Donderdagavond begint stilaan meer en meer een vast concertavond te worden. Op zich geen slechte evolutie, want met het weekend in aantocht kan én mag het op donderdagavond al eens wat later worden. Iets wat de organisatie van Samhain ook gedacht moet hebben, want waar er vanavond oorspronkelijk drie namen op de affiche stonden, werd deze last minute nog aangevuld met twee bijkomende namen. Zo zou Gaahl’s Wyrd initieel enkel de support krijgen van Saor – opnieuw last minute vervangen door Winterfylleth – en Gaerea. Op het allerlaatste moment werden daar nog Spectral Wound en Hellripper aan toegevoegd, vermoedelijk om reden dat er anders te veel verschillende shows die avond op de planning stonden. Een slimme zet, want op die manier vermijd je dat organisaties elkaar het wit uit de ogen kijken en elkaars publiek weten in te pikken. Amped-Up was vanavond maar al te graag van de partij om zich te laten onderdompelen in een bad vol gitzwarte metal.
Time management bleek vanavond niemands beste vriend te zijn, noch voor ondergetekende, noch voor de organisatie zelf, want Hellripper mocht er met de nodige vertraging aan beginnen, waardoor de volledige timetable met een dik kwartier opschoof. Een geluk bij een ongeluk, want zo konden een pak ‘laatkomers’ toch nog een deel van Hellripper meepikken. Ook vanavond heeft stichtend en enig bandlid James McBain zich opnieuw laten omringen door enkele getalenteerde muzikanten, hetgeen resulteerde in een uitermate strakke show die meteen iedereen aan het headbangen wist te brengen en zowaar vlotjes de eerste moshpit van de avond in gang wist te brengen.
Als blackened thrash metalband viel Hellripper vanavond te beschouwen als de vreemde eend in de bijt, maar daar trok noch de band, noch het publiek zich ook maar ene moer van aan. Hellripper vuurde, geholpen door het feit dat de nummers stuk voor stuk kort en krachtig zijn, de ene na de andere clusterbom op het publiek af, waarbij zowel het oudere werk als de nummers van het meest recente album The Affair Of The Poisons dankbaar in ontvangst werden genomen. Hellripper wist vanavond ongetwijfeld heel wat zieltjes voor zich te winnen, voor het geval dit überhaupt nog nodig geweest moest zijn.
Tot verbazing van velen mocht Gaerea reeds als tweede band de bühne betreden. Wat ons betreft, hadden deze Portugezen gerust mogen headlinen, al mogen we anderzijds niets afdoen aan de kwaliteiten van de ‘hoger’ gerangschikte bands op de affiche vanavond. Feit is wel dat Gaerea volop bezig is met het bestormen van de top binnen het blackmetalgenre, getuige de twee meest recente langspelers Limbo en Mirage die beiden te beschouwen zijn als absolute pareltjes binnen het genre. Jaarlijstmateriaal zouden we gerust durven zeggen. hoge kwaliteitsstandaarden die Gaerea vanavond moeiteloos wist te vertalen naar het livecircuit, want gedurende een drie kwartier wist de band werkelijk iedereen omver te blazen, waarbij de frontman bij momenten zichzelf leek te verliezen in de desolate, misantropische en melancholische geluidsmuur die werd opgetrokken.
Iets waar de Saudische kroonprins met zijn megalomaan bouwproject ‘The Line’ gerust nog wat van kan opsteken. Met Conspiranoia werden op geleidelijke wijze de fundamenten gelegd, waarna vervolgens met het Mirage-drieluik Salve – Deluge – Mantle alle registers werden open getrokken. Enige kanttekening die we kunnen maken, is dat de gitaren toch net iets prominenter in de mix hadden mogen staan. Voor de rest tekende Gaerea vanavond voor één van de vele hoogtepunten!
Winterfylleth is zo een band die bij nagenoeg iedere metalhead een belletje doet rinkelen, maar die desondanks nog steeds naarstig aan het toewerken is naar de definitieve doorbraak. De band heeft ondertussen toch ook al zeven langspelers achter haar naam staan, hetgeen duidelijk maakt dat deze Britten allerminst stil zitten. In plaats van de nodige duivel aanbidding hebben deze heren enkel en alleen maar oog voor de natuur, hetgeen resulteert in lang uitgesponnen, prima opgebouwde songs die nog steeds black metal ademen, maar toch ook net dat tikkeltje meer te bieden hebben.
Een optreden van Winterfylleth is an sich weinig spectaculair, maar toch slaagt de band er moeiteloos in om de aandacht van begin tot einde vast te houden. In volle coronaperiode brachten deze heren hun meest recente worp The Reckoning Dawn uit. Aan uitstel had Winterfylleth duidelijk geen boodschap, waardoor we vanavond nog steeds ‘verrast’ konden worden door nieuwe nummers als opener Absolved in Fire en het gelijknamige titelnummer. Voor het overige greep de band maar al te graag terug naar het oudere werk met als hoogtepunt het uitmuntende A Valley Thick With Oaks van het al even sterke album The Mercian Sphere uit 2010.
Door de last-minute uitbreiding van de affiche werd Spectral Wound vanavond plotsklaps de subheadliner van dienst. Een verrassing, want voor ondergetekende was deze band vooralsnog een nobele onbekende. De verwachtingen lagen met andere woorden dan ook niet bijster hoog. Iets wat de band zelf blijkbaar aangevoeld heeft, want van bij de eerste noten leek er een orkaan door Zappa te razen, waarbij bovendien de temperatuur op spreekwoordelijke wijze een duikvlucht nam. De blastbeats vlogen de luisteraar rond de oren, terwijl de kille gitaarriffs meerdere gehoorgang in twee wisten te splijten. Voeg daar nog de met vitriool doorspekte strot van frontman Jonah Campbell aan toe en je bekomt automatisch een uitermate explosieve cocktail.
Een explosieve cocktail die veel van het uithoudingsvermogen van het aanwezige publiek vergde, want aan vele blikken te zien, hadden er zich slechts weinigen aan een dergelijke brutaliteit verwacht. Spectral Wound zelf wist gewoonweg van geen ophouden en bleef gedurende drie kwartier doorrazen zonder ook maar op enig ogenblik enig gas terug te nemen om met het afsluitende Woods From Which The Spirits Once So Loudly Howled een serieus uitroepteken te plaatsen achter een straffe, verrassende set! Zeker een band om in het oog te blijven houden!
Ruim na de klok van half 11 was het dan eindelijk de beurt aan Gaahl himself om het vuur na vier straffe acts nog wat verder op te poken. Niets werd aan het toeval overgelaten. Zo had Gaahl’s Wyrd als headliner van dienst namelijk een eigen lichtman mee om voor de nodige sfeer te zorgen. Gaahl’s Wyrd draait nog maar enkele jaren mee, maar uiteraard is het de legende rond Gaahl zelf die tot de verbeelding blijft spreken. Ook vanavond kwam de boomlange man met de meest ijzige blik van nagenoeg de hele metalcommunity op een zeer traag tempo het podium opgewandeld om strak voor zich uit kijkend de aanwezige meute te aanschouwen, waarna Ghosts Invited de boel op gang getrokken werd. Uiteraard kan een trip down memory lane niet uitblijven, waarna meteen een blik Gorgoroth covers werden open getrokken. Zo passeerde de oerklassieker Sign Of An Open Eye al na enkele nummers de revue.
Het dak ging er volledig af wanneer er teruggegrepen werd naar het oeuvre van God Seed. Toch nog altijd één van de meest invloedrijkste blackmetalbands uit het circuit. Aldrande Tre vormde een eerste hoogtepunt, hetgeen finaal nog eens over gedaan zou worden met het afsluitende Alt Liv. Tussendoor hadden Gaahl en co nog wel enkele verrassingen in petto: zo bracht de band een cover van het nummer Slave Till En Kommende Natt van Trelldomm. Zowaarlijk nog een band waar Gaahl achter de microfoon staat. Een avondje met de man in kwestie zal dan ook nooit als een zoveelste gezondheidswandeling aanvoelen. En zo kwam er een einde aan een marathon van maar liefst vijf uur zwartgeblakerd metaal. Petje af voor Samhain, want de toevoeging van Hellripper en Spectral Wound bleek een gouden zet te zijn naast de reeds lang aangekondigde (groot)machten Gaerea, Winterfylleth en uiteraard Gaahl’s Wyrd.
0 reacties