De laatste keer dat ik nog een optreden mocht verslaan vanuit Het Entrepot in Brugge is al een hele tijd geleden, nog van wanneer ooit iemand van Covid-19 gehoord had. Het was denk ik Septicflesh in maart 2019. Feed The Fire heeft de pandemie overleefd en was ondertussen aan zijn tweede show in Het Entrepot toe, het eerste van het nieuwe jaar.
De aangename zaal op de zijkant van het centrum van Brugge mocht een kleine 300 man ontvangen wat zeker niet mis is voor een weekdag en een minder populair subgenre in de metalwereld.
Eerste aan zet was de labelcollega van HFTS, Groza uit het Duitse Beieren die wel eens als een kopie van Mgla wordt geëtiketteerd, maar waarvan ik me niets van aantrek. Iedereen doet zijn ding en als dat nu vergelijkbaar is met een bestaande band dan is het zo. Airbourne is ook een grote band die inspiratie vond bij een andere nog veel grotere band.
De vier anonieme heren gehuld in capes brachten een crescendo gaande set van ruim drie kwartier met enkel licht van achteraan zodat je de gelaten van de Duitsers onmogelijk kon zien. Hun melodische en strakke black metal werd goed ontvangen door het publiek. Hier en daar kon je een licht gotisch tintje waarnemen.
Bier stond er niet op het podium wel werd de frontman P.G. een fles rode wijn aangereikt vanuit de backstage, een fles die in een kwartier soldaat gemaakt werd door de zanger en drummer T.H.Z.
Na een relatief korte change-over was het de beurt aan de Zwitsers van Schammasch die een heel andere vorm van black metal brachten, meer beïnvloed door spiritualiteit. Spiritualiteit die ook te zien was aan de outfits van de drie gitaristen en bassist op het voorplan, allen uitgedost in lange mantels die meer weg hadden van mantelgordijnen in een victoriaanse woning dan van iets anders. Met drie gitaren waren de composities uiteraard een stuk meer gesofisticeerd dan bij de gemiddelde band binnen het genre terwijl de mystiek ook een deel uitmaakte van hun show waar geen enkele verbale communicatie was met het publiek behalve de zang dan.
Naarmate de set verder ging werden de behoorlijk lange tracks beter en beter met de laatste drie als de allerbest naar mijn bescheiden mening.
Net voor 22 uur kregen we de hoofdbrok van de avond voorgeschoteld. Eindelijk kregen we de opportuniteit om Harakiri For The Sky terug aan het werk te zien in een zaal in België en dat was sinds 2019 geleden.
De Oostenrijkers presenteerden in Brugge een mix van voornamelijk black metal gekruid met wat post-black metal en hier en daar een scheut doom.
Twee zaken vielen meteen op: zanger J. J. had er duidelijk zin in en gaf zich 200 % terwijl zijn kompaan M. S. die verantwoordelijk is voor alle composities toonde hoe getalenteerd die wel is. Het verschil met de twee opwarmers bestond er bij Harakiri For The Sky in dat de frontman wel contact zocht met het publiek waardoor de beleving ook heel anders was, de gastbassist en gastgitarist veranderden ook regelmatig van positie wat we ook niet gezien hadden bij de twee vorige bands.
En de nummers één voor één sterke nummers die een greep vormden uit vrijwel gans de carrière van de band die onlangs nog zijn eerste twee albums heruitbrachten. De klank in tegenstelling tot het licht was heel goed. Goed licht bij een blackmetalshow is uiteraard een utopie.
De show werd afgesloten met cover Song To Say Goobye van Placebo in een eigen en uitstekende versie. Een heel geslaagde voorstelling van de heren uit Salzburg. Hopelijk mogen we die komende zomer zien op één of ander festival.
Amazing pictures of this amazing concert, would’ve loved to see some more though!
A good review too.