Hardcore en Nederland, het gaat vaak hand in hand. Zo hebben ze enkele namen welke bij de grootste van het genre horen, maar ook de startende bands zijn vaak de moeite om eens een kans te geven. Onze Noorderburen weten op de één of andere manier altijd een verfrissende formule voor te schotelen waarbij de originele wetten niet worden vergeten. Het zorgt voor een sound die vertrouwd/old-school aanvoelt maar toch in een nieuw jasje zit. Sinds vorige week vrijdag ligt het eerste wapenfeit van Boneripper in de (digitale) rekken. Dat deze band nog geen belletje doet rinkelen is logisch, maar als je weet dat de bezetting bestaat uit leden van Manu Armata, 13Steps en Bladecrusher weet je aan wat je je kan verwachten. Als je al deze kennis en ervaring in een pot zwiert kom je tot Boneripper.

Een debuut-ep is vaak een introductietape, eentje waar de band alle registers opentrekt en vaak nog wat krampachtig alles uit de kast probeert te halen. Als dit om een band gaat bestaande uit allemaal schoolgaande jeugd, dan kan dit vaak bedekt worden met de mantel der liefde. Wanneer een band een eerste werk op de markt brengt met de antecedenten van Boneripper, dan hangt die mantel ergens ver weg stof te vangen. Dan is er voor een recensent vaak geen ruimte tot falen, zogenaamde “superbands” verdienen de term pas wanneer het er pats op is. Ik was benieuwd of Boneripper kon uitpakken en de hoge verwachtingen kon inlossen.

Vrijdag de dertiende, voor vele mensen is het een datum die maar al te snel moet passeren. Voor Boneripper was deze zogezegde ongeluksdag met een grote rode stip aangeduid in de agenda. De Nederlanders brachten met Lone Wolf de allereerste single op de markt, welke door de aanhang goed werd onthaald. Het werd meteen duidelijk dat ook zij teruggrepen naar de oeroude hardcoresound, al heeft het geheel wel een zeer pittig randje. Natuurlijk heeft het breakdowns maar ze vliegen je niet om de oren. Boneripper wil ook garant staan voor heerlijke two-stepmomentjes en microgrijpende sing-a-longs. Iets wat ook op de rest van deze Vengeance & Forgiveness als rode draad geldt. Korte snedige tracks, waar het gitaargeweld duidelijk van een beter niveau is dan dat we gewend zijn in het genre. Het geheel staat niet bol van de eigenheid, maar je voelt aan alles dat dit kwintet garant staat voor passie. Passie staat in hardcore dan weer gelijk aan intensieve liveshows, datgene waarvoor we het allemaal doen. Je voelt aan alles dat Boneripper live furieus gaat uithalen.

Er staat geen enkel vullertje op deze Vengeance & Forgiveness, alle tracks blijven me intrigeren. Een schot in de roos als je het mij vraagt. Als het om een dijk van een plaat gaat als deze debuut ep dan is het moeilijk om een favoriet aan te duiden. Poisoned Mind is mijn favoriete track daar deze als uitloper van één van de andere krakers vanop dit eerste wapenfeit kan dienen. Losstaand is dit misschien de minste, maar het is een extraatje voor één van zijn voorgangers. De intro is een heerlijk two-stepdeuntje, welke met de vibe zijn voorganger, live voor een aardverschuiving zal zorgen. Het is duidelijk dat Boneripper nog wat kanonsschoten achter de hand houd om live de aanwezige nog wat intenser te verwennen.

Nieuwe bands leren kennen, het is geweldig. Wanneer het om een band gaat met de kwaliteiten van Boneripper dan is het een instant verrijking van je setlist. Ik kan nu al niet meer wachten om deze wervelwind live aan het werk te zien. Hopelijk komen de Nederlanders snel naar België, want hier heb ik zin in. In tussentijd ga ik deze Vengeance & Forgiveness grijs draaien dat het niet schoon meer is.

Tracklist:

1. Apocalypse Calling
2. Lone Wolf
3. Inner Strength
4. Fake Crusade
5. Iced Lies
6. Poisoned Mind