Afgelopen vrijdag bracht The Devil Wears Prada zijn achtste plaat los op de wijde wereld. We kregen al enkele nummers te horen voor de release en deze nummers vielen in de goeie smaak bij het publiek. De Amerikanen zocht op dit album naar een balans tussen hun zware metalcore en het elektronische/melodieuze. Of de band de balans hiertussen gevonden heeft lees je hier!

17 jaar lang zijn de mannen met oorsprong in Ohio, USA al bezig met de ene topplaat na de andere uit te brengen. Vorig jaar brachten ze nog een vervolg op een van de meest gewaardeerde ep’s in de metalcorescene, Zombie kreeg een vervolg met ZII. Anderhalf jaar later komen ze met het volgende album die meteen hoge verwachtingen kreeg. Het album openen doen ze met Exhibition. Het is een groep die graag experimenteert met zijn geluid en dit valt meteen op in dat eerste nummer. Het creëert een donkere atmosfeer die af en toe doorbroken wordt door melodieuze breakdowns.

Vervolgen doen ze met twee nummers die al voor de release van deze plaat online stonden, Salt en Watchtower. Salt drijft het tempo omhoog en heeft een zeer catchy refrein die ongetwijfeld zal inslaan als een bom op hun liveshows, waar het publiek uit volle borst zal meebrullen. Watchtower is het eerste hoogtepunt van dit album waarbij TDWP terugkeert naar zijn roots en die angst die de eerste albums markeerde terugbrengt samen met vernietigende riffs en groove. Ook dit nummer voelt perfect aan om mee te brullen op de liveshows.

Het valt op dat TDWP heel wat nummers op deze plaat heeft die perfect zijn om mee te schreeuwen op shows, Noise, Broken en Sacrifice volgen de catchy refreinen van voorgaande nummers gepaard met hevige riffs en explosies van frontman Mike Hranica, maar het ultieme hoogtepunt van dit album komt voor mij met Time, ook een van de singles die de band heeft vrijgegeven samen met een wat zeer gechoreografeerde videoclip. Op dit nummer worden de clean zang van Jeremy DePoyster perfect afgewisseld met de schreeuwen van Mike, ook kan gemerkt worden dat veel van de nummers op een zeer cineastische wijze zijn geschreven.

De emoties druipen van de nummers af die we optimaal kunnen horen op twenty-five, die het verhaal vertelt van verloren vriendschappen. Fire, Hallucinate volgen elkaar op en afsluiten doen ze met Cancer. De band levert een ijzersterk album af die zeker live moet gezien worden, een kans die wij hier in Europa al zeer snel krijgen, op 13 oktober kunnen we ze aan het werk zien in het voorprogramma van Wage War en ervoor krijgen we nog eens Siamese erbij. Een topavond in wording georganiseerd door MCLX in de Zappa te Antwerpen. Mis je kans niet om ze aan het werk te zien met dit prachtig album.