Omdat de grootmeesters van de progressieve heavy metal niet naar ons Belgenlandje afzakten, maar wel op plaatsen speelden als het verloren gat Avilés in het noord Spaanse Asturias, moesten we uitwijken naar Nederland. Geen erg echter, 013 in Tilburg ligt kort over de grens en is één van de topzalen op gebied van rockconcerten in Europa; wat niet meteen kon gezegd worden van de overdekte veemarkt van het druilerige Avilés waar ik de eerste show van de daadwerkelijke Europese toer kon verslaan voor een Spaans tijdschrift.

Arion uit Finland mag heel de Europese tour het publiek opwarmen en deed dat uiteraard ook in zaal 013 die net niet uitverkocht geraakte maar naar schatting toch een kleine 3000 man bevatte afgelopen zondagavond.

Arion @ 013 – Tilburg – NL

De Finnen uit Helsinki brachten een mix uit hun inmiddels 12-jarig bestaan voor een publiek die sober applaudisseerde na elk nummer. Hun stijl lag ergens tussen power metal en symfonische power metal met heel wat melodie. In het begin van hun carrière namen de bandleden nog deel aan de Finse preselecties voor het Eurosong festival. Een sterke en leuke set die echter in een stijl lag die je niet meteen associeert met prog metal.

John Petrucci – Dream Theater @ 013 – Tilburg – NL

Drie jaar en een pandemie was het geleden sinds ik de mastodonten van de progressieve metal nog live aan het werk had gezien, toen in het Duitse Oberhausen. Nooit sinds 1992 was er zoveel tijd tussen twee shows geweest wat mij betreft. Tussen deze twee voorstellingen is er ook een nieuw en voortreffelijk album verschenen, A View From the Top of the World.
De heren zijn in die drie jaar vrijwel geen haar veranderd, behalve de wellicht bijgekleurde baard van Petrucci dan die nog wat omvangrijker geworden is.

John Myung – Dream Theater @ 013 – Tilburg – NL

De show werd ingezet met Grammy Award winnaar The Alien uit het laatste album waarbij de muzikanten al meteen hun techniciteit konden etaleren ondersteund door video’s op een reusachtig podium vullend scherm. Meteen daarna werd teruggegrepen naar het eerste nummer uit Awake, meer bepaald 6:00 die net geen zes minuten duurde en inmiddels bijna 30 jaar oud is.

Het recente Sleeping Giant volgde waarna Bridges in the Sky uit A Dramatic Turn of Events uit de mouw geschud werd om wat ik beschouwde als het eerste van drie hoofdstukken tijdens de twee uur durende set. James LaBrie voegde eraan toe dat hij zich nog perfect herinnert dat toen die voor het eerst naar Nederland kwamen en zich vrij als vogels door de straten van Nederland mochten lopen terwijl die wiet rookten, iets dat de Canadese zangers inmiddels afgezworen heeft en ondertussen ook toegelaten is in Canada.

James LaBrie – Dream Theater @ 013 – Tilburg – NL

Hoofdstuk twee was er één die bestond uit tracks die afgepoetst moesten worden vermits deze al een tijdje niet meer live gebracht werden eer deze tour aangevat werd zoals Caught in a Web, het bijwijlen bijna funky en footstumping Solitary Shell, About to Crash (Reprise) en Losing Time/Grand Finale. Deze drie laatste die ook de drie laatste uit conceptalbum Six Degrees of Inner Turbulence vormen en vorig jaar hun 20^steverjaardag vierden en al meer dan een decennium niet meer op een podium gespeeld werden door Dream Theater.

Jordan Rudess – Dream Theater @ 013 – Tilburg – NL

En dan het slot. En wat voor een slot. Eerst kwam de enige hit die Dream Theater dertig jaar geleden tot op plaats 10 in de Amerikaanse Billboard hitlijsten bracht, Pull Me Under gevolgd door de epische titeltrack van het jongste album, A View From the Top of the World, die over de twintig minuten gaat en James LaBrie bij momenten veroorloofde eventjes te gaan uitrusten in de backstage.

Om het publiek uit te wuiven werd die getrakteerd op een laatste creatie van twintig minuten, The Count of Tuscany uit Black Clouds & Silver Linings, het laatste album met Mike Portnoy.

Mike Mangini – Dream Theater @ 013 – Tilburg – NL

Het viel op dat Jordan Rudess het iets kalmer aan deed dan tijdens vorige shows die ik mocht bijwonen in het verleden. Ook geen keytar solo of battle met John Petrucci die nog steeds heel stoïcijns blijft op een podium, geen toogspringer net als John Myung.

Wat me ook opviel was dat er vrijwel geen jongeren aanwezig waren in de zaal, amper dertigers zelf. Gaan we dan toch Gene Simons gelijk moet geven? Nee toch?
Hopelijk mogen we Dream Theater komende zomer zien op een aantal festivals om wat meer mensen te overtuigen, DT blijft de crème de la crème wat progressieve metal betreft.

Meer foto’s van deze show, die in Spanje op 19 januari en talloze andere optredens en festivals in Europa en Latijns-Amerika @ https://incakola.smugmug.com/Music/International-Bands

Dream Theater @ 013 – Tilburg – NL