De festivals in open lucht behoren stilaan tot het verleden in onze contreien wat 2022 betreft maar geen gezeur, we kunnen opnieuw bands gaan bekijken in zalen zonder dat we op een stoel moeten zitten met onze naaste buur op anderhalve meter van ons. En bij zaalconcerten hebben we het voordeel dat de meeste mensen in dezelfde zaal geld neergeteld hebben voor een band waarvan ze houden, dus is er niemand om de show te verpesten die niet van de band houdt.

Vorig jaar bracht de Britse A.A. Williams het coveralbum Songs From Isolation uit, een voortreffelijk album met herwerkte versies van bekende en minder bekende songs. Helaas kregen we maandagavond daar niets van te horen, maar wel een aantal tracks uit haar nieuw album, As The Moon Rests, dat begin volgende maand verschijnt. Evaporate en Golden kenden we al maar For Nothing was nog niet uitgebracht en was dus een primeur voor de zogezegd uitverkochte Aéronef met heel veel kale plekken en een gordijn die de kleine zaal in tweeën deelde wat niets afdoet van de kwaliteit van A.A. Williams en haar begeleidingsband bestaande uit Maybeshewill-gitarist Matt de Burgh Daly, haar man Thomas Williams en de schitterende drummer Wayne Proctor.

Alex – A.A. Williams @ Aéronef – Rijsel – FR

Daarnaast kregen we nog een aantal ingetogen songs uit eerder uitgebracht werk, meer bepaald uit Forever Blue en A.A. Williams, ingetogen nummers die soms uitbarstten in een wervelwind. Een prima voorbereiding voor de show van MONO met een stevige portie emotie. La Williams kondigde ook een headline tour aan door Frankrijk in November waarvan Duinkerke op een boogscheut van de Belgische grens ligt en tegen dan is haar nieuwe langspeler uit.

MONO moeten we u wellicht niet meer voorstellen nadat de Japanse instrumentale post-rock band uit Tokyo al talloze keren in België geweest is en als één van de vaandeldragers van het genre mag beschouwd worden. De drie heren die meestal zitten en één vrouw, die nooit zit on stage, zijn meesters in het creëren van goddelijke atmosferische nummers.

Takaakira Goto – MONO @ Aéronef – Rijsel – FR

De laatste keer dat ik ze aan het werk mocht zien was in de Brusselse Botanique wanneer MONO haar 20^steverjaardag vierde, één dag eer ze hun live album Beyond The Past opnamen in het Londense Barbican Theatre samen met een symfonisch orkest, eind 2019.
Een magistrale plaat.
Deze show in het Franse Rijsel was opnieuw de laatste op het Europese vasteland alvorens nog vier shows te geven in het geteisterde Engeland.
Naar goede gewoonte begon de show vrij rustig maar naargelang de show vorderde of beter gezegd naargelang de nummers vorderden werd bijwijlen de pletwals bovengehaald, een kenmerk van MONO die veel nummers hebben die beginnen met “the birds and the bees” en dan het zware geweld bovenhalen.

Hideki “Yoda” Suematsu – MONO @ Aéronef – Rijsel – FR

De aanwezigen kregen een relatief statische show waar elk bandlid op zijn vierkante meter bleef zoals we dat gewoon zijn van hen, het is nu eenmaal geen power metal band. Muzikaal benaderde dit de perfectie met tracks uit een groot deel van hun discografie, met klassiekers als Halcyon en Com(?) of klassiekers in wording uit hun jongste werken zoals bijvoorbeeld Nowhere, Now Here van de gelijknamige langspeler.

Het was 22:20 toen de laatste klanken van Ashes In The Snow door de geluidsversterking galmden. Jongeren naast me maakten zich al klaar om te vertrekken maar me de setlist voor je neus weet je wel meer. MONOkwam terug in het gezelschap van de zangeres Alex van A.A. Williams op keyboards om samen Exit in Darkness te brengen alvorens Com(?) te spelen waarbij enkel nog drummer Dham Majuri Cipolli zat, de twee Japanse heren brachten het laatste stuk hoofdzakelijk rechtstaand, Taka Goto gebruikte zelf een drumstick om de snaren van zijn gitaar te bespelen. Dik twintig minuten duurde Com(?) waarbij het publiek een laatste keer platgewalst werd en zeer tevreden huiswaarts kon keren na een allesbehalve monotone show van anderhalf uur.

Tamaki Kunishi & Dahm Majuri Cipolla @ Aéronef – Rijsel – FR