Vorige zomer mochten de liefhebbers van het zwaardere werk een schietgebedje richten tot de Man hierboven, want ondanks een op dat ogenblik nog steeds om zich heen slaande pandemie, kon Alcatraz 2021 toch plaats vinden. Vorige jaar spraken we in ons uitgebreide, driedelige report over een fantastische editie, waarbij de honger bij het publiek enorm was, hetgeen resulteerde in een driedaags feestje dat ongetwijfeld de geschiedenisboeken in zou gaan. Een stelling waar we een jaar later nog steeds achter staan, ware het niet dat de uiteindelijke affiche van Alcatraz 2022 gekenmerkt werd door een nagenoeg ongeziene samenstelling. Op werkelijk ieder ogenblik van de dag stonden er namelijk tegelijkertijd twee bands van uitzonderlijke klasse geprogrammeerd, hetgeen er toe leidde dat er reeds voor aanvang het festival planning gewijs al enkele lastige en delicate knopen dienden te worden doorgehakt. Wat kan het leven soms tegelijkertijd mooi en moeilijk zijn. Amped-Up zond opnieuw haar twee zonen uit om deze weergaloze editie van Alcatraz 2022 van de nodige tekst en foto’s te voorzien. Het verslag van de laatste van drie loodzware festivaldagen kan je hier lezen!

Bloodywood (Prison Stage)

Aangezien de eerste twee festivaldagen er vrij stevig hadden ingehakt, werd de strategische beslissing genomen op op zondag net iets later af te zakken naar de heilige weide. Om deze reden was Bloodywood dan ook de eerste band van de dag die van beeldmateriaal en een woordje uitleg zou worden voorzien. We kunnen gerust stellen dat er een bescheiden hype leeft rond dit gezelschap, wat we ergens zeker en vast kunnen begrijpen. Bloodywood brengt namelijk een energieke cocktail van metalcore, groove en djent, waarbij de band teruggrijpt naar typisch Indische instrumenten. De nummers kwamen zeker tot hun recht, ware het niet dat er na bijna iedere song een politieke preek afgestoken moest worden. Van bepaalde bands kunnen we dit anno 2022 nog begrijpen, maar ondertussen weten we zelf ook wel dat de media louter en alleen de spreekbuis is van de politieke coalities die, meestal dan ook nog eens op ondemocratische wijze verkozen werden. Desalniettemin wist Bloodywood het aanwezige publiek aardig te vermaken. Meer moest dat op een vroeg middaguur niet zijn. (AB)

Bloodywood

1914 (Swamp Stage)

Een van de bands waar reikhalzend naar uitgekeken werd, was 1914. En niet alleen om reden dat deze band afkomstig is uit Oekraïne. Ook zonder de vreselijke oorlog die daar op heden woedt, zou deze band een absolute ‘must see’ geweest zijn. Deze heren hebben ondertussen maar liefst drie geweldige albums afgeleverd, die stuk voor stuk betrekking hebben op de Eerste Wereldoorlog. Met de sfeervolle opener FN .380 ACP#19074 werden meteen alle zintuigen op scherp gesteld. Enig minpunt is dat de band setlistgewijs eerder neigde naar midtempo, doomnummers dan voor te opteren voor het snellere werk, waar 1914 toch een pak krachtiger voor de dag komt. Uiteraard kon een terechte politieke boodschap niet ontbreken, waarbij frontman Dmytro Kumor in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk maakte dat Oekraïne altijd zal zegevieren op Rusland. Tussendoor weerklonk nog de brabançonne als prelude op het nummer Corps d’autos-canons-mitrailleuses (A.C.M). Naar het einde van de set dook frontman Dmytro het publiek in werkelijk de halve zaal te doorkruisen, hetgeen deze show nog wat extra dramatiek en bombast mee gaf. (AB)

1914

Diamond Head (Prison Stage)

Met Diamond Head wist de organisatie deze editie een iconische band binnen de heavymetalscene te strikken. Voor vele bands geldt Diamond Head als een bron van inspiratie, ware het niet dat de band zelf toch nooit de populariteit genoten heeft, die zij eigenlijk hadden zouden moeten krijgen. Dat uitte zich jammer genoeg ook vandaag in een eerder bescheiden opkomst voor de Prison Stage met bovendien een vrij statisch publiek. Iets wat misschien ook te wijten kon zijn aan het feit dat drie dagen vertoeven in een hittegolf niet meteen de ideale omstandigheden vormen. Desalniettemin bracht Diamond Head solide versies van nummers als In The Heat Of The Night, Belly Of The Beast en uiteraard de obligate afsluiter Am I Evil, die door het publiek stuk voor stuk werden gesmaakt. (AB)

Diamond Head

Misery Index (Swamp Stage)

Het grindcore instituut Misery Index had er vandaag blijkbaar niet veel zin in om er veel woorden aan vuil te maken. Gedurende een kleine veertig minuten draaiden deze Amerikanen uit Baltimore er een resem songs door waarbij de band duidelijk maar één doel voor ogen had welk ook in niet mis te verstane bewoordingen werd meegedeeld: “we are going to grind your face off!” Meer moest dat niet zijn, me dunkt. Enkele maanden geleden bracht Misery Index nog het uitstekende album Complete Control op de markt als opvolger voor het al even sterke Rituals Of Power. Van deze twee albums werden onder meer Infiltrators, Rites Of Cruelty en New Salem op een verschroeiende manier live ten berde gebracht. Ook het oudere werk werd zeker niet over het hoofd gezien, want met de song Manufacturing Greed trok de band maar even twintig jaar terug in de tijd. Misery Index kwam, zag en deed waar ze goed in zijn: een zaal volledig plat beuken! (AB)

Misery Index

My Dilligence (La Morgue)

Neem een snuifje Queens of the Stone Age, Torche, Wolfmother en Clutch. Voeg een vleugje Royal Blood toe, gooi het geheel in de blender; dat is waar ruim omschreven het Brusselse collectief My Diligence voor staat. Waarmee er terug wordt bewezen dat er over de taalgrens ook enorm veel talent zit. Hun psychedelische progressieve stonermetal grijpt je bij de keel en laat u niet meer los. Dit was ook te merken aan het aantal geïnteresseerden in de tent dat toenam naarmate de set vorderde. Met hun spiksplinternieuw album, The Matter, Form and Power, onder de arm waren ze dan ook klaar om Vlaanderen te veroveren. Een missie die alvast een uitstekende start heeft genomen op Alcatraz. (CVP)

Lacuna Coil (Prison Stage)

Met het Italiaanse Lacuna Coil konden de liefhebbers van een scheut gothic hun hartje ophalen. Al heeft deze ondertussen zeer ervaren band heel wat meer te bieden dan zuivere gothic alleen. Dat bewezen Cristina Scabbia en co onder meer met het rockachtige, meer rechttoe rechtane Reckless. Al moet toch gezegd dat vooral het openingskwartier vrij gezapig was. Kwalitatief was er weinig op aan te merken, maar aanvankelijk kon de show toch wat peper in het achterwerk gebruiken. Ook de reactie van het publiek was eerder lauw te noemen, daar waar Lacuna Coil normaal gezien toch wel bekend staat als een band die echt een show weet neer te zetten. Pas vanaf de klassieker Our Truth keerde het vuur van weleer terug en was de band vertrokken voor een gepast slotakkoord dat er ook kwam middels het vlot mee te brullen Nothing Stands In Our Way. Degelijk, maar de hoge verwachtingen werden toch maar deels ingelost. (AB)

Lacuna Coil

Electric Callboy (Prison Stage)

De meest in het oog springende band op de affiche was ongetwijfeld Electric Callboy. Deze band, voorheen gekend als Eskimo Callboy, draait al enkele jaren mee, maar moest het aanvankelijk toch vooral stellen met wat hoongelach. Met de release van de single Hypa Hypa in volle eerste coronazomer keerde de perceptie – gelukkig – evenwel volledig, waardoor deze sympathieke Duitsers op zeer korte termijn zijn uitgegroeid tot potentiële headliners. Een status die ze vanavond met verve kracht wisten bij te zetten, want een volledig vol gelopen weide ging volledig uit haar dak bij de elektrocore oftewel “Tekkno” van Electric Callboy. Ook de gekende outfits ontbraken niet. Openen werd er zoals gebruikelijk gedaan met Pump It, waarbij het publiek al meteen volledig ontplofte. De nieuwe songs deden het vanzelfsprekend bijzonder goed, maar ook bij het oudere werk sloeg het vuur in de spreekwoordelijke pan, getuige het uit volle borst meegezongen My Own Summer. Tussendoor werd het tweeluik Mc Thunder 2 en 1 – in die volgorde – gespeeld. Dé hitsingle Hypa Hypa kon uiteraard niet ontbreken, net zoals het afsluitende We Got The Moves. Iets zegt mij dat deze heren zeer binnenkort wel eens zouden kunnen headlinen op menig metalfestival… (AB)

Electric Callboy

Aborted (Swamp Stage)

Door toedoen van het geweldige optreden van Electric Callboy werd opener Retrogore grotendeels gemist. Een zeer jammere zaak trouwens, want qua opener kan deze ‘bom’ echt wel tellen. Wat meteen opviel was de gigantische backdrop achter de band en tevens de vele rekwisieten op het podium, zoals levensgrote, rechtop staande doodskisten met skeletten in. De band was duidelijk niet met lege handen afgezakt naar Kortrijk. Het leek bovendien wel of de band zelf bezeten was door één of andere kwaadaardige demon, want de manier waarop Aborted de Swamp Stage onderdompelde in een diep, stinkend moeras, was fenomenaal om te mogen aanschouwen. De bindteksten waren bovendien ook grotendeels in het West-Vlaams, hetgeen de authenticiteit alleen maar ten goede kwam. De fans van de band kwamen ongetwijfeld tot een muzikaal orgasme met nummers als Cadaverous Banquet, Necrotic Manifesto en Drag Me To Hell. Aborted mag ondertussen dan wel enkel nog een West-Vlaamse link hebben middels frontman Sven De Caluwé, toch moeten we stellen dat de toevoeging van een internationale injectie aan extreem, muzikaal geweld in de vorm van bassist Stefano Franceschini, drummer Ken Bedene en gitarist Ian Jekelis. Weergaloos optreden! (AB)

Abbath (Swamp Stage)

Met het fenomeen Abbath weet je op voorhand nooit wat het gaat worden. Een optreden van de legende himself kan namelijk zowel uitdraaien op een ontgoocheling als op een triomftocht. “Het kan vriezen het kan dooien”, zei een bekend weerman ooit… Gelukkig bleek het kwartje vanavond op de gunstige kant te vallen. Van bij de opener Winterbane trok er meteen een snijdende, ijskoude wervelwind doorheen de Swamp Stage die pas zou gaan liggen van zodra de laatste noten door de tent weergalmden. Van de meest recente worp wisten nummers als Dead Dreaver en Acid Haze de boel stevig op te poken. Ook het zijproject I werd vanavond bij de festiviteiten betrokken. Het nummer Warriors groeide zowaar uit tot het absolute hoogtepunt van deze set. De typerende ‘crabwalk’ kon uiteraard niet ontbreken. Wanneer Abbath er zin in heeft, kan je er donder op zeggen dat het een legendarische show wordt. Iets wat vanavond niet anders het geval was. Genieten van begin tot einde. (AB)

Abbath

Cobra The Impaler (La Morgue)

Om op een zeer korte tijd een gevestigde waarde te worden in de Belgische metalwereld is op zich al een bijzondere prestatie. En toch is Cobra The Impaler goed op weg om effectief door te stoten naar de hoogste regionen. De band die gesticht is door Tace DC (ooit nog deel uitmakende van Aborted) en Dirk Verbeuren (huidig slagwerker bij Megadeath) heeft ondertussen wel al een paar ledenwissels op hun actief maar heeft met Colossal Gods een ijzersterke debuutplaat op hun conto staan wat resulteerde in een overvolle La Morgue. Bovendien waren bepaalde leden dit weekend al op het podium van deze tent gestaan. Frontman Manuel een dag eerder met Von Detta en gitarist James een uur vroeger nog met BEAR. Toch was dit er niet aan te zien bij Cobra The Impaler. Een stomende set in een al even overvolle stomend hete tent. (CVP)

Cobra The Impaler

Arch Enemy (Prison Stage)

Sinds Alissa White-Gluz de microfoon bij Arch Enemy overgenomen heeft en voormalig brulboei Angela Gossow de rol van manager op haar genomen heeft, is de populariteit van Arch Enemy exponentieel toegenomen. Sinds een paar jaar mag deze band namelijk het etiket ‘headliner’ opspelden, hetgeen we alleen maar kunnen toejuichen. Zodoende mocht Arch Enemy de laatste festivaldag afsluiten. Ideale timing, want twee dagen voordien bracht deze band met Deceivers nog een uitstekend album op de markt. Alcatraz vormde dan ook de perfecte bodem om deze plaat wat in de spotlights te zetten, hetgeen ook absoluut het geval was. Zo bestond de set vanavond uit een resem nieuwe nummers, waaronder Deceivers, Deceivers, Handshake With Hell, House Of Mirrors, In The Eye Of The Storm en The Watcher.

Arch Enemy

Vijf nummers die vanzelfsprekend meteen een groot deel van de set wisten in te vullen, waardoor Arch Enemy secuur en weloverwogen de rest van de set diende in te vullen. Het publiek kreeg voor het overige dan ook een ‘best off’ voorgeschoteld, waarbij voornamelijk het oudere werk indruk wist te maken. Het deed deugd dat de band ook nu met de song Dead Eyes See No Future het album Anthems Of Rebellion niet over het hoofd gezien heeft.

Arch Enemy

Dat wat de setlist betreft, want Arch Enemy is uiteraard meer dan muziek alleen. De band weet namelijk keer op keer een perfect georchestreerde show neer te zetten, waarbij werkelijk iedere stap en iedere pose wel doordacht is. Gelukkig kreeg de tandem Michael Amott – Jeff Loomis geregeld wat respijt om zich volop te focussen op hun gitaarspel. Op drummer Daniel Erlandsson lijkt dan weer totaal geen sleet te komen, want de man in kwestie wist zijn drumvellen weer op fenomenale wijze te geselen. Met het afsluitende Nemesis dat geflankeerd werd door Snowbound en de outry Fields Of Desolation kwam er een einde aan een sterk optreden dat enerzijds vertrouwd en anderzijds ook verrassend aan voelde, waardoor we gerust van een orgelpunt kunnen spreken. (AB)

Gedurende het festival werd meteen al een datum geprikt voor de volgende jaargang dat meteen ook de feestelijke, vijftiende editie zal worden. Hou alvast het weekend van 11, 12 en 13 augustus maar al vrij! De super early birds zijn ondertussen allemaal de deur uit, maar de verkoop van early birds is op heden volop aan de gang. We kijken alvast uit naar de eerste lading namen!