Uit het Duitse Grailham City, alwaar Castle Grailskull staat, komen de vijf kleurrijke Grailknights en ze bieden de wereld hun zesde plaat Muscle Bound for Glory aan. Eentje voor de fans van power metal die zichzelf niet te serieus nemen, maar wel muziek met pit willen.

Zes platen, dat zijn drie duo’s. Ik zie de eerste twee platen (Across the Galaxy, Return to Castle Grailskull) als melodeathplaten met meezingmomenten en een bescheiden productiekwaliteit, de volgende twee (Alliance, Calling the Choir) als een duidelijke stap richting de meer pure melodische metal, en de jongste twee (Knightfall en deze) als een duo dat in de samples is gedoken. Knightfall deed beroep op extra geluiden (spinnengekreun, skelettengeratel), had een gastzanger (Joakim Brodén van Sabaton), en ging voor meer komische teksten dan zijn voorgangers. Muscle Bound for Glory gebruikt dezelfde ingrediënten maar doet het beter. Het resultaat klinkt als een plaat die echt bereikt wat de band wilde doen met de voorganger.

Waarom is deze plaat beter? Er is geen duidelijke stijlverandering met de vorige plaat, de nummers zijn gewoon beter. Zo is de opener en titeltrack, met Angus McFife van Gloryhammer (hij heet tegenwoordig Angus McSix van de gelijknamige band, want hij werd buitengegooid): de combinatie van strakke riff en overweldigende energie grijpen je vanaf de eerste maat vast, een gevoel dat ik op Knightfall wat miste.

Iets langer dan drie kwartier houden de ridders je vast met goede en zeer goede nummers. Zo zijn Cybone One, met zijn perfect gekozen keyboardriedeltjes, en Skyward Thunder Punch zijn zonder meer twee van de beste tracks uit de hele discografie van de band. Andere nummers, zoals 40509 of Gojira, zijn dan weer prima nummers maar pieken niet boven de discografie uit. Ooh-aah meezingmomenten zoals we die kennen van Moonlight Masquerade hebben we hier niet, en de band toont dat ze ook zonder sterke nummers kan neerzetten.

Tekstueel gaat het over het universum waarin de Grailknights wonen: hun nemesis Dr. Skull tracht de Heilige Graal te veroveren, de kleurrijke ridders verhinderen dat. Op deze cd wordt verhaald over de robot die de Dr. heeft gebouwd, de flipperkast waarin de helden opgesloten worden, spieren kweken, en Knight Rider. De band slaagt erin om het komisch en absurd te houden zonder te vervallen in vuilbekkerij of “le random memes” als humor (iets waardoor ik mijn interesse in Alestorm ben verloren).

Muscle Bound for Glory breit verder in de stijl van Knightfall en is een betere plaat achter dan de vorige, meer heeft deze luisteraar niet nodig. En dan ga ik nu mijn felgekleurde cape aantrekken.

Grailknights Battlechoir – Yes, sire!