Op een ordinaire dinsdagavond ergens begin oktober wist de meer actieve metalliefhebber niet meer waar eerst te kijken. Die avond stonden er verspreid over het Vlaanderenland, meer specifiek de provincies Antwerpen en Limburg, maar liefst drie shows van een grotere omvang op de planning. Eerst en vooral Samael in de Muziekodroom, Cradle Of Filth in Trix en last but not least Hypocrisy in Zappa. Aangezien Hypocrisy zelf beschouwd kan worden als één van de meest legendarisch (melodic) deathmetalbands en daarnaast support kreeg van grote namens als Septicflesh, The Agonist en Horizon Ignited, was de keuze snel gemaakt. Het verslag van een bruut avondje Zappa kan je hier lezen!

Opener van de avond was het Finse Horizon Ignited. Een relatief nieuwe melodic deathmetalband die ondertussen aardig wat indruk wist te maken en prompt een contract wist te bemachtigen bij het grote Nuclear Blast Records. Na afloop van de show kunnen we best begrijpen waarom. Horizon Ignited speelt op het eerste gehoor vrij basic melodic death metal voorzien van alle ingrediënten, waaronder ook keyboard. De band doet dit evenwel op zo een overtuigende wijze dat enig gebrek aan innovatie maar al te graag met de mantel der liefde bedekt wordt. Wanneer iets gewoonweg goed is, moet er niet te veel blablabla aan worden opgehangen. Ondanks het feit dat de vijf bandleden werkelijk op een paar vierkante meter hun ding moesten doen en daarbij amper tot geen mogelijkheid hadden om de nodige ‘manoeuvres’ uit te voeren, kwam de show in geen geval statisch over.

Horizon Ignited @ Zappa – Antwerpen

Frontman Okko Solanterä toonde zich een aimabel frontman die het aanwezige publiek probleemloos aan het headbangen kreeg en tussendoor de nodige publiciteit voor zijn band probeerde op te rapen. Naarmate de show vorderde gooide Horizon Ignited nog wat extra olie op het vuur en kreeg het aanwezige publiek nog sterke versies van Leviathan en Carry Me, het zeer recentelijk verschenen bonusnummer van de meest recente worp Towards The Dying Lands. Een sterk album dat op 1 juli langstleden nog het levenslicht mocht aanschouwen. Horizon Ignited zette meteen de toon voor wat nu al een prachtige avond beloofde te worden.

Van het Canadese The Agonist weten we ondertussen wel al dat ze maar al te graag afzakken naar Europa en dan in het bijzonder naar Antwerpen. Zo zagen we eind 2019 de band nog aan het werk in Zappa als voorprogramma van Jinjer. Waar eind 2019 nog de langspeler Orphans werd voorgesteld, was het deze keer de nieuwste ep Days Before The World Wept die de nodige aandacht toebedeeld kreeg door toedoen van songs als Resurrection en het gelijknamige titelnummer. Ook Orphans werd uiteraard niet vergeten, maar daar bleef het jammer genoeg bij. Geen trip down memory lane en al helemaal geen nummers uit het Alissa White-Gluz tijdperk. Toch zonde, want een nummer als Panophobia of Buisiness Suits And Combat Boots hadden de temperatuur in de zaal ongetwijfeld nog wat meer doen toenemen.

The Agonist @ Zappa – Antwerpen

Temperatuur die trouwens al voldoende hoog bleek te zijn, niet in het minst door toedoen van de bevallige frontvrouw Vicky Psarakis die vanavond trouwens prima gemaquilleerd was. Kwestie van toch even de focus weg te houden van het muzikale. De fotografen van dienst hadden echter minder succes, want bij momenten leek het wel of de band weinig zin had om in de spreekwoordelijke spotlights te staan, getuige het gebrek aan licht ‘on stage’. The Agonist deed waar ze goed in zijn: het publiek ruim drie kwartier entertainen!

Ondanks het feit dat Hypocrisy de hoogste plaats mocht bekleden op de affiche, viel het toch op dat er ook heel wat fans van Septicflesh waren afgezakt naar het Kiel. Geheel terecht trouwens, want dit Griekse instituut mag samen met Rotting Christ en Suicidal Angels echt wel gerekend worden tot de vaandeldragers van de Griekse metalscene. De zware kostuums werden in de kast gelaten. In plaats daarvan opteerde de band voor lichtere exemplaren die het zware tourleven toch net iets aangenamer maakten.

ScepticFlesh @ Zappa – Antwerpen

De setlist werd meteen afgetrapt met enkele ‘fan favourites’ als Portraits Of A Headless Man, Pyramid God en The Vampire From Nazareth. Ook het meest recente werkstuk Modern Primitive was met songs als Neuromancer, Hierophant en A Desert Throne goed vertegenwoordigd. Drummer Krimh toverde weer vlotjes het ene salvo blastbeats na het andere uit zijn sloffen terwijl frontman Spiros Antoniou als een volleerd volksmenner het publiek uit zijn hand wist te laten eten. Hitsingle Anubis werd – zoals verwacht – luidkeels meegebruld. Septicflesh profileerde zich ook vanavond als een ware sloopkogel. En dan moest nota bene de headliner nog aantreden…

ScepticFlesh @ Zappa – Antwerpen

Tijdens de pauze werd meteen duidelijk wat er onder het grote zeil verscholen zat. Uiteraard een drumstel, maar de exacte set-up bleef toch een raadsel. Nu het podium werd opgesteld, bleek het drumstel gewoonweg een meter van de grond te staan op een grote, ijzeren constructie met afrastering waarachter de titel van het meest recente album Worship stond te blinken. Voor het overige werden de panelen vrij gemaakt en kon Hypocrisy een beroep doen op een volledig podium. Aan ruimte voor de artiesten met andere woorden geen gebrek, terwijl Zappa ondertussen aardig gevuld bleek te zijn. Het overaanbod bleek vanavond vooralsnog geen al te grote implicaties te hebben.

Hypocrisy @ Zappa – Antwerpen

Maar genoeg over de randzaken, want over de show van Hypocrisy viel heel wat te vertellen. Niet geheel verwonderlijk, want deze heren onder leiding van orkestmeester Peter Tägtgren stonden maar liefst een dik anderhalf uur lang op de planken. Hypocrisy is nu eenmaal een band die een dergelijke setlist perfect kan vullen, want in de dertigjarige carrière viel de band op geen enkele valse noot te betrappen. Het meest recente album Worship hoefde dan ook zelfs niet geheel centraal te staan. Hypocrisy greep daarentegen terug naar een ‘best off’ setlist, waarbij nagenoeg ieder album de revue passeerde. Uiteraard was Worship met het gelijknamige titelnummer als furieuze opener en twee stampers in de vorm van Children Of The Grey en Chemical Whore het ‘beste’ vertegenwoordigd. Drie nummers die trouwens zeer positief onthaald werden door het publiek en nu al hun vaste stek in de setlist verdiend lijken te hebben.

Hoogtepunten waren er vanavond trouwens bij de vleet, want Hypocrisy speelde ongelofelijk strak. Iets wat met het ‘oudje’ Mind Corruption resoluut kracht werd bij gezet: wat een power, wat een finesse. Hypocrisy is uiteraard meer dan louter en alleen bruut en lomp muzikaal geweld. Nummers als Inferior Devoties en War Path lieten de nodige bombast neerdalen over Zappa. Na ruim dertien nummers kwam er met het symbolische The Final Chapter een einde aan de reguliere setlist. Niet getreurd, want na amper enkele seconden verscheen Hypocrisy terug ten tonele ondersteund door de bombastische tonen van het geweldige Fractured Millennium dat bij vele toeschouwers ongetwijfeld het nodige kippenvel teweeg gebracht zal hebben. Uiteraard werd in deze vierdelige toegift ook stevig ‘doorgejast’ met nummers als Impotent God van het debuutalbum Penetralia en het al even brutale Adjusting The Sun. De afsluiter was uiteraard minder verrassend, maar wel uitermate doeltreffend. Roswell 47 met de gekende doodskreet naar het einde toe geldt namelijk al sinds jaar en dag als de gedroomde afsluiter van een Hypocrisy-optreden. Iets wat vanavond niet anders was. Hypocrisy zag, kwam en overwon. De beperkte file aan de Kennedytunnel tijdens de tocht huiswaarts werd dan ook met de mantel der liefde bedekt.