De tweede dag van Euroblast Festival kwamen we op tijd aan, zonder verkeer, zonder tegenslagen, maar met gek weer. Het regende ongeveer 20 minuten en daarna kwam de zon tevoorschijn, deze cyclus herhaalde zicht tot halverwege de middag toen het ophield met regenen. Dit was een voordeel voor de aanwezigen die op de terrassen van een biertje of een maaltijd genoten, en de mensen die moesten lopen om naar de kelder te gaan waar het tweede podium zich bevond. Ondanks de regen waren wij klaar voor een tweede geweldige dag op Euroblast.

Masuria (Stage 1)

Iets na 14u kwam prog metalcoreband Masuria het podium op om meteen het vuur in de zaal te steken, met riffs die op een machinegeweer leek en stop’n’go blastbeats vielen ze onze zintuigen aan en kregen ze ons meteen aan het headbangen. Masuria is een lokale band uit Keulen die met veel energie op het podium staat, met name de zanger die ettelijke kilometers op het podium rende en spin kicks deed op het ritme van de djent/metalcore.

De zaal liep steeds voller en voller en de moshpits lieten niet lang op zich wachten, op een van de eerste rijen kon je de fans van de band zien die enkele posters vasthielden met hartjes erop getekend, een ervan bereikte de handen van de zanger. Hij opende heel opgewonden een fles champagne. Nadat hij een slok had genomen gaf hij die aan het publiek. De fles ging van hand tot hand, waardoor de menigte nog meer werd geactiveerd.

Voor hun laatste nummer pauzeerden ze om een belangrijke mededeling te doen. De bassist legde zijn instrument neer en neemt de microfoon op om te vertellen dat de band het afgelopen jaar wat veranderingen heeft ondergaan, de vorige gitarist en drummer moesten de band verlaten, dus kwamen Max en Nick in de plaats. Dan kondigt hij met ingehouden tranen en een krakende stem aan dat Stefan, de zanger, met pensioen gaat en dat dit zijn laatste optreden met hen was. Zowel de band als het publiek toonden hun verdriet, en Stefan pinkte een paar tranen weg. Dan kondigt hij aan dat ze nog steeds auditie doen voor een nieuwe zanger.

Uiteindelijk kwam iedereen weer op krachten met een groot applaus en werd de set afgesloten met zeer harde breakdowns, en een toegift op verzoek van de fans.

 

Cold Night For Alligators (Stage 1)

De Deense band, Cold Night For Alligators, stond al een keer op Euroblast, maar trad dit keer op met een iets andere bezetting, met Maja Partsch op tweede gitaar in plaats van Roar Jakobsen. Kristoffer en Maja werden begeleid door Nikolajs geprogrammeerde bas. Het instrumentale liet het publiek snel ontbranden om plaats te maken voor de melodieuze stem van zanger Johan Pedersen. Het geluid van de band was altijd heel bijzonder, een fusie van progressieve metal,alternatieve rock en technische hardcore, gelaagd met geweldige opbeurende atmosferische omgevingsgeluiden.

Later werden ze nog vergezeld door de zanger van Obsidious op het podium om Worn Out Mannequin van hun onlangs verschenen album The Hindsight Notes (2022) ten gehore te brengen. Hun setlist bevatte hits van het album, zoals Water en No Connection, een set waarbij de sfeer geweldig was. Je merkte dat het publiek echt kwam om de muziek te waarderen. Muziek zonder grenzen, zonder dat het in de box van een genre moet blijven.

Cold Night for Alligators was het perfecte hors d’oeuvre om ons voor te bereiden op Viscera’s brute ontlading.

Viscera (Stage 1)

De Britse deathcore supergroep, Viscera, kwam het podium bestormen met gutturals, blastbeats en scheurende riffs. De moordende breakdowns lieten niet lang op zich wachten en we werden onmiddellijk meegevoerd in hun draaikolk van agressie, gevoed door solo’s en lage screams/gutturals.

Hun krachtige formule bestaat uit Meshuggah-achtige grooves die gestaag hoger buigen alvorens te breken in supersnelle riffs en breakdowns, eeuwige dubbele basdrums en heldere momenten van melodieuze zang die hun nummers naar een climax brengen.

Ze namen een eerste pauze om hun nieuwe gitarist voor te stellen en daarna nog een om de release van hun nieuwe album volgend jaar aan te kondigen, waarvan ze dit jaar al de eerste single Sungazer (2022) uitbrachten.

Telepathy (Stage 2)

Zodra het optreden van Viscera op het hoofdpodium voorbij was, renden we naar de kelder om de instrumentale sludgeband Telepathy uit Colchester, UK te zien.

De in 2011 opgerichte band is het product van drie Poolse broers (Piotr, Albert& Krystian Turek) en een Engelse gitarist (Richard Powley). Hun ep’s Tempest (2017) en lp’s Burn Embrace (2020) kregen wereldwijd lovende kritieken en markeerden hen als een van de meest spraakmakende groepen in de instrumentale post-metalscene.

Hun solide sludge beïnvloede post-metalgeluid betoverde het kelderpubliek en gaf het kleine podium een behoorlijke shakedown. Tribal drums en melancholische riffs geladen met een sprankelende mix van sludge, post-black, doom en blackened metal namen ons mee op een etherische reis voorbij geest en ziel.

Obsidious (Stage 1)

Na de set van Telepathy gingen we terug naar het hoofdpodium om de voormalige Obscura-leden van Obsidious te zien. Dit was het eerste optreden ooit van het prog-kwartet en ze waren zeer vereerd dat ze dit op Euroblast mochten doen. Ze brachten nummers in première van hun debuutalbum Iconic (2022) dat pas op 28 oktober uitkwam via Season of Mist.

De recensies van Iconic brachten mensen al aan het praten en leveren in sommige gevallen 10/10 scores op. Hun optreden was een brute aanval op onze oren met complexe zware patronen en Rafael Trujillo’s solo’s die de menselijke snelheid tarten, ging gepaard met old school groove, de fretloze bas van Linus Klausenitzer en de onberispelijke cleane en gutturale zang van Javi Perera waren fenomenaal.Het denderende drumwerk van Sebastian Lanser versterkt de muzikale intensiteit nog meer.Zo complex en zo fantasierijk tegelijk dat het soms een uitdaging was om er bij te blijven, maar we weten dat juist daarin de schoonheid van progressieve metal schuilt.

Humanity’s Last Breath (Stage 1)

Rond 20 uur gingen de podiumlichten uit en begon een intro van spookachtige operastemmen op de achtergrond te spelen, alsof ze ons uitnodigden voor een satanisch ritueel. De zaal zat vol met fans die stonden te popelen om getuige te zijn van de komst van blackened deathcore Humanity’s Last Breath op het hoofdpodium.

Humanity’s Last Breath bracht vanaf het eerste nummer een unieke ader van sinistere zwaarte. Men kan hun geluid simpelweg omschrijven als “kwaadaardig”, maar het gaat verder dan dat. Het is een combinatie van logge doomcore, duivels atmosferische black metal en een vleugje technische groove. Het kwartet benadert brute muziek als een meeslepende horrorfilm, het is het type show dat je moet ervaren om het te geloven.

Hun enscenering creëert een donkere, dichte, omhullende sfeer terwijl ze hun volledige muzikale agressie loslaten. Hun doordringende riffs, barbaarse vocalen, dissonante texturen, ontstemde onderste gitaarsnaren, en dreunende dynamische percussie worden ondersteund door horrorzang en keyboard op de achtergrond. Dit gekoppeld aan de spookachtige teksten van nummers als “Glutton” of “Dehumanize” maken de ervaring des te angstaanjagender.

Dirty Loops (Stage 1)

Dirty Loops was de hoofdattractie ter afsluiting van de tweede festivaldag en een perfecte afsluiter van het feest, waarbij zelfs de stilste metalheads de hele nacht door dansten op jazzfunkpopfusion. Het eclectische powertrio uit Stockholm bestaat uit Jonah Nilsson op keyboards en zang, de sensationele Henrik Linder op bas, en Aron Mellergardh op drums. Deze keer werden ze vergezeld door Kristian Kraftling op tweede toetsen en achtergrondzang.

Anders dan de rest van de bands was Dirty Loops gepositioneerd met de bas in het midden van het podium, keyboards aan de linkerkant en het drumstel aan de rechterkant. Hun set begonnen ze met Follow The Light van hun laatste geprezen album Turbo (2021) en ze kregen het publiek op gang zodra we de funkpop beat voelden. Het was onvermijdelijk om niet aan Michael Jackson te worden herinnerd toen we naar de zang luisterden.

Hun muziek tart de grenzen van de groove en de beheersing van hun instrumenten. Met een mix van jazz, R&B en funkpop zou je kunnen denken dat hun fenomenale muzikaliteit en op fusion gebaseerde arrangementen hen alleen geschikt maken voor muzikanten (muzikanten die zich te veel met techniek bezighouden), maar hun virale versies van Justin Bieber, Lady Gaga, Avicii en andere pophits hebben hun talenten bij een massaal publiek gebracht.

Het indrukwekkende brede stembereik van Jonah Nilsson bezorgde ons kippenvel, zoals in die hoge noten van It Hurts en Breakdown. Op het podium wisten ze allemaal moeiteloos een dergelijke techniciteit te combineren met enorme catchy hooks, waardoor zeer complexe composities inderdaad aanvoelden als popknallers.

Linders bassolo’s waren gewoonweg spectaculair, de toonladder op en neer gaand terwijl hij hard op die dikke glimmende snaren sloeg. Zoals tijdens het country-eske Old Armando Had A Farm die deed denken aan de glorieuze solo’s van wijlen Stu Hamm in de jaren ’90. Het lijdt geen twijfel waarom Henrik Linder wordt beschouwd als een van de meest vooraanstaande basvirtuozen van dit moment.

Het leukste moment van de avond kwam toen de moshpit ontplofte tijdens hun aanstekelijke groovy versie van Justin Biebers Baby. Eindelijk kwam de meest ongewone moshpit op een metalfestival die de band sinds 2020 in hun netwerken had aangekondigd uit.

We konden Simon Grove en Chris Allison, Plini’s bassist en drummer, zien genieten van de show vanaf de achterkant van de zaal. Tot slot sloten ze hun set af met hun grootste hits Rock You (Phoenix, 2020) en Hit Me (Loopified, 2014).