Als je het over moderne progressieve rock hebt, dan is Haken een van de meest loyale maar tegelijkertijd avontuurlijke krachten van hun genre. Elk album dat ze hebben uitgebracht verschilt van de rest, maar ze zijn allemaal met elkaar verbonden door hun onmetelijke maatsoorten, onbevreesde songschrijven, majestueuze zang en natuurlijk hun lovende kritieken. Op 3 maart zullen deze heren de release van hun nieuwste worp Fauna mogen vieren. Een plaatje dat zal verschijnen via het op prog gerichte label InsideOut Music.

“Het uitgangspunt van het album toen we begonnen met schrijven was dat aan elk nummer een dier zou worden toegewezen”, legt zanger en mede oprichter Ross Jennings uit. “Ze hebben allemaal iets met het dierenrijk waarover we zouden kunnen schrijven, maar ze hebben ook iets met de mensenwereld te maken. Elke track heeft lagen en sommige zijn meer voor de hand liggend dan andere. Alle dieren van Fauna hebben een persoonlijke band met ons.”

Beide gitaristen spelen met acht snaren en in Taurus begint het album met een brute dissonant, in harmonie van de achtste snaar, in een djent ritme dat de hele song terugkeert. In Nightingale wordt het stevige afgewisseld met meer ingetogen passages – een doordacht evenwicht tussen eb en vloed – met gelukkig de juiste klemtoon. The Alphabet Of Me is tegelijk mooi en verslavend, met een pakkend en gedreven refrein en een verrassende sfeervolle trompet aan het eind.

Ik hou vooral van de metal kant van Haken, wanneer ze echt los gaan in zware riffs, zoals in Prosthetic, de opener van het vorige album Virus. De openingsriff, gedragen door zware drums, in Lovebite benadert dit effect. Maar dit contrasteert na een halve minuut fel met de rustige break met pop-elementen, waarna het via verschillende tempowisselingen terug evolueert naar het harde beginthema.

De vier singles die het album zijn vooraf gegaan zijn verstandig gekozen, want ze tonen de diversiteit en ze behoren tot de meest toegankelijke songs. Wonderlijke melodieën, met ongewone ritmeveranderingen en experimenten. Een kruising van Dream Theater, Opeth en Gentle Giant.

Beneath The White Rainbow is een excellente, stevige, gedreven song, met een aantal geweldige stop-startriffs, maar het is wel even wennen aan het megafoongezang in het middenstuk. Elephants Never Forget heeft een bombastische piano intro à la Killer Queen van Queen, met experimenteel gezang in ongewone zanglijnen en een machtig instrumentaal tussenstuk. Vooral het drumspel van Raymond Hearne is fenomenaal, enorm krachtig maar tegelijkertijd zo gevarieerd, complex en gedetailleerd.

In de twee langste composities in de onderste helft van de plaat gebeurt er zoveel dat het ettelijke luisterbeurten kost om alles te absorberen. Je hebt aanvankelijk moeite om de rode draad in het nummer niet kwijt te spelen. Wanneer je met zes muzikanten meeschrijft, wilt iedereen zijn inbreng zodat het er soms over lijkt. Elke muzikale omweg wordt echter  in toom gehouden, want het nummer keert steeds weer terug naar het hoofdthema.

Dit is geen album voor fans van rechttoe rechtaan metal, dit is een mengeling van rock, pop en metal en dit veelal samen in hetzelfde nummer, met een unieke progressieve invalshoek. Het is zeer intrigerende muziek en door het aangenaam stemgeluid van Ross Jennings blijf je terugkeren, tot het klikt…

Tracklist:

1. Taurus (04:49)
2. Nightingale (07:25)
3. The Alphabet Of Me (05:34)
4. Sempiternal Beings (08:24)
5. Beneath The White Rainbow (06:45)
6. Island In The Clouds (05:46)
7. Lovebite (03:49)
8. Elephants Never Forget (11:07)
9. Eyes Of Ebony (08:32)

Line-Up:

• Ross Jennings – zang
• Richard Henshall – gitaar, keyboard
• Charlie Griffiths – gitaar
• Pete Jones – keyboard
• Conner Green – basgitaar
• Ray Hearne – drums