Nu de zomer officieel ten einde is, plannen heel wat Vlamingen een grote herfstschoonmaak in. Een schoonmaak die ook op digitale wijze kan gebeuren en waarbij blijkbaar al eens een spreekwoordelijk lijk uit de kast kan vallen. Ook ondergetekende diende vast te stellen dat een bepaalde plaat blijkbaar toch door de mazen van het net geglipt is, meer specifiek de meest recente worp van het Amerikaanse Hatriot. Zo dateert de release van The Vale Of Shadows ondertussen al van 22 juli. Enige verzachtende omstandigheid kan zeker ingeroepen worden, want op ogenblik van de release was ondergetekende op trainingsstage in de prachtige Vogezen. Uitstel is gelukkig geen afstel, waardoor we eind september alsnog de recensie van deze The Vale Of Shadows u niet willen onthouden.

De reden hiervoor is vrij eenvoudig: The Vale Of Shadows is namelijk een bikkelharde thrashplaat die het beste van old school bay area thrash metal weet te combineren met een meer modern metal(core)geluid. De verklaring hiervoor moet niet ver gezocht worden, want frontman Cody en drummer Nick dragen namelijk niet voor niets de familienaam Souza. Een aandachtige lezer zal meteen de link leggen met Steve Souza, de frontman van het legendarische thrashinstituut Exodus. Een link die trouwens klopt als een bus, want Cody en Nick zijn wel degelijk de zonen van Steve ‘Zetro’ Souza. De appel valt niet ver van de boom zouden we zo durven stellen, want op vocaal gebied zijn er zeker punten van gelijkenis tussen vader en zoon. Iets waar gelukkig totaal niets mis mee is.

Naast uiteraard enkele voor de hand liggen punten van gelijkenis, zijn er ook voldoende punten van verschil. Hatriot is namelijk absoluut een band met een eigen smoelwerk, hetgeen deze heren duidelijk weten te maken middels elf sterke composities die stuk voor stuk heel wat inhoud bevatten. The Vale Of Shadows is zo een plaatje dat na tientallen luisterbeurten nog steeds enige ruimte voor ontdekking laat. Er valt dan ook heel wat te beleven op deze plaat. Niet in het minst door de vele snedige gitaarriffs en bijna ontelbare tempowisselingen die zorgen voor de nodige dynamiek. Hatriot is bovendien niet in de val getrapt om de ene na de andere snelheidsduivel op de luisteraar los te laten. In plaats daarvan heeft de band geopteerd voor een uitgekiend ‘pacing plan’ om niet van bij de start meteen al het spreekwoordelijke kruid te verschieten dan wel pas veel te laat in actie te schieten.

Opener Horns & Halos laat meteen een opgefokte band horen, terwijl op Clemency Denied het aspect groove duidelijk primeert. The Twenty Fifth Hour staat dan weer bol van de venijnige gitaarriffs, waarbij Hatriot stevig punten weet te scoren met een geweldige gitaarsolo halverwege het nummer. Aan gitaarsolo’s trouwens geen gebrek, want het duo Kosta Varvatakis – Kevin Patersen soleert er duchtig op los. Enige kanttekening is echter op zijn plaats, want ondertussen heeft Kevin Patersen het schip verlaten en werd Miguel Esparza ingelijfd. Het kan snel verkeren in metalland. Tot slot een aparte vermelding voor het sfeervolle artwork dat deze plaat zeker geen oneer aandoet!

Wie houdt van een verschroeiende pot moderne thrash metal en tevens de typerende Souza-vocalen wel kan smaken, kan alsnog over gaan tot aanschaf van dit kleinood, want The Vale Of Shadows is echt wel te bestempelen als een sterke plaat. In het verleden heeft Hatriot nooit echt tegenvallende, maar ook nooit echt wereldschokkende platen uitgebracht. Een stelling die met de release van deze vierde langspeler resoluut van tafel geveegd kan worden. Sterk plaatje dat absoluut nog een recensie verdiende!

Tracklist:

1. Horns & Halos
2. The Hate Inside
3. Forceful Balance
4. Verminous And Vile
5. Clemency Denied
6. The Twenty Fifth Hour
7. Only Red Remains
8. Mark Of The Tyrant
9. Vale Of Shadows
10. Murderous Tranquility
11. Hymn For The Wicked