De Belgische metalcoreband Suasion is al lang geen onbekende meer. De mannen uit Luik zijn sinds 2013 bezig aan hun muzikale trektocht. In de eerste zes actieve jaren van de band bracht het slechts één ep op de markt Islanders, aangevuld met zes singeltjes. Toch wist het met dit beperkte repertoire én de spectaculaire liveshows al potten te breken. Zo kregen de Belgen onder meer een spotje op Hollands mooiste punk/corefestival Jera On Air (2016). Eind 2019 was het dan eindelijk zo ver! Stardust, de eerste volwaardige langspeler was een feit. Zowel fans als pers waren het unaniem eens, dit was een schot in de roos geworden. Het logische gevolg was dat de agenda voor 2020 uitpuilde.

Dat er toen een vuil beestje was die de hele wereld plat legde, hoef ik jullie niet meer te vertellen. De geplande tournee belande in de vuilbak. De Luikenaren hebben echter niet stilgezeten tijdens de pandemie. Want sinds vorige week vrijdag ligt de opvolger voor het gelauwerde Stardust in de rekken. The Infinite moet de belangstelling weer wat aanwakkeren en de agenda voor de komende zomer weten te vullen. De Belgen hadden de moeilijke opdracht om beter te doen dan zijn voorganger. Leverde ze hier weer een fantastisch luisterstukje af?

Want Suasion maakt niet zomaar muziek, de band probeert met zijn muziek ook een verhaal te brengen. Het spreekt dan ook voor zich dat je deze The Infinite, zeker tijdens de eerste paar luisterbeurten, best in zijn totaliteit er doorjaagt. Leg je dus even neer in de zetel, nadat je jezelf een glaasje of dergelijke hebt ingeschonken en geniet van dit potje rockcore. Ze worden maar te vaak omschreven als een metalcoreband maar dat vind ik niet helemaal kloppen. De Belgen kleuren maar al te graag buiten de gekende genregrenzen, en weten op een succesvolle manier tal van elementen uit andere genres te implementeren. De vocals en bijhorende gitaarlijnen zijn zo schizofreen als wat. Het ene moment knalt er een breakdown met bijhorende grunts uit de boxen, om vervolgens te zalven met elementen uit het commercieel rock/popgenre. Het levert een potig geheel op dat niet snel zal vervelen. We wisten het al van de debuutplaat Stardust maar met deze The Infinite laat Suasion nog maar eens zien wat voor een meesters het zijn.

Bericht aan de verstokte hardcoreliefhebbers: laat jullie niet afschrikken. Beluister deze plaat en laat je gewoon omverblazen. Zelf ben ik ook een hardcoreliefhebber pur sang, en voor het beluisteren van deze The Infinte kende ik Suasion “op papier”. Het is zo’n band welke je best eens grondig kan beluisteren, want de term metalcore dekt de lading helemaal niet. Toegegeven de eerste luisterbeurt(en) heeft het me wel wat moeite gekost om de plaat in zijn totaliteit erdoor te rammen. Al is deze tweede volwaardige langspeler zoals een goede boek/film. De eerste hoofdstukken dienen om in het geheel te raken. Het tweede stuk van deze plaat voelde een pak beter aan. Was het doordat ik al wat gewend was aan de feeërieke sound of is het tweede deel van de nummers een pak ruiger?

Nu ik de plaat al een tijdje in mijn bezit heb, kan ik stellen dat het om een combinatie van de twee gaat. Het tweede deel van deze The Infinite trappen de Luikenaars het gaspedaal net wat harder in , wat het geheel wat temperamentvoller maakt. Maar ook door “in the zone” te geraken, wat je makkelijk kan bereiken door de plaat in één ruk te beluisteren, voelt hij nog beter aan. Wanneer je deze tweede telg al enkele malen hebt beluisterd zal je de geliefde roes sneller bereiken dan voorheen. Het is zo’n plaat geworden die na tientallen luisterbeurten nog zal blijven verrassen. De Walen hebben een livereputatie waar vele bands jaloers op zijn. Ten opzichte van zijn voorganger is deze The Infinite weer wat volwassener/professioneler geworden, wat de sound in zijn totaliteit een pak complexer maakt.

Het is zo’n hoogstaand geheel geworden dat Suasion live altijd en pleine forme zal moeten zijn, anders dreigt alles in te storten als een kaartenhuisje. Hiernaast moet ook de geluidstechnicus van goede huize komen. Als deze sound niet 100% staat afgesteld krijg je slechts een slap afkooksel van dat wat de band wil brengen. Wanneer je als recensent begint te schrijven over het feit dat de crew van een band van wereldklasse moet zijn, dan weet je dat je hier met een meesterwerkje te maken hebt. Dit is een plaat/band die, ondanks het feit dat ik de eerste keer alles dan overtuigd was, wel zeer hoog op mijn must-see-lijstje is beland.

Tracklist: 

1. Astro
2. Murphy’s Law
3. Infinite
4. Explore
5. Transformation
6. Black Or White
7. Trapped
8. Momentum
9. Celestial 
10. House Of Cards
11. Equilibrium
12. Naught