkel probleem mee om Harakiri For The Sky in daglicht, of zeg maar tentlicht te zien. De band bracht in totaal vier eigen nummers, die mooi verdeeld werden over de twee meest recente langspelers. De band opende met Sing For The Damage We’ve Done, waarna met het fenomenale Stillborn pas echt alle remmen werden losgegooid en er een mooie symbiose ontstond tussen band en publiek. De band speelde op hoog niveau terwijl het publiek bij momenten leek weg te dromen bij al die intensieve gelaagdheid. Geen moshpits evenwel, want daarvoor kon men beter afgezakt zijn naar de Prison Stage. Fire Walk With Me mag gerust al het hoogtepunt van de set beschouwd worden, waarna de band er nog een cover tegenaan gooide, namelijk een eigen versie van de Placebo hit Song To Say Goodbye, dat volledigheidshalve deel uitmaakt van de meest recente worp Maere. (AB)

 

Evil Invaders (Prison Stage)

Wie er ook vorig jaar bij was en wie tevens de vaderlandse metalscene op de voet volgt, had al kunnen vermoeden dat de show van Evil Invaders wel eens één van de absolute hoogtepunten van dit festivalweekend zou kunnen worden. Vermoedens die absoluut waarheid werden. Ondanks het feit dat band moest optreden op het heetste ogenblik van de dag nota bene op de heetste festivaldag van misschien wel de vaderlandse festivalgeschiedenis, ontplofte de volledige weide. Van bij opener Hissing In Crescendo ontstond er een gigantische moshpit die werkelijk nooit in omvang zou afnemen met een stofwolk tot gevolg, waarbij het podium bij momenten nog moeilijk te ontwaren viel. Een stoflong is sowieso iets waar vele festivalgangers enkele dagen na het festival nog mee zouden kampen. En neen, bestofte T-shirts of stoffen mondmaskers brachten in geen geval enige bescherming naar analogie met de mondmaskerplicht van in een niet zo heel ver verleden. Qua setlist moesten de toeschouwers niet meteen verrassingen verwachten: zo passeerden onder meer het duo Mental Penitentiary en As Life Slowly Fades de revue. Terwijl van de nieuwste plaat de ballad In Deepest Black en het furieuze Sledgehammer Justice live werden voorgesteld. Voor wie er tijdens de release show niet bij was, zou de oeroude classic Tortured By The Beast een verrassing geweest zijn, maar dan wel eentje met het gewenste effect. Met het afsluitende Raising Hell gingen voor een allerlaatste maal de remmen los, waarna frontman Joe Van Audenhove op zijn microstandaard klom en zijn op zijn armen geplakte messen uit haalde om het publiek nog wat extra op te jutten en te bedanken. Absoluut één van de hoogtepunten van deze editie! (AB)

 

Amaranthe (Prison Stage)

In Vlaanderen, en meer specifiek West-Vlaanderen, kan het powercombo Amaranthe al jaar en dag genieten van een grote, trouwe schare fans. Zo mocht de band heel wat jaren terug nog headlinen op één van de eerste edities van Headbanger’s Balls Fest. Ondertussen zijn we enige tijd verder en zijn er toch wel wat wisselingen in de line-up geweest. Een van de grote constanten is evenwel frontvrouw Elize Ryd, die aanvankelijk wederom als een echte vamp het podium kwam opgewandeld in een zeer korte rok met daaronder een ferm paar stiletto hakken. Het mannelijk oog had weer wat om naar te kijken. In deze MeToo tijden zouden we ons haast beginnen schamen voor dergelijke uitspraken, me dunkt. De stiletto hakken gingen na opener Fearless echter vlotjes aan de kant om vervolgens na enkele nummers te worden ingewisseld voor een paar kniehoge laarzen. Het teken om er als band blijkbaar een extra lap op te geven met nummers als Viral, Stronger en The Nexus. Archangel werd aangekondigd als slotakkoord, ware het niet dat de band blijkbaar wat te stevig van leer getrokken had. Amaranthe besloot dan maar om met Drop Dead Cynical de voorziene speelduur dubbel en dik te benutten. Alleen al daarvoor verdient deze band alle applaus. (AB)

 

Death Angel (Swamp Stage)

De echte thrashliefhebbers zullen het ongetwijfeld unaniem eens zijn als we stellen dat Death Angel misschien wel de meest ondergewaardeerde thrashband van allemaal is. Nochtans slagen deze Amerikanen er keer op keer schijnbaar moeiteloos in met een knaller van een album voor de dag te komen. Het publiek van Alcatraz bestaat gelukkig voor het overgrote deel wel degelijk uit kenners, waardoor de Swamp Stage dan ook afgeladen vol zat voor deze thrashers. Aan de setlist zal het bovendien niet gelegen hebben, want die was werkelijk om duimen en vingers van af te likken. Zo werd er extra aandacht besteed aan het uit 2013 afkomstige The Dream Calls For Blood (titelnummer en Caster Of Shame). tussendoor tekende de band met het razende The Moth nog voor een waardig hoogtepunt. Ook na het optreden van deze band moest ik mezelf er weer op betrappen met een brede grijns de tent te verlaten. Iets wat Death Angel ten volle typeert. (AB)

 

As I Lay Dying (Prison Stage)

Waar Unearth op vrijdag nog de eer van het metalcoregenre hoog mocht houden, was het op zaterdag de beurt aan As I Lay Dying. Opmerkelijk hierbij is dat de band mocht aantreden op een vrij laat uur, waarop de duisternis stilaan aan het invallen was. Een eer die normaal jammer genoeg niet meteen voor een band uit het genre weggelegd is. Enkele maanden geleden leek de toekomst van de band opnieuw aan een zijden draadje te hangen na het vertrek nagenoeg de volledige equipe. Gelukkig slaagde frontman Tim Lambesis er in om tijdig nieuwe bandleden aan zich te binden. Stuk voor stuk uitstekende muzikanten, maar wie goed luisterde, moest toch vast stellen dat er nog wat bij te schaven valt…

 

Gelukkig waren dergelijke details vanavond van ondergeschikt belang, want na opener Blinded werd er werkelijk een blik klassiekers open getrokken om U tegen te zeggen. Through Struggle bracht de moshpit in vorm, waarna met het circlepit anthem Within Destruction misschien wel de grootste circlepit van het weekend ontstond. Zelfs ondergetekende kon zich onmogelijk nog bedwingen en dook met ware doodsverachting de pit in. Ondertussen begon er een golf van crowdsurfers de weg naar voren te zoeken, waarbij enige gelijkenis met de Woodstock 99 taferelen niet uit de lucht gevallen was. Het publiek kon nummer na nummer genieten van klassiekers als The Sound Of Truth, The Darkest Nights en Parallels. Met 94 Hours werd, zoals gebruikelijk, de set afgesloten. As I Lay Dying bewees nog maar eens nagenoeg iedere tegenslag te kunnen overleven, hetgeen de fans alleen maar kunnen toejuichen. (AB)

 

Carcass (Swamp Stage)

Amper tijd om te bekomen, want na As I Lay Dying konden we meteen een spurt trekken naar de Swamp Stage, waar de Britse legende Carcass het publiek al stond te trakteren op een portie grind / melodic death metal. De typerende gitaarriffs van Bill Steer waren al van ver herkenbaar. Hetzelfde geldt voor de strot van frontman Jeff Walker die ook vanavond weer zonder enige moeite de nummers aan elkaar stond te bijten. Met Under The Scalpel Blade, Dance Of Ixtab en The Scythe’s Remorseless Swing was de nieuwe plaat Torn Arteries aardig vertegenwoordigd. Keep On Rotting In The Free World van het ondergewaardeerde Swansong passeerde eveneens de revue, waarna de band stilaan naar een climax aan het toewerken was in de vorm van het duo Corporal Jigsore Quandary en Heartwork. Als het aan Carcass gelegen had, werden er nog enkele krakers tegenaan gegooid, ware het niet dat het verzoek van de band door de organisatie werd afgewezen. De band nam dan maar uitgebreid de tijd om het aanwezige publiek te bedanken. Heerlijke band! (AB)

 

Exodus (Swamp Stage)

Zaterdag = thrash dag moeten ze bij de organisatie gedacht hebben, want het aantal thrash bands was vandaag werkelijk met moeite op twee handen te tellen. Voor Testament werd jammer genoeg gepast. De innerlijke mens dient ook even gevoed te worden op een rustige manier. Een kleine rustpauze die er voor zorgde dat de batterijen weer min of meer opgeladen waren voor een nieuw thrashfeestje in de Swamp Stage. Exodus heeft gedurende haar carrière al heel wat watertjes moeten doorzwemmen, maar slaagt er keer op keer moeiteloos in om staalhard terug te slaan. Dat was eind vorig jaar weer het geval met het fenomenale album Persona Non Grata dat misschien wel dé thrashplaat van 2021 was. The Beatings Will Continue was al meteen een loeiharde opener, die de moshpit meteen in gang wist te trekken. Opmerkelijk hoe moeiteloos er dit weekend op los werd gemosht, daar waar dit tijdens Vlaamse zaalshows dikwijls een hele opgave is om überhaupt enige beweging in de zaal te krijgen…. Het hek was pas echt van de dam wanneer de band Deathamphetamine inzette gevolgd door de publiekslieveling Blacklist. Het aantal crowdsurfers was ondertussen ook al exponentieel toegenomen. Frontman Steve Souza zag het allemaal graag gebeuren. Het afsluitende duo The Toxic Waltz – Strike Of The Beast was weinig verrassend, maar wel o zo doeltreffend. Tot slot nog een aparte vermelding voor gitarist Brandon Ellis, gekend van The Black Dahlia Murder die zeer last minute werd opgetrommeld om Lee Altus, die met een medisch probleem kampt, te vervangen. Geen eenvoudige opgave, des te meer daar Brandon Ellis enkele maanden geleden nog afscheid diende te nemen van Trevor Strnad, zijn bandmakker en frontman van The Black Dahlia Murder. (AB)

 

Behemoth (Prison Stage)

Met Behemoth als headliner van dag twee maakte de organisatie een duidelijk statement dat headliners niet alleen maar dienen te bestaan uit oude, dikwijls vergane gloriëen, die ondertussen al minstens tien jaar effectief op pensioen hadden moeten zijn. Na een lang uitgesponnen, sinistere intro viel het doek letterlijk naar beneden en openden Nergal en co met het snelle Ora Pro Nobis Lucifer van het magnum opus The Satanist uit 2014. Het vuurkanon begon ook meteen overuren te draaien. De set vormde een mooie eenheid van zowel ouder werk (Ov Fire And The Void, Christians To The Lions) en recenter werk (Wolves Ov Syberie, Bartzabel). Al moet het ook wel gezegd dat de show tijdens het middenrif kortstondig wat aan vuurwerk begon te missen.

 

Vuurwerk dat van bij de eerste noten van het satanisch Blow Your Trumpets Gabriel opnieuw spontaan wist te ontbranden. Pluim trouwens voor de lichtmannen van dienst die gedurende de volledige show zorgden voor een waar lichtspektakel. De reguliere setlist werd afgesloten met de klassieker Chant For Eschaton 2000, waarvan de gitaarriff nog steeds voor kippenvel weet te zorgen. Naar het einde van de song nam Nergal uitgebreid de tijd om het publiek te bedanken met een afsluitende “Hail Satan”, waarna de gasfactuur nog eens stevig in het rood geduwd werd en werkelijk iedere toeschouwer met verstomming geslagen werd. Uiteraard waren de festiviteiten nog niet ten einde gekomen, want zoals vanouds bestaat de bisronde uit één nummer, namelijk het epische O Father, O Satan, O Sun, waardoor de Prison Grounds werden omgetoverd naar de negen cirkels van de hel, zoals ooit beschreven door Dante Alighiero. Behemoth zette een dijk van een show neer, waarbij de band nog maar eens duidelijk maakte dat het anno 2022 echt wel eens tijd is voor een nieuw blik aan headliners open te trekken. Enkel jammer dat de set uiteindelijk afklokte op een 75-tal minuten, daar waar normaliter anderhalf uur voorzien was voor de headliners. Een nummer als Daimonos had bijvoorbeeld zeker niet misstaan in de set vanavond. (AB)