Dag drie van Euroblast is de dag met de meest gevarieerde en geladen line-up van het hele festival. Starten deden we met een het Belgische Hippotraktor en om af te sluiten het explosief geweld van Vildjarta.

Hippotraktor (Stage 1)

Dit was de eerste keer dat de Belgische machines op Euroblast speelden, de tweede keer ooit dat ze in Duitsland speelden en ze warmden het podium goed op met hun zinderende progressieve post-metal.

Ze trapten af met Manifest The Mountain, waarbij ze vanaf het allereerste moment kracht uitstraalden en het podium beheersten. De zaal stroomde vol toen de furieuze stem van Stefan en de groove van Chiaran, Sander en Jakob op snaren tevoorschijn werden getoverd, begeleid door de tribale percussie van Lander.

De band leverde een solide optreden af, waarin het beste van progressive, groove en post-metal werd gecombineerd. Hun debuutalbum Meridian (2021) biedt een exquisite reis voor de geest vol zwevende hooks, aangedreven door opzwepende technische riffs en opgeschud door wereldschokkende breakdowns.

Daarna werd het publiek gegrepen door de stille matrix van Mover Of Skies, met Stefans bezeten stem terwijl hij zijn vleugels uitstrekte over het cyclische sterrenstof van de zaal. Hij bleef altijd trouw aan zijn karakteristieke stijl van zingen vanaf de zijkant, met het gezicht naar de rechterkant van het podium.

De bijna perfecte omgang met intensiteiten, het omhullende geluid en de majestueus op elkaar aansluitende overgangen zijn enkele van de elementen die live de tandwielen van Hippotraktors zware machinerie in beweging zetten. De gesyncopeerde en polyritmische chugs zijn zijn eindeloze brandstof.

Als klap op de vuurpijl barstten ze op God Is In The Slumber los met die uitdagende smerige djenty groove die het een genot maakt om te genieten van hun samengesmolten stroom tussen zwaarte, groove, sfeer en introspectieve teksten.

Ze stuurden eindelijk de hemel onze kant op zodat we de bakens van de goden konden zien.

 

Karmanjakah (Stage 2)

We gingen meteen naar de kelder om Karmanjakah in actie te zien. Zonder twijfel was deze band voor ons de grootste moderne metal revelatie van de hele line-up. Het Zweedse kwartet verlichtte het kleine podium met een emotionele dosis progressieve djent.

De zuivere en melodieuze zang van Jonas Lundquist veroverde onze harten, terwijl de aanvallend geïnspireerde riffs van Viggo op gitaar, Lukas op bas en gutturals, en Sebastian op drums ons aanzetten tot headbangen. Het geluid van de band wijkt af van de klassieke djent-formule door een kleurrijke en soulvolle draai aan hun overgangen te geven.

Iedereen behalve Jonas droeg T-shirts van zijn eigen merch met de cover van zijn album A Book About Itself (2021). Jonas, zoals hij zichzelf omschrijft, is een retro-liefhebber en was gekleed als een personage uit Woodstock ’69 met een doorschijnend overhemd en een roze bril.

De band verscheen voor het eerst in de prog-scene in 2016, toen ze hun titelloze debuut-EP uitbrachten, maar verdween daarna 5 jaar lang, totdat ze hun eerste officiële album A Book About Itself (2021) uitbrachten. Het album heeft zeer goede kritieken gekregen en staat garant voor knallers als Nautilus, Wild Horse en First Sun, een aanrader voor metalheads die op zoek zijn naar een fris en emotioneel geluid.

 

Destrage (Stage 1)

Progressieve metal/mathcore was aanwezig op het hoofdpodium van Euroblast dankzij de Italianen Destrage en hun niet aflatende adrenalinestoot en veel beweging op het podium.

Actief sinds 2007 en reeds met 5 albums in hun carrière, levert de band een mix van melodie-gedreven groove, math, djent en progressive van het hoogste kaliber. Met een zorgeloze houding op het podium, manische riffs en verwrongen teksten zorgen ze ervoor dat hun publiek de controle verliest en zich overgeeft aan de losbandigheid en losbandigheid alsof het de laatste moshpit of crowdsurf is om te leven.

Hun laatste album, dat pas in september van dit jaar uitkwam, So Much, Too Much (2021) werd geproduceerd door niemand minder dan 3DOT Recordings, het platenlabel dat eigendom is van en wordt beheerd door Periphery. Het album bevat een speciale gast: Devin Townsend op het nummer Private Party en heeft hits als Everything Sucks And I Think I’m a Big Part Of It, evenals het hilarische Italian Boi, dat het feest op gang bracht tijdens hun optreden op het festival.

Panzerballett (Stage 1)

Na de woeste felheid van de vorige band was er een moment van rust met Panzerballett die ons een progressieve jazzles gaf. De band uit München werd deze keer vergezeld door Virgil Donatti op drums, de beroemde drummer van Planet X, de bekende progressieve rock supergroep die hij oprichtte met toetsenist Derek Sherinian.

De rust duurde niet lang want na een paar minuten werden we onderworpen aan een ander soort instrumentale waanzin afkomstig van de gitaren van Zerhfeld en Doblhofer, de groovy bas van Davidyants, de gewaagde sax van Fennes en uiteraard de technische percussie van Donatti.

Panzerballett staat niet alleen bekend om zijn uiterst complexe polyritmische structuren met onverwacht frenetieke veranderingen en solo’s, maar ook om het feit dat hij zijn virtuositeit niet serieus neemt en zijn optredens voorziet van overdreven gezichtsuitdrukkingen en gebaren en een brutaal, genreoverschrijdend gevoel voor humor.

Ik denk dat er geen betere manier is om hun geluid te beschrijven dan in hun eigen woorden: “delicate in elkaar grijpende funkgrooves met bruut harde, ritmisch complexe riffs en jazzimprovisatie gecombineerd met ska-Death-Jazz” of zoals “met een withete vlegel in oma’s versgebakken ruebli-cake hakken”.

Four Stroke Baron (Stage 2)

We keerden terug naar het tweede kelderpodium om het Reno, Nevada trio Four Stroke Baron hun excentrieke progressieve metal in actie te zien die elementen van new wave en futuristische synth-pop mengt. De band was bijna een maand op tournee met Voyager en VOLA, waarbij dit optreden op Euroblast voor iedereen het laatste van de tour was.

Terwijl we wachtten op Kirk Witt (zang/gitaar), Matt Vallarino (drums) en de technische crew om klaar te zijn met het opzetten van het geluid voor de show, kwam de charismatische bassist Jared Stamey met veel vriendelijkheid en warmte een praatje met ons maken. Hij vertelde ons hoe blij ze waren om op het festival te spelen en wat een geweldige tijd ze hadden op de Europese tour. Hij bleek een zeer gemakkelijke man te zijn, niet bang of verlegen om zijn fans te omhelzen en het initiatief te nemen om snel vertrouwen op te bouwen. Minuten later, met alles klaar, begonnen ze het optreden met hun laatste hit Friday Knight (Classics, 2021). Dit album is overigens gemixt door de grote Devin Townsend en heeft in de progwereld lovende kritieken gekregen.

Daarna verblijdden ze ons met meer nummers van Classics (2021) en natuurlijk Planet Silver Screen (2018), het tweede album waarmee ze bekendheid verwierven omdat ze een zeer origineel geluid hebben en moeilijk in één genre als metal te plaatsen zijn. Hun baanbrekende geluid is onmiskenbaar, het is alsof ze een nieuw genre hebben gecreëerd, een soort sci-fi progressieve metal die hen uniek maakt.

Iedereen leek veel plezier te hebben op het podium, vooral Jared, die danste op zijn eigen groove, maakte radslagen en deed zelfs de beenwiebel van links naar rechts, terwijl de zweetdruppels naar beneden stroomden van alle energie die hij uitstortte. Ze eindigden uiteindelijk met Cyborg, Pt. 2: The City (Planet Silver Screen, 2018), waarbij ze in een geweldige moshpit uitbarstten na Kirk’s retro-futuristische talkbox solo die sommige van hun fans van het podium deed springen. Het was zeker een zeer goede show die de volgende keer het hoofdpodium verdient.

Voyager (Stage 1)

Met het aftellen van de minuten renden we terug naar het hoofdpodium om deel uit te maken van het kleurrijke feest van Voyager. We vonden ze net klaar met de geluidsinstallatie, grapjes makend met elkaar en de grote Danny Estrin die in het Duits sprak voor het publiek. Het kwintet uit Perth, Australië rockte de zaal met hun krachtige ontlading van electropop progressieve metal, en trapte de set af met Colours (Colours In The Sun, 2019) dat hun fans meteen aan het springen kreeg.

Daarna gingen we terug in de tijd met Breaking Down van hun succesvolle vijfde album V uit 2014. Een album waarin ze zichzelf begonnen te definiëren als de genre-transfigurerende act die ze nu zijn, een mix van nieuw-romantische en 80’s infused vocals, keytar solo’s, technisch maar melodieus fretwerk, groovy bass en bombastische drums. De band brengt en verspreidt live veel energie, plus de onderlinge verwevenheid en hun goede gevoel voor humor maken het een zeer onderhoudende show.

Pas op Submarine, een nummer dat net in juli van dit jaar is uitgebracht, kregen we Danny’s keytar in actie te zien. Het is moeilijk te geloven dat dit badass personage ook een serieuze en bekende advocaat is voor de Australische immigratiewetgeving. Overdag advocaat, ’s nachts lid van een metalband. Daarna bleven ze ons verblijden met nummers van Colours In The Sun (2019), zoals Brightstar, waarin Simmy Voyager alle schijnwerpers op zich nam, rockend op haar prachtige Ernie Ball Music Man JPX-gitaar. Ze stookten het feest nog meer op met Dreamer, het nummer waarmee ze meededen aan Eurovisie.

Tot slot lieten ze ons trillen met oude klassiekers als The Meaning of I, waarbij Danny en zijn laser rond het podium speelden en de bassist gutturals liet horen. Tenslotte sloten ze hun set af met Ascension, niet voordat ze het publiek bedankten en voor het afsluiten van de Euroblast tour, maar ze herinnerden ons er ook aan dat muziek altijd onze redding zal zijn in een overweldigende wereld.

VOLA (Stage 1)

Het was de beurt aan een van de meest geliefde bands van het festival en van het Amped-Up team, het weergaloze VOLA.

Rond 20:00 stond het publiek al te popelen om het Deense kwartet naar buiten te zien komen, het wachten was snel voorbij en we zagen Werner (keyboards), Asgard (zang/gitaar), Nicolai Mogensen (bas) en Adam Janzi (drums) één voor één binnenkomen. Ze waren moe aan het begin en dat was geen wonder, na een niet te stuiten tournee van bijna een maand door heel Europa. Toch gaven ze zoals altijd alles op het podium.

Ze trapten af met 24 Light Years, en daarna volgden ze met Alien Shivers, waarbij ze ons al het gevoel van hun progressieve djent groove lieten voelen. Ze pauzeerden om hun ervaring met het opnemen van Witness (2021) midden in de pandemie te bespreken, een album dat het eclecticisme van hun vorige releases verdubbelt, met zwaardere gitaarleads, meer vreemde maatsoorten en zelfs nieuwe beats zoals trip hop in These Black Claws die ze ook halverwege de show speelden.

De unieke manier waarop de band poppy, elektronische, djentende progressieve metal brengt hen in de voorhoede van de moderne prog-scene. Het ging de band allemaal voor de wind sinds de release van Inmazes (2015) en bij deze gelegenheid konden geweldige tracks van dit album als Your Mind Is A Helpless Dreamer en Stray The Skies niet ontbreken die de eerste knallers van de avond loslieten.

Ze lieten ons ook nog verder terugreizen in de tijd, door ons mee te nemen naar de Monsters EP (2011) en ons te verrassen met een prachtige akoestische versie van Enter die meer dan één fan deed zuchten. Overigens hebben ze voor deze tournee de merch van deze EP opnieuw uitgebracht, evenals het welbekende Homesick Machinery (2008). Natuurlijk waren er meer tracks van het eclectische Applause From A Distant Crowd (2018) aanwezig, die ons deden trillen met Ruby Pool en Ghosts, en ook choreografieën verzonnen in volle pogo op Whaler en Smartfriend.

Ze sloten briljant af met Inside Your Fur en Straight Lines, en lieten ons achter met verlangen naar meer!

Vildhjarta (Stage 1)

Om ongeveer 22:00 was het publiek klaar voor de zwaarste sound van de line-up van deze laatste dag, de djentpioniers van Vildhjarta. Elke fan van het genre was meer dan enthousiast over hun comeback in 2021 met Måsstaden Under Vatten (“Seagull Town Under Water” in het Zweeds) na een lange hiaat van albumreleases.

Eigenlijk is dit de eerste studiorelease in 8 jaar sinds The Thousands of Evils EP, en 10 jaar na hun succesvolle debuutalbum Måsstaden (2011). Grootste hits van dergelijke releases, zoals Toxin, Dagger en När de du Älskar Kommer Tillbaka från de Döda zetten het hoofdpodium van Euroblast in vuur en vlam.

Het geluid van de band is sterk beïnvloed door mede-Zweden Meshuggah’s stekende brutaliteit met verpletterende down-low grooves, evenals harmonische kleine akkoordprogressies en dichte gutturale brullen gebouwd om zware geluidssystemen te rammelen met baszware tonen. En hoewel het publiek dorstig naar meer schreeuwde en schreeuwde om een toegift gedurende enkele minuten na het laatste nummer, verscheen de band niet meer op het podium.

De Euroblast-editie van dit jaar was ongetwijfeld een totale verrukking van vreugde die ons de gekke dingen deed vergeten die nu in de wereld gebeuren. Het was weer een feest vol teamgeest, gelach en positieve energie die ons gezond houdt in deze constante onzekerheid waarin we lijken te leven. Zij herinnerden ons er nogmaals aan dat muziek een medicijn en brandstof voor de ziel is, we hebben zo genoten van dit prachtige festival. We kijken nu al uit naar de 17e editie!