De naam Deviser zal bij een jonger publiek hoogstwaarschijnlijk niet meteen een belletje doen rinkelen. Niet geheel onbegrijpelijk, want het voorbije decennium bleef het verdacht stil rond deze grootmacht binnen de Hellenistische black metal. Waar de band er tijdens de nineties nog een flinke werkethos op nahield, volgde de afgelopen tien jaar – op een ep na – het grote niets. Het bloed kruipt gelukkig waar het niet gaan kan. Eind vorig jaar werd met trots aangekondigd dat Deviser een platendeal ondertekend had bij het Nederlandse Hammerheart Records en bovendien volop bezig was aan een nieuwe langspeler hetgeen meteen gepaard ging met de release van enkele nieuwe singles. Op 10 februari komt het lange wachten met de release van Evil Summons Evil eindelijk ten einde.

De eerlijkheid gebiedt mij te stellen dat ondergetekende eveneens deel uitmaakt van het eerder jonge publiek dat niet meteen vertrouwd is met de naam Deviser. Het was dan ook de combinatie van de enerzijds de bandnaam en anderzijds het knappe artwork van Kris Verwimp dat om een of andere reden meteen de aandacht wist te trekken. Een aantrekkingskracht die geheel terecht bleek te zijn, want deze Evil Summons Evil is meteen te beschouwen als de eerste positieve verrassing van het nieuwe jaar.

Waar die andere Hellenistische blackmetalgrootheid Rotting Christ de laatste jaren een iets meer gepolijst geluid hanteert, houden de heren van Deviser het bij een oprechte old school aanpak. Een aanpak die garant staat voor ijskoude old school black metal die bij momenten alle zuurstof uit de lucht weet te trekken, maar waarbij anderzijds ook de melodieuze component zeker niet uit het oog verloren wordt. Die melodieuze component wordt tot stand gebracht door pakkende gitaarlijnen, maar ook door een zekere bombast die naadloos in het muzikale geheel verweven zit. Deviser is niet voor niets afkomstig van het Griekse eiland Kreta dus een portie dramatiek is deze heren overduidelijk niet vreemd.

Ondanks het feit dat de band op instrumentaal gebied stevig van leer trekt, blijft er toch nog steeds een zekere toegankelijkheid bewaard. Een vaststelling die evenwel minder opgaat voor het vocale luik, want met de stembanden van frontman Matt Hnaras kunnen we zonder ook maar enig probleem twee kilo wortelen fijn raspen. Het is even wennen, maar van zodra het kwartje valt, krijgen de songs stuk voor stuk nog wat meer ‘body’. Al zal misschien niet iedereen warm lopen van de strot van de man in kwestie…

Die songs op deze Evil Summons Evil weten stuk voor stuk te overtuigen, waarbij de band er in geslaagd is om op geen enkel ogenblik in herhaling te vallen en de luisteraar van bij de eerste noten bij het nekvel te grijpen. Absolute hoogtepunten zijn onder meer het meeslepende Abscence in Heaven, waarop we zowaar violen te horen krijgen, hetgeen resulteert in een extra laag dramatiek. Tijdens Of Magick grijpt Deviser dan weer terug naar meer oriëntaalse, zuiderse invloeden, waarbij de vrouwelijke gezangen op de achtergrond meer dan eens voor kippenvel weten te zorgen. Nu lichten we er twee songs uit, maar in se kunnen we gerust een apart hoofdstuk wijden aan iedere song op zich. Al zou deze uitgebreide uiteenzetting mogelijks de songs alleen maar oneer aandoen.

Luister en geniet vooral zelf, want met deze Evil Summons Evil hebben we de eerste zwartgeblakerde parel van het nieuwe jaar beet. Deviser is duidelijk terug van weggeweest en dat zullen we geweten hebben. De ideale gelegenheid om meteen de rest van het oeuvre van deze Grieken aan een luisterbeurt te onderwerpen!

Tracklist

1. Death Is Life Eternal
2. Cold Comes The Night
3. Abscence in Heaven
4. Tenebrae
5. Of Magick
6. Evoking The Moon Goddess
7. Where Angels Fear No Tread
8. Sky Burial
9. Serpent God
10. When The Lights Went Out