Het was een tijdje geleden dat we Leprous nog mochten live aan het werk zien en de Britten van Monuments had ik nooit eerder gezien met zijn nieuwe Amerikaanse zanger. Op de show van tien dagen eerder in Utrecht in opdracht van Mariskal Rock uit Spanje na.
Een goede reden dus om af te zakken naar het noord Franse Rijsel waar Leprous haar tweede halte van Frankrijk hield en voor de rest van de week bij onze zuiderburen shows gaven. Geen enkele promotor in België die hen wou boeken blijkbaar.
Het album rond welke deze tour werd geconfectioneerd dateert al uit 2021, namelijk Aphelion. De show in Rijsel was een groot contrast met wat ik mocht bijwonen in Utrecht waar hun jongste opus werd voorgesteld in één van de betere zalen van Europa, samen met de Roundhouse in Londen en 013 in Tilburg. Le Splendid is een voormalige buurtbioskoop uit de jaren ’50 in een buitenwijk van de Franse metropool die 25 jaar geleden omgetoverd werd tot een intieme ruimte en warme plek die plaats biedt aan maximaal 900 personen verdeeld over de zaal en het balkon die wellicht nog dateren uit de beginperiode van de bioskoop.
De eerste aan zet was het voor mij onbekende Kalandra die eveneens uit Noorwegen afkomstig is, maar toch wel een andere stijl bracht dan zijn landgenoten voor wie die mochten openen. Vier muzikanten die al een tijdje meedraaien in de muziekwereld met werken die gingen van melancholische Scandinavische folk over dream pop tot betoverende, feeërieke en ijzige soundscapes, gebracht met twee gitaren, een drum en af en toe werd een vioolstok gebruikt op een gitaar of één of andere fluit. De stem van de zangeres Katrine Ødegård Stenbekk is ongetwijfeld wel wat het opvallendst is aan Kalandra al viel de drummer ook wel op door zijn nagenoeg perfecte stijl. De set duurde en half uur wat duidelijk te kort was voor een deel van het publiek die betoverd achterbleef.
Djent is wat door de geluidsversterking vloog zodra de Britten van Monuments het podium bestormden. Wie wat indommelde na een zware dag op het werk of na de rustige set van Kalandra werd meteen wakker geschud met een volledige ommekeer wat muziek betreft.
De band werd aanzienlijk aangepast de afgelopen jaren, na het verschijnen van hun derde plaat Phronesis. Frontman Chris Barretto verliet de band en werd aanvankelijk tijdelijk vervangen door YouTuber Andy Cizek, eveneens een Amerikaan, die inmiddels een vast lid geworden is van de band uit Londen. Vervolgens verliet gitarist Olly Steele na tien jaar de band en werd niet vervangen. Dit jaar verkaste bassist Adam Swan en werd vervangen door Werner Erkelens die vorig jaar al inviel als bassist. En drummer Mike Malyan vervoegde na vier jaar opnieuw Monuments.
Djenty riffs uit de vingers van John Browne vlogen het publiek in de inmiddels zo goed als uitverkochte zaal om de oren terwijl frontman Andy Cizek echt wel het beste van zichzelf gaf en vanaf het begin imponeerde als entertainer.
Bij het begin van het tweede nummer en het eerste van het in 2022 uitgebrachte In Stasis, Opiate, klopte Andy Cizek onopzettelijk de microfoon tegen zijn voortanden waardoor een stuk afbrak van één van de twee voortanden, shit happens.
Na Leviathan werd het publiek getrakteerd op nog drie stukjes uit In Stasis en Empty Vessels Make the Most Noise en dan was het al afgelopen, veel te vroeg zeker maar de 30-jarige Andy Cizek had teveel last van zijn rug. Jammer want dit was om duimen en vingers af te likken.
Iets later dan voorzien kreeg een kleine 1000 man Leprous gepresenteerd op een podium waar echt wel werk van gemaakt werd, waar de lichtshow een belangrijk onderdeel zou gaan maken.
De set werd geopend met een rustig Have You Ever? gevolgd door een extatisch The Price uit The Congregation wat een heel sterk nummer is en meteen de zaal bij de keel greep. Helaas zou dit het meest heavy nummer van de avond worden gezien Einar Solberg last had van de longen en enkel een falsetstem kon produceren.
Drie kwart van de show waren tracks uit het album die Leprous tijdens deze tour presenteert en Pitfalls. Rijsel kreeg een amalgaan aan complexe composities voorgeschoteld, ontsproten aan de breinen van zanger/toetsenist Einar Solberg en gitarist Tor Oddmund Suhrke, de twee enige leden die bij het ontstaan van de band erbij waren, inmiddels 22 jaar geleden.
Na The Price werd het opnieuw kalmte na de storm met Bonneville uit Malina. En zo ging het eigenlijk de ganse show verder.
Einar Solberg wiens verloofde uit Odessa komt, droeg een nummer op aan het Oekraïense volk waardoor we op de achtergrond blauw en gele belichting kregen.
Castaway Angels net als Distant Bells werden na The Price twee andere hoogtepunten die respectievelijk bijna halfweg en in de tweede helft de show kwamen. In tegenstelling tot de show in Utrecht anderhalve week eerder kregen we helaas Slave niet te horen.
Na een klein anderhalf uur zat de avond erop of toch bijna. Nadat de heren het podium even verlaten hadden kwamen die terug om een laatste track met de exactheid van een metronoom te spelen, The Sky Is Red. Helaas niets uit Bilateral waarmee ik kennis maakte met de band en nog steeds één van mijn favoriete albums is. Alle nummers werden met de precisie van een Zwitsers uurwerk gespeeld, een Rolex.
0 reacties