Behemoth – Opvs Contra Natvram

LABEL:

Nuclear Blast Records

RELEASEDATUM:

16 september 2022

SOCIALS:

Tijd om een lans te breken voor de nieuwe orde. Ja maar, dat Behemoth, die gasten zijn toch al keioud? Ik hoor het je denken. Ik wil dan ook niet een band ophemelen die dat niet per se meer nodig heeft. Met albums als Evangelion en met name The Satanist hebben Adam ‘Nergal’ Darski en de zijnen zich al lang en breed bewezen als een der groten in het wat extremere metalgenre. Nee, waar ik hier een zaak voor wil maken, aan de hand van hun nieuwe opus… Opus Contra Naturam welteverstaan, is dat het tijd wordt dat deze band wat van de grote festivals gaat headlinen. Bob, spitst u de oren, goed opletten nu, Behemoth en zijn Legions maken hun opmars, recht op het Mainstage van Graspop af.

Wat mij betreft dan… en nog een paar duizend gelijkgestemden in ’s-Hertogenbosch afgelopen zaterdag zijn het vast roerend met me eens. De tijd van oudgedienden als Priest en Maiden zijn geweest, bands als Metallica zullen we, dankzij LiveNation, nooit gaan zien op GMM en grootmeesters als Slayer gooiden er (op tijd) het bijltje bij neer. Tijd voor nieuw bloed (ha!) op het hoofdpodium, zodat ook mij Graspop (en menig ander festival) eens tot de laatste seconde kan bekoren en ik niet al rond 22:00u van de mat afstrompel. Behemoth past op die plek prima, zoals ook eens het eerdergenoemde Slayer als ‘extreme’ band mocht headlinen. Ze mogen dan in een rijtje met acts als Amon Amarth, Slipknot en Arch Enemy, die de toorts prima zouden kunnen overnemen.

‘Ja maar, waarde Anomander, dat duivel vererende addergebroed uit Polen is toch allemaal veel te niche en duister voor een mainstreamfestival als Graspop, al waar ook coryfeeën met rollators zoals Foreigner en Whitesnake de bühne ‘onveilig’ mogen maken…?’

Precies ja. Lees dat nog eens terug en bedenk dan… wat hoor je liever? Ora Pro Nobis Lucifer of een halve wei die boe loopt te loeien als de koeien die er normaliter grazen, aangezien I Want to Know What Love Is er nog even uitgeperst wordt, als een bevalling van een 9 pond wegende, schele baby in stuitligging. Juist. Dat dacht ik dus ook.

En hé, ik snap het helemaal. Tracks uit het verleden van Behemoth, zoals Slaves Shall Serve of nog straffer materiaal van de oudere platen, ligt niet bij iedereen lekker in het gehoor. Maar met platen als The Satanist, ILYAYD en het meeste recent Opus Contra Naturam tapte Nergal toch echt uit een ander, meer (dare I say it…) ‘commercieel’ vaatje. Maakt dat de band dan minder ‘trve kvlt’ en daardoor minder elitair en meer toegankelijk… ja, zeker, maar dat hoeft niet per se mis te gaan. Ooit ploegde de band Dimmu Borgir op dezelfde manier voort en bracht black metal meer in het licht, wat de grote woede van heel kelder rukkend blackmetalfandom met zich meebracht, maar dankzij bands als deze twee, komen er steeds meer fans van het wat extremere werk bij en blijven dit soort bands bestaan. Het biedt de mogelijkheid voor up-and-coming black metal acts om een boterham te kunnen verdienen.

Opus Contra Naturam dan. Waar de voorganger het niet makkelijk had om op te boksen tegen de perfecte 10/10 plaat die The Satanist heette en dus een flinke lading sceptici voedde met materiaal om op te spugen, kon Opus het dus waarschijnlijk niet slechter doen. Nergal lijkt geluisterd te hebben, want deze nieuwe ronde biedt veel minder ‘rock’ en veel meer beet. Behemoth durft de tanden weer bloot te leggen en het tandvlees weer te laten zien, zonder dat het inboet qua sfeer. Dit hoor je dan ook direct terug als na de intro track de machinegeweer salvo’s van grootmeester Inferno je direct om de oren slaan. Het zet de toon en legt de lat wat betreft de BPMs alvast erg hoog.

The Deathless Sun was een van de singles waarop we via YouTube en Spotify vroegtijdig getrakteerd werden. Met name de twee video’s die deze track vergezelden waren verbluffend in het kwadraat. Wat een geweldig werk leveren die gasten van Grupa 13 toch keer op keer en wat een fantastische match met de esthetiek van Behemoth. De track is groots, van opzet, van geluid en neemt je mee op een rondje of drie in de Python in de Efteling, achterwaarts en met een sloot bier in de pens.

Ov My Herculean Exile is een wat meer smeulende track, met signatuur sferisch gitaarspel. Het doet toch ook weer denken aan een ILYAYD song. Het is niet mijn favoriet van het album, maar geeft even de gelegenheid tot bezinning, alvorens de finale je toch weer trakteert op wat magistraal drumgeweld van de vellen geselaar himself.

Neo-Spartacus geeft weer wat meer gas. Kirk Douglas zou zich bij de ijzige growls van meneer Darski zich echter direct uit de voeten gemaakt hebben, zo lijkt me. Ik begrijp dat, als Spartacus ooit, Nergal zich wil ontdoen van onderdrukking en de ketenen van zijn overheersers, de Katholieke staat van Polen, van zich af wil werpen. Maar wat Spartacus dan weer met Troje te maken heeft is me vooralsnog een raadsel. Wel is het thema duidelijk. Verbrandt de gevestigde orde af, tot op de grond. Ik kan dat alleen maar aanmoedigen.

Via de death metal klapper Disinheritance komen we dan bij misschien wel mijn favoriete track van het album: Off To War! Juist, dat is dus mét een uitroepteken. De track sleept zich na een minuut en een half voort als een zwaar cavalerie paard dat zich door met bloed doordrenkte modder tegen de heuvel op klimt om de vijand onder hoef te vermorzelen. Tot dat de indrukwekkende solo zo tegen het einde van de song de finale aankondigt, al waar de slachtpartij los kan barsten. Lekker.

Dan komen we bij het uiteinde, het staartje van het album met Once Upon a Pale Horse, Thy Becoming Eternal en Versvs Christvs. De eerste van het trio is met vlagen interessant, maar vooral de intro verveelt redelijk snel, de eerste 90 seconden skippen is dan ook zeker een optie. De blast beats en klassieke death metal chug zijn dan wel weer te pruimen. Thy Becoming Eternal is een lofzang aan Satan, zo een die op geen enkel Behemoth album mag ontbreken. Sterk geschreven, een anthem, het is net geen O, Father… of Havohej Pantocrator, maar ik kan deze song qua tekst alleen al sterk aanraden. Het is toch weer een creatieve variant op het in het genre uitgemolken thema.

Het album blaast het kaarsje uit met Versvs Christvs, een track die ongetwijfeld stof op zal doen waaien. Is het niet de kruising tussen Nick Cave en Til Lindemann in de intro, dan toch wel de songstructuur en de sound van de riff die op z’n minst opmerkelijk te noemen is. Gooi nog wat koor samples er tegenaan en een chaotisch slot gelijk een Deathspell Omegaesque uitsmijter in de blender en het album komt ten einde met een originele track die het ook live erg goed deed afgelopen zaterdag.

Als slot van dit pleidooi, kan ik niet anders constateren dat Behemoth hele grote jongens binnen de metal cultuur zijn en zullen blijven en dat de controverse rond de band het alleen maar interessanter maakt om ze op een groter podium te mogen aanschouwen. Ik kijk er in ieder geval alvast naar uit!

Tracklist: