Op 15 januari vond de eerste editie van Headbanger’s Parade plaats in Mainstage Den Bosch in Nederland en het was geweldig. Het eerste festival van het jaar en meteen een groots metal feest in een leuke zaal met een goed geluid en een prachtige lichtshow. Hier lees je het verslag van Amped-Up.be!

Stipt om 13 uur mocht het Ierse/Franse alternatieve metal band Molybaron het festival openen met hun technische groove en een dosis classic metal. De band heeft reeds twee albums onder de riem en vond snel een plaats in de scene dankzij hun vernieuwend geluid.

Frontman Gary Kelly, het Ierse deel van de band, probeerde de steeds voller lopende zaal aan het vuur te zetten met hun hits zoals ‘Slave To The Algorithm’ en ‘Animals’ van hun tweede album, The Mutiny (2021).

Nieuwe lead gitarist Florian Soum mocht voor het eerst met de band het pódium up. Pas dagen later werd hij officieel voorgesteld bij de band. Naast nummers van The Mutiny (2021) zagen we ook de meest populaire nummers van hun debuut plaat zoals ‘Fear Is Better Business Than Love’. Afsluiten deden ze met hun nieuwste single Vampires.

Een grote aanrader voor alle fans van alternatieve Groove metal in de stijl van Alter Bridge en Winery dogs, miss ze niet op Graspop 2023

De tweede band op het podium waren de Duitsers van GHØSTKID, die voor het eerst in Nederland optraden. Frontman Sebastian Biesler (ex Eskimo Callboy), Steve Joakim (drums), Danny Güldener (gitaar) en Stanislaw Czywil (bas) verhoogden het tempo met hun nu/trap metal. Vanaf het moment dat de band het podium op kwam, was de sfeer elektrisch in de zaal. Het publiek was ontzettend enthousiast en de band haalde energie uit die sfeer, waardoor ze een verkwikkende performance neerzetten. Met hun opzwepende set kregen ze iedereen aan het springen op ‘Start A Fight‘ en ‘This Is NØt HollywØØd‘, twee nummers die ook zorgden voor de eerste twee moshpits van de Headbangers Parade.

De ruwe emotie en catchy melodieën van GHØSTKID werden afgesloten met de agressie van ‘ZerØ‘, waarbij bassist Stanislaw het publiek vergezelde in de moshpit.

Vervolgens was er een perfecte pauze om ons bier bij te vullen, wat merch te kopen en ons voor te bereiden op de volgende acts van de middag. De organisatie van het festival was perfect, alles verliep soepel en de locaties voor merch, eten en drinken waren goed gelegen. Het menu had een gevarieerde selectie aan dranken en eten voor elke smaak, met verschillende foodtrucks. Zoals te verwachten was bij zo’n geweldige line-up, waren de merch stands bijna de hele middag volgepakt met fans.

Om 15:30 uur betrad de West-Vlaamse band Stake het podium en nam ons mee op een reis door onbekende ruimtes waarin de veelzijdigheid en excentriciteit van hun atmosferische sludge-geluid veel betekenis kreeg. De groep, voorheen bekend als Steak Number Eight, heeft sinds het begin dezelfde originele bezetting met Brent Vanneste (gitaar, zang), Joris Casier (drums), Jesse Surmont (bas) en Cis Deman (gitaar).

Hun recente succesvolle album Love, Death and Decay (2022) werd vertegenwoordigd met ‘Deadlock Eyes’ en ‘F*ck My Anxiety’. Ook hun debuutalbum als Stake, Critical Method (2019), kwam aan bod met ‘Catatonic Dreams’ en ‘Doped Up Salvations’. We gingen nog verder terug in de tijd met ‘Return of the Kolomon’ en ‘Gravity Giants’ van de Steak Number Eight-periode, waarvan de atmosferische vermengd met heavy sludge de nostalgische fans deed ontbranden, resulterend in een wall of death midden in de zaal.

De vocale uitbarstingen van frontman Brent Vanneste maakten dat het optreden eindigde met hem schreeuwend in de microfoon van het laatste nummer ‘Everybody Knows’. Het was een episch einde.

Na ongeveer 40 minuten waren we allemaal klaar om de raadselachtige Sleep Token te ontvangen, die de fijnste post-rock/metal combineerden met soulvolle R&B/indie pop-vocalen tot een unieke mix die als niets anders klonk.

Zodra de stem en de eerste riffs van ‘Chokehold‘ klonken, daalde er een soort aura van spanning en melancholie over de zaal, die al snel werd ondersteund door een indrukwekkende geluidsmuur van post-metal. Dit is de eerste single van Sleep Token’s aankomende derde album release, Take Me Back to Eden (2023).

Het Britse collectief blijft een ijzeren greep op hun anonimiteit behouden, gekarakteriseerd door gewaden en maskers die hen van top tot teen bedekken, en zonder een woord te zeggen op het podium. Terwijl het publiek voor hen applaudisseerde, klemde Vessel, de zanger, zijn handen samen als teken van dankbaarheid, door alles te zeggen door absoluut niets te zeggen, en alle fans verloren hun verstand.

In een soort etherische droom werden we teruggenomen naar hun tweede album This Place Will Become Your Tomb (2021) met meesterwerken als ‘Hypnosis‘, ‘Alkaline‘ en ‘The Love You Want‘. Het was een kort set dat eindigde met ‘Higher‘ en ‘The Offering‘ van hun eerste lange studioalbum Sundowning (2019). Na deze presentatie overtuigden ze ons waarom ze behoren tot de crème de la crème van de huidige moderne metal scene.

Daarna hadden we nog een pauze die precies op tijd kwam om bij te komen van de cerebrale-muzikale opwinding en energie op te doen voor de volgende hoogtepunten van de avond.

Het langverwachte moment van het festival voor deze bescheiden medewerkster was aangebroken. Precies om 18:00 uur maakten de Australiërs van Northlane hun opwachting op het podium, waarbij ze hartstochtelijk werden toegejuicht door alle fans. Ze begonnen hun set met ‘Clarity‘ en ‘Plenty‘ van hun laatste hoogtepunt: Obsidian (2022), waardoor we meteen begonnen te headbangen en rechtstreeks de moshpit in werden getrokken. Voor het derde nummer, ‘Echo Chamber’, van hetzelfde album, barstte er een groot metalcore-feest los dat tot het einde niet meer stopte.

De band bestaande uit Marcus Bridge (zang), Jon Deiley (leadgitaar, bas, drimpad), Josh Smith (ritmegitaar) en Nic Pettersen (drums) nam ons mee op een andere reis door meer industriële en elektronische elementen toe te voegen. De sfeer werd opnieuw elektrisch en het was duidelijk dat iedereen er was om een goede tijd te hebben en te genieten van het festival. De beveiligers deden fantastisch werk door te zorgen voor de crowdsurfers die de hele nacht naar het podium bleven komen.

De band bleef afwisselen tussen nummers van hun meest recente productie Obsidian (2022) en grote hits van Alien (2019) zoals ‘4D‘ en ‘Bloodline‘, en zelfs van de memorabele Singularity (2013), die het allemaal voor hen begon, met het onmisbare meezing-anthem: ‘Quantum Flux‘.

Ondanks een paar technische problemen in het midden van ‘Abomination‘, die onmiddellijk werden opgelost door het efficiënte personeel, leken zowel de band als het publiek niet moe te worden en gingen we door met trillen op hoge decibelniveaus.

De climax kwam met ‘Talking Heads‘, gevolgd door ‘Clockwork‘, waarbij we ondanks dat we voelden dat onze benen ons niet meer konden dragen, werden meegesleept door de geweldige energie die de groep uitstraalde en tot de laatste minuut hebben genoten.

De volgende headliner vereiste snel herstel van onze krachten om onze strategische posities in te nemen en te genieten van de onberispelijke performance waar we aan gewend zijn geraakt. Het podium werd verlicht met meer lichten en gekleed voor de pioniers van progressieve djent van Tesseract, wiens set een perfecte mix was van oud en nieuw materiaal, met een mix van favorieten van fans en nieuwere nummers.

De band begon ons te laten trillen op het ritme van hun debuutalbum One (2013) met ‘Concealing Fate, Part 1: Acceptance, Part 2: Deception en Part 3: The Impossible‘. Een overweldigend geluid dat de zaal deed trillen en ons overgaf aan hun imposante aanwezigheid op het podium. De synergie tussen de geweldige Acle/James-gitaar en de Amos/Jay-groove was volledig te zien, waarbij elk van hen hun eigen unieke expertise naar het podium bracht. De krachtige vocalen van Dan Tompkins hielpen ons door hun zware tech-riffs te navigeren naar opbeurende progressieve overgangen tussen nummers.

Daarna verrasten ze ons met het nieuwe nummer ‘Natural Disaster’ als primeur. Een nummer met veel aanval vergezeld van hun kenmerkende ambiance-geluid dat de sfeer nog meer op gang bracht. De band heeft op hun social media aangekondigd dat ze werken aan een nieuw album dat dit jaar zal worden uitgebracht en beloven een proggier en veel meer organisch geluid dan ooit tevoren.

In de tweede helft van het repertoire kwamen we in een veranderde gemoedstoestand met het nostalgische ‘Of Matter – Proxy‘ en ‘Of Matter – Resist‘, en ‘Of Mind – Nocturne‘. Het publiek was ook zeer responsief en interacteerde gedurende het hele concert, wat bijdroeg aan de algehele sfeer van het concert.

We sloten af met een gezonde dosis gevoel en zwaarte met Sonder’s (2018) ‘King‘ en ‘Juno‘. Ze namen afscheid en werden luid toegejuicht door het publiek, die duidelijk meer wilden.

Na een welverdiende pauze was het rond 21:00 tijd voor de langste set van de avond, verzorgd door de metalcore-veteranen Architects. Een twee uur durende set die onze zintuigen van begin tot eind deed schudden.

In de afgelopen dagen was de Britse band op tournee door Duitsland met Northlane en Sleep Token, en dit was de grote finale van hun tournee samen. Dankzij de organisatie van Headbanger’s Parade was deze exclusieve Benelux-show mogelijk aan het einde van hun ‘Duitslandtournee’.

Hun repertoire omvatte een uitgebreide selectie van hun hele discografie, met grote hits van For Those Who With to Exist (2019), Holly Hell (2018) en hun meest uitdagende album tot nu toe, waarbij veel meer industriële en elektronische elementen werden geïncorporeerd, The Classic Symptoms Of A Broken Spirit (2022). We herbeleefden ook nostalgische momenten van Daybreaker (2012) met ‘These Colours Don’t Run’, en ook van Lost Forever / Lost Together (2014) met ‘Broken Cross’ en eindigden met ‘A Match Made In Heaven’ van All Our Gods Have Abandoned Us (2016), om zo eer te betonen aan Tom Searle, voormalig leadgitarist en tweelingbroer van drummer Dan, die helaas in 2016 overleed.

De excentrieke flair van de band zorgde voor een uniek geluid, dat moeiteloos genres overstijgt van progressieve metalcore tot de meest schurende, geëlektrificeerde alternatieve rock. Een authentiek geluid dat onze meest ondergedompelde gedachten en gevoelens naar voren bracht, en deze uit de desolate, angstaanjagende grotten van ons onderbewustzijn haalde, die vervolgens werden beheerst door de reflectieve en optimistische boodschappen over het leven van Sam Carter.

De daaropvolgende akoestische set, met mooie versies van ‘Memento Mori’, ‘A Wasted Hymn‘ en ‘Burn Down My House‘, bood zowel de band als het publiek de kans om op adem te komen voordat ze terugkeerden met een apotheose-encore met ‘Nihilist‘, ‘When We Were Young‘ en ‘Animals‘, enz.

Over het algemeen was de eerste editie van Headbanger’s Parade een fantastische ervaring. De line-up, locatie en organisatie waren allemaal van topklasse. Elke optreden was uitstekend en het publiek was levendig en gepassioneerd, er heerste een geweldig gevoel van kameraadschap onderling. Het was een bitterzoet moment om afscheid te nemen en het einde van de dag te noemen, maar deze herinneringen zullen voor altijd bij ons blijven. Het Amped Up-team kan niet wachten op de volgende editie en we raden het zeker aan aan alle metal-fans.