Oktober is meestal de maand dat het aantal geplande optredens exponentieel de hoogte inschiet. Na geslaagde shows van pakweg Watain, Abbath en Hypocrisy was het op donderdag 13 oktober aan het Amerikaanse Wage War om Zappa om te toveren in een metalcorefeestje van jewelste. Na jaren als support act dienst gedaan te hebben, kon de band dit najaar voor het eerst door Europa touren als headliner door toedoen van het meest recente album Manic. Het Deense Siamese mocht de zaal ontdooien, waarna met The Devil Wears Prada om eerlijk te zijn ook wel een band geprogrammeerd stond die als headliner kan fungeren. Het verslag van een doldwaas avondje kan je hier lezen!

Vele metalheads beginnen het time management stilaan te verheven tot een kunst, want met het vroege aanvangsuur van vele show in combinatie met de rotte Antwerpse ring, is het keer op keer een kwestie van minuten, bij vlagen zelfs seconden, om niets van de openingsact te kunnen missen. Ook nu weer betrad ondergetekende de zaal van Zappa op het moment dat de bandleden van Siamese het podium aan het betreden waren. Het mag ook al eens meezitten.

Voorafgaandelijk deed Siamese niet meteen een belletje rinkelen. Dat de band vermoedelijk wel iets met metalcore te maken zou hebben, lag voor de hand. Toch valt Siamese niet zomaar te beschouwen als de zoveelste band in een stilaan verzadigd genre, waarbij het echt wel nodig is om het kaf van het koren te scheiden. Het eerste verrassende element is de toevoeging van een viool. Toch wel vrij uniek binnen het metal(core)genre. Daarnaast beschikt de band over een uitstekende frontman Mirza Radonjica die tussendoor het Oekraïense volk nog een hart onder de riem stak. De man in kwestie heeft in een niet zo heel ver verleden zijn thuisstreek Joegoslavië moeten ontvluchten, waardoor hij zeker geldt als ervaringsdeskundige. Siamese bracht onder meer aanstekelijke versies van Holy en Sloboda, waarbij de band bovendien kon rekenen op een reeds volle zaal, want Zappa mocht vanavond namelijk het bordje uitverkocht van onder het stof halen. Prima openener!

Binnen het eigen kamp van Amped-Up waren er een paar die reikhalzend uitkeken naar de doortocht van The Devil Wears Prada. Niet in het minst onze fotograaf van dienst, die ingevolge de wel zeer smalle frontbarrier plaatjes mocht schieten van op amper een meter afstand. Over de show van The Devil Wears Prada zouden we op zich kort kunnen zijn, maar onze trouwe lezers zullen ondertussen wel al weten dat ik mijzelf graag ‘bezig hoor’. Een lichte dosis zelfspot en relativisme op tijd en stond kan geen kwaad. The Devil Wears Prada vloog er dan ook meteen in met Sacrefice, afkomstig van het meest recente album Color Decay, hetgeen resulteerde in de eerste crowdsurfer van de avond. De band trok vervolgens een blik vol klassiekers open, waarbij Danger:Wildman en Dez Moines zeker volmondig gesmaakt werden. Ook Color Decay werd zeker niet over het hoofd gezien, want met Salt en Watchtower werd er voldoende promotie gemaakt. Frontman Mike Hranica stuiterde weer als vanouds over het podium, waarbij hij tussendoor ook geregeld de gitaar durfde opnemen, waardoor de band plotsklaps met drie gitaristen ‘on stage’ stond. Er viel met The Devil Wears Prada met andere woorden heel wat te beleven!

Met Wage War passeerde er vanavond één van de meest opwindende metalcore acts van de laatste jaren de revue in Antwerpen. De band kende een definitieve doorbraak in 2017 met het uitstekende Deadweight, waarna vervolgens op hetzelfde elan werd verder gegaan met de langspelers Pressure en Manic. Laatstgenoemde stond vanavond uiteraard centraal, want op enkele nummers na werd deze plaat nagenoeg integraal aan de man gebracht. Met het nummer Pressure vloog de spreekwoordelijke vlam meteen in de pan, waarna een uitverkocht Zappa voor meer dan een uur kon beginnen te kolken.

Na enkele nieuwe nummers besloot de band terug te grijpen naar Deadweight, waarbij duidelijk werd dat ook het relatief oudere werk de tand des tijds meer dan uitstekend heeft weten doorstaan. Het drieluik Witness – Don’t Let Me Fade Away – Gravity bracht aardig wat variatie in de setlist, niet in het minst daar deze nummers gekenmerkt worden door een meer emotionele insteek. Een emotionele insteek die door het aanwezige publiek aardig gesmaakt werd.

Naarmate de nummers in een razend tempo op het publiek werden afgevuurd, bleek Wage War in een uitstekende vorm te verkregen, waarbij frontman Briton Bond, voor de verandering weer stevig ingeduffeld, duidelijk in vorm verkeerde. Hetzelfde kan gezegd worden van de overige bandleden, waarbij gitarist Cody Quistad met zijn cleane vocalen aardig wat indruk wist te maken. Wage War bleef de ene na de andere uppercut uitdelen met als tussentijdse hoogtepunten het titelnummer Manic en het opzwepende Who I Am. Met Circle The Drain werd er enigzins wat gas terug te nemen om finaal de gashendel met volle kracht in te duwen, want tijdens het afsluitende Stitch leek Zappa nagenoeg te ontploffen. Een setlist van een uur lijkt aan de korte kant, maar door de intensiteit die Wage War aan de dag weet te leggen, was het gros van het publiek toch wel aardig aan wat rust toe, ondergetekende incluis.

En zo kon het gros van het aanwezige publiek na een geslaagde metal(core)avond op weg naar huis de file aan de Kennedytunnel ingevolge wegenwerken opnieuw gaan trotseren.