Een van de meest ‘gehypete’ albums van het jaar 2022 moet ongetwijfeld Pain Remains van Lorna Shore zijn. De ster van dit vijfkoppige deathcore monster is ondertussen al enkele jaren rijzende. Begin 2020 werd nog het uitstekende album Immortal op de wereld losgelaten, waarbij de muzikale koers van dit gezelschap evolueerde richting blackened deathcore. Met het aantrekken van Will Ramos kreeg de steile opmars een nieuwe impuls, hetgeen tijdens de zomer van 2021 leidde tot de lichtelijk fenomenale ep … And I Return To Nothingness. Sindsdien bracht Lorna Shore om de zoveel tijd een nieuwe single op de markt, dewelke er alleen maar voor zorgden dat de nieuwsgierigheid richting het nieuwe album stilaan evolueerde richting een zwaarwichtig verlangen. Pain Remains verscheen op 14 oktober via Century Media Records. Hoog tijd dus om deze uit de kluiten gewassen schijf van een review te voorzien en om met andere woorden uit te maken of de hype terecht is.

Zeg maar gerust ‘uit de kluiten gewassen’, want Lorna Shore schotelt met deze Pain Remains zowaar even een dik uur zwartgeblakerde deathcore op ons bord. Een op papier zware kluif, want deathcore heeft nu niet bepaald de karakteristieke eigenschap om een vederlichte luisterervaring aan te bieden. Daar is deze Pain Remains absoluut geen uitzondering op, met dien verstande weliswaar dat Lorna Shore er met brio in geslaagd is om een lange, muzikale trip te creëren die van bij de eerste noten de luisteraar bij het nekvel weet te grijpen. Ondertussen zijn we dus een maand verder en moeten we eerlijk toegeven dat Lorna Shore nog niets van haar greep heeft weten lossen…

Gedurende meer dan een uur wordt je als luisteraar meegenomen op een muzikale reis die lang blijft nazinderen en dat ongetwijfeld nog wel een lange tijd zal blijven doen. Pain Remains is namelijk een album geworden waar het begrip ‘muzikale kunst’ voor is uitgevonden. Enerzijds heb je het hondsbrutale karakter van de nummers, waarbij de bij momenten logge breakdowns voor een waar slagveld weten te zorgen. Anderzijds staan werkelijk alle nummers bol van de instrumentale virtuositeit waarbij de muzikale grenzen van het (sub)genre meermaals worden open getrokken. Een tweedeling waar werkelijk ieder bandlid zijn steentje aan weet bij te dragen. De gitaarlijnen van het duo Adam De Micco en Andrew O’Conner weten meer dan eens onder de huid te kruipen, terwijl Austin Archey op de drums werkelijk een buitenaardse prestatie weet af te leveren en de nummers stuk voor stuk naar een nog hoger niveau weet te tillen.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over ene Will Ramos. Een ‘opdondertje’ met een bos weelderige krullen die regelrecht uit de negende cirkel van de hel richting aarde gekatapulteerd lijkt te zijn. Na de ep … And I Return To Nothingness dachten we alles wel van deze knul gehoord te hebben, maar toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de vocale capaciteiten van Will er effectief nog op vooruit gegaan zijn. Het vocale bereik lijkt nog wat meer open getrokken te zijn, terwijl de ontelbare uithalen net dat tikkeltje meer diepgang en volume lijken te bieden.

De reeds eerder als single verschenen nummers Into The Earth, Sun//Eater en Cursed To Die zullen we in het bestek van deze recensie voor de eenvoudigheid aan ons voorbij laten gaan, teneinde de focus te verleggen op het vooralsnog onontgonnen materiaal. Als opener voor deze Pain Remains heeft Lorna Shore niet geopteerd voor een van de drie voormelde (succesvolle) singles, maar wel voor een nagelnieuw werkstuk. Een geslaagde keuze, want Welcome Back, ‘O Sleeping Dreamer, weet met een lang uitgesponnen bombastische intro de spanning op te bouwen om vervolgens met een resem staccato riffs voor een eerste hoogtepunt te zorgen. Een gedroomde opener waarbij de intenties van deze band meteen duidelijk worden. Intenties die de band ook met het andere nieuwe materiaal kracht weet bij te zetten, want om eerlijk te zijn moeten we zelfs toegeven dat nummers als Soulless Existence, Apotheosis en Wrath de reeds eerder verschenen singles gewoonweg weten te overtreffen zowel op gebied van ontembare brutaliteit als op het gebied van songwriting.

Zoals reeds vermeld, weet Lorna Shore op deze Pain Remains de grenzen van het deathcore genre, en bij uitbreiding het extreme metalgenre ’tout court’, met overtuiging te verleggen. Iets wat duidelijk wordt met het afsluitende drieluik Pain Remains dat nu al verzekerd is van een duur plekje binnen de algemene geschiedenis van het metalgenre. Gedurende 20 minuten zet Lorna Shore het zeer emotionele drama uiteen over een gelukkig koppel dat verscheurd wordt door ziekte, waarna één van de twee partners alleen achter blijft. Deze drie nummers worden elk gekenmerkt door een unieke sound en ‘feel’ die de zwaarwichtige onderliggende emoties perfect op muzikaal gebied weten te vertalen. Om nog maar te zwijgen van de lyrics die werkelijk iedere luisteraar tot tranen toe zullen weten te bewegen.

Met Pain Remains heeft Lorna Shore een album afgeleverd dat zowel voor de band zelf, maar ook voor het metalgenre in haar totaliteit beschouwd mag worden als een absolute mijlpaal. Een mijlpaal die bovendien mee de weg zal weten uit te tekenen voor de revival van het deathcoregenre, waarbij bewezen wordt dat ongekende brutaliteit en emotionele diepgang perfect hand in hand kunnen gaan. Voor wie de voorbije maand deze plaat steevast, al da niet bewust, genegeerd zou hebben, heb ik dan ook maar 1 boodschap. Ga dat horen en laat je onderdompelen door het muzikale beest dat Lorna Shore is!

Tracklist:

1. Welcome Back, O’ Sleeping Dreamer
2. Into The Earth
3. Sun//Eater
4. Cursed To Die
5. Soulless Existence
6. Apotheosis
7. Wrath
8. Pain Remains I: Dancing Like Flames
9. Pain Remains II: After All I’ve Done, I’ll Dissapear
10. Pain Remains III: In A Sea Of Fire