Eind 2019 werd reeds aangekondigd dat twee giganten binnen het metalgenre de krachten zouden bundelen om een Europese tournee op poten te zetten waar de liefhebbers effectief ‘U’ tegen konden zeggen. Om gekende redenen werd deze tournee meermaals uitgesteld, waarna het uiteindelijk wachten was tot eind januari 2023(!). De fans hebben met andere woorden ook weer geleerd wat het is om noodgedwongen geduld te moeten uitoefenen. Gelukkig trokken zowel Heaven Shall Burn als Trivium nooit de spreekwoordelijke stekker uit deze tournee, hetgeen we de voorbije jaren jammer genoeg meermaals moesten vast stellen. Enkel aan het voorprogramma werd er stevig gesleuteld. Fit For An Autopsy en TesseracT werden vervangen door Obituary en Malevolence. Wat ons betreft twee waardige vervangers die het totaalplaatje van deze tournee zeker en vast geen oneer aan zouden doen. Zodoende mochten we op 31 januari dan eindelijk afzakken naar de AB in Brussel, waar de organisatie met trots mocht aankondigen dat de show vanavond – geheel terecht – uitverkocht was.

Reeds om 17u45 was het de beurt aan de Britten van Malevolence om de avond op gang te trappen. Een onchristelijk uur dat heel wat fans voorafgaandelijk ongetwijfeld grijze haren bezorgd moet hebben, maar waar heel wat fans blijkbaar toch een creatieve oplossing voor gevonden hebben. Op het ogenblik dat Malevolence het podium betrad was er al aardig wat volk aanwezig, waarbij de band zelf kon vast stellen dat het volk tijdens de eerste nummers in grote getalen bleef toestromen.

In het voorjaar van 2022 brachten deze heren met Malicious Intent nog een dijk van een plaat uit, waarmee de band naadloos voort wist te borduren op de eerdere langspelers en EP. De focus lag dan ook evident op de meest recente worp. Met het tweeluik Malicious Intent en Life Sentence werd de knuppel meteen in het hoenderhok gegooid en werd de moshpit per direct op gang getrokken. Iets wat Malevolence duidelijk wel kon smaken, want met Still Water Runs Deep en vooral Self Supremacy werd het tempo nog wat opgedreven, waarbij tijdens het laatstgenoemde nummer een gigantische circlepit ontstond. Het stilaan uitzinnige publiek kon vervolgens even tot rust komen met het ingetogen, zelfs uitermate emotionele Higher Place, waarbij de aanstekers en gsm-lichten volop omhoog gestoken werden en waarbij het refrein zowaar luidkeels werd meegezongen. Met Keep Your Distance bracht de band zowaar nog een ‘ode’ aan de Coronacrisis, waarna Malevolence het publiek uitzwaaide met een verschroeiende versie van het nummer On Broken Glass, waarbij het refrein – u raadt het ondertussen al – opnieuw uit volle borst werd meegebruld, zowel vanop het balkon, als vanuit de moshpit. Heerlijke band om de avond mee op gang te trappen. In het najaar keren deze heren normaliter terug voor een headlineshow, waar we nu al reikhalzend naar uitkijken!

Als tweede waren vanavond de veteranen van Obituary aan de beurt. Het siert deze band dat ze absoluut de neus niet ophalen om te mogen/moeten openen voor twee jongere bands binnen het metalgenre. En dat is ook absoluut nergens voor nodig, want net zoals Malevolence werden deze Amerikanen met open armen ontvangen. Het podium werd gehuld in een lichte mist, waarbij via een beamer het logo van de band op het grote doek werd geprojecteerd. Na de eerder obligate opener Snortin’ Whiskey betraden deze heren dan eindelijk het podium en opende Obituary met het instrumentale Redneck Stomp dat de temperatuur in de zaal meteen de hoogte in deed schieten. Wat volgde was een setlist die bol stond van de nieuwere nummers afkomstig van de meest recente langspelers zoals Inked In Blood en het selftitled Obituary.

Begin dit jaar bracht Obituary nog een nieuwe plaat op de markt, dus qua timing kon deze tournee niet beter vallen. Van deze nieuwste plaat Dying Of Everything werden twee nummers live aan het publiek voorgesteld, zijnde het gelijknamige titelnummer en The Wrong Time. Door ondergetekende werd deze plaat al bewierookt en dat resulteerde zich ook live, want de nieuwste nummers staken er toch wel met kop en schouders bovenuit. Al kan dat misschien ook wel ergens te wijten zijn aan het feit dat de albums Slowly We Rot en Cause Of Death vanavond niet aan bod kwamen. Gelukkig vloeiden hieromtrent vanavond geen traantjes, want Obituary zette een knallende set neer, waarbij de muziek centraal stond. Frontman John Tardy heeft duidelijk ook in het nieuwe jaar nog steeds een hekel aan tussenpraatjes.

In het kader van het Europese luik van deze tournee was het vervolgens de beurt aan co-headliner één Trivium om de festiviteiten naar een hoger niveau te tillen. Het podium werd achter een groot, zwart doek klaar gestoomd voor wat aangekondigd werd als één van de allerbeste shows van het nieuwe jaar. Trivium had namelijk niet één maar twee nieuwe albums aan het publiek voor te stellen, want in het voorjaar van 2020 bracht de band de plaat What The Dead Men Say uit, welk anderhalf jaar later met In The Court Of The Dragon al een opvolger kreeg. Aan inspiratie duidelijk geen gebrek bij dit viertal. Op de tonen van de Ascendancy intro The End Of Everything steeg de spanning in de zaal tot ongekende hoogten. Wanneer vervolgens het thrashy Rain werd ingezet en het doek naar beneden viel, was er werkelijk geen houden meer aan. Wat volgde was een grote spreekwoordelijke ontploffing, waarbij nagenoeg iedere aanwezige toeschouwer aan het headbangen of aan het moshen sloeg.

Waar nagenoeg iedere metalband tijdens een tournee vast houdt aan een vaste setlist, is daar bij Trivium niets van aan. Deze heren zijn zo op elkaar ingespeeld en zijn stuk voor stuk virtuozen dat ze gewoonweg iedere set overhoop kunnen gooien zonder ook maar op enig moment in de problemen te komen. Zo zaten er met Amongst The Shadows & The Stones, Suffocating Sight en vooral Black aardig wat verrassingen in de set van vanavond. Tussendoor had Trivium met Strife nog een gigantische circlepit laten optekenen. Het hoogtepunt van de set bevond zich ongeveer halverwege op het ogenblik dat de band het drieluik Beyond Oblivion – Down From The Sky – In The Court Of The Dragon inzette. Drie nummers die stuk voor stuk beenhard zijn en iedere aanwezige metalhead in extase wist te brengen. Met To The Rats werd een nieuwe thrashgranaat het publiek in geworpen, waarna vervolgens iedereen wat op adem kon komen tijdens het meer ingetogen The Heart From Your Hate.

Trivium had ondertussen al lang met verve aangetoond tot de absolute top van de metalwereld te horen. Frontman Matt Heafy is een regelrechte entertainer die het publiek moeiteloos weet in te pakken. ‘Oudgedienden’ Corey Beaulieu en Paulo Gregoletto vormen nog steeds het kloppend hart van de band, terwijl het in 2016 aangeworven drumbeest Alex Bent, die nota bene jarig was vandaag, de muziek van dit ‘monster’ naar een nog hoger niveau heeft weten te tillen. Ook qua aankleding van het podium werd er niets aan het toeval overgelaten, getuige onder meer de gigantische Chinese draken die aan weerzijden van het podium dreigend het publiek in staarden.

Het slotakkoord werd ingezet op de tonen van Capisizing The Sea, waarbij werkelijk iedereen al wist wat er zou volgen, namelijk een oerschreeuw van Matt Heafy waarbij de gevleugelde woorden In Waves de zaal in werden gekatapulteerd. Gitarist Alex Dietz van Heaven Shall Burn kwam zowaar nog wat snaren mee plukken. Afsluiten deed Trivium met de klassieker Pull Harder On The String Of Your Martyr al moeten we eerlijk toegeven dat deze band iedere set kan afsluiten met twintig potentiële klassiekers. Trivium is gewoonweg een band die de voorbije twintig jaar aangetoond heeft dat hard werken wel degelijk loont. Het is dan ook absoluut niet met overdrijving dat we anno 2023 kunnen en mogen stellen dat Matt Heafy en co ondertussen echt wel de status van absolute headliner op de zomerfestivals waardig is. Met de actuele compleet afgezaagde headliners, die al tien keer uit hun pensioen teruggekeerd zijn, hebben we ondertussen al meer dan gehad… Lang leven Trivium!

Na de zinderende doortocht mochten onze oosterburen van Heaven Shall Burn hetzelfde huzarenstukje proberen overdoen. Wat echter meteen opviel was dat de band de spectaculaire podiumbekleding van tijdens de vorige shows in onder meer de 013 vanavond niet uit de spreekwoordelijke valies gehaald hadden en geopteerd hadden voor een reusachtige banner die dan ook nog eens weinig uitblonk in duidelijkheid. Qua podiumpresentatie zou Heaven Shall Burn vanavond niet de hoofdprijs in de wacht slepen, al beseften deze heren dat duidelijk zelf, getuige de grappige opmerking van gitarist Maik Weichert.

Dan ging het de band muzikaal toch een pak beter af. Opener My Heart And The Ocean was een verrassende keuze, hetgeen resulteerde in een eerder afwachtende houding bij het aanwezige publiek. Die afwachtende houding werd bij het daaropvolgende Bring The War Home meteen naar de prullenbak verwezen, waarna de overdonderende machine die Heaven Shall Burn sinds jaar en dag is volledig op gang kwam. De band bracht setlistgewijs een mooie ode aan het volledige oeuvre van de band, waarbij onder meer krakers als Voice Of The Voiceless, Profane Believers en Hunters Will Be Hunted de revue passeerden. Uiteraard lag de focus toch voornamelijk op het in het voorjaar van 2020 verschenen dubbelalbum Of Truth And Sacrifice, waarvan onder meer Thoughts And Prayers en het vrij industrial klinkende Übermacht in een overvolle AB werden gekatapulteerd. Frontman Marcus Bischoff – naar aloude traditie getooid in een strak rood hemd – werkte zich weer moeiteloos in het zweet en toonde zich eveneens een dito orkestmeester.

Aan klassiekers trouwens geen gebrek. De Edge Of Sanity cover Black Tears maakt ondertussen al jaar en dag deel uit van de setlist. Hetzelfde kan gezegd worden van pakweg Endzeit. Het samenstellen van een setlist valt uiteraard steeds onder het credo ‘kiezen is verliezen’, al kan Counterweight toch gewoonweg moeilijk ontbreken. Tussendoor werd er nog een ode gebracht aan de jarenlange vriendschap tussen met de leden van Trivium, waarbij de band zowaar de nostalgische tour leek op te gaan. Matt Heafy mocht vervolgens opnieuw het podium betreden om zijn virtuoze gitaarcapaciteiten nogmaals aan een uitzinnig publiek te etaleren. De obligate bisrondes werden gelukkig beperkt zodat het publiek niet eerst gedurende pakweg een minuut de bandnaam moest scanderen of de afgezaagde leuze “we want more”. Iets waar de moderne acts duidelijk ook hun buik van vol hebben. Voor het allerlaatste nummer greep Heaven Shall Burn bovendien niet terug naar een oerklassieker, maar wel naar het verschroeiende Tirpitz, afkomstig van de meest recente worp. Een verstandige en vooral perfect verklaarbare keuze, want de slotriff van dit nummer is gewoonweg om duimen en vingers bij af te likken en vormt de ideale ‘fade out’ van een straffe show.

Alle vier bands maakten vanavond duidelijk waarom deze tournee al jaren geboekstaafd staat als mogelijke tournee van het jaar ‘X’. Malevolence zette de keet in vuur en vlam. Obituary liet de zaal verder aandampen, waarna Trivium toch wel tekende voor het absolute hoogtepunt van de avond. Een vaststelling die trouwens niets af doet van de prestatie van Heaven Shall Burn, want ook de Duitse grootmacht wist aardig wat indruk te maken. We kijken dan ook al reikhalzend uit naar Alcatraz editie 2023, waar beide acts van wereldformaat de Kortrijkse weide ongetwijfeld zullen laten stuiven!