Naarmate je ouder wordt, vliegen de jaren in een sneltempo voorbij. Een huizenhoog cliché, maar wel een waarheid als een koe. Zo lijkt het als de dag van gisteren dat Avenged Sevenfold haar selftitled album op de markt bracht en dat Carcass met Surgical Steel dé comback van het laatste decennium wist te verwezenlijken. Naast die voormelde platen had 2013 nog heel wat ander moois in petto. Zo ook voor het Australische Thy Art Is Murder, want dat jaar ging de bal pas echt aan het rollen voor deze deathcore giganten. En dat had alles te maken met de plaat Hate die eind 2012 het levenslicht zag. Ondertussen zijn we dus tien jaar verder en is er heel wat veranderd. Niet alleen voor de band zelf, maar ook voor het subgenre an sich, want waar er vroeger al eens lacherig gedaan werd over deathcore, is het de laatste jaren echt wel menens en worden de liefhebbers bijna maandelijks getrakteerd op een dijk van een plaat. Na tien jaar Hate – en ook na 3,5 jaar afwezigheid op het Europese continent – vond Thy Art Is Murder het de ideale gelegenheid om de hort op de gaan, waarbij Hate in de spreekwoordelijke bloemetjes werd gezet. Nota bene op Pasen passeerde The Decade Of Hate Tour in de Sint-Niklase muziektempel De Casino, waarbij Fit For An Autopsy een lang uitverkochte Casino op temperatuur mocht brengen. Het verslag van een hondsbrutale avond, kan je hier lezen!

Het doet deugd om eindelijk te moeten vast stellen dat Sint-Niklaas zo stilaan een gevestigde waarde op de metal agenda begint te worden. Niet geheel verwonderlijk, want als er in De Casino een metaloptreden gepland staat, kan je er donder op zeggen dat het bordje ‘uitverkocht’ boven gehaald mag worden. Iets wat stilaan de ronde blijkt te doen, want het laatste jaar passeren er opvallend veel internationale toppers in Sint-Niklaas de revue. Perfect, want zo moeten onze fotografen van dienst en mezelf incluis niet steeds de Kennedytunnel, noch de Brusselse ring trotseren…

Rond de klok van 20u00 had blijkbaar iedereen wel genoeg van het Paasfeest en was iedereen blijkbaar bekomen van die rotte, platte achtertube die Wout Van Aert een nagenoeg zekere overwinning in de Hel van het Noorden gekost heeft. Gedane zaken nemen jammer genoeg geen keer zodat we de focus maar snel verlegden naar een brok stevige deathcore. Ruim een kwartier voor de deuren open gingen, stond er reeds een lange rij te wachten voor De Casino, die – eens de deuren geopend – meteen richting de merchandise stoven. De T-shirts ter gelegenheid van The Decade Of Hate Tour vlogen dan ook als zoete broodjes over de toonbank. Alleen jammer dat er van enig vinyl geen spoor te bekennen was.

Van zodra het gros van het publiek de nodige euro’s had laten rollen, was het tijd voor ‘opener’ Fit For An Autopsy. Vorig jaar brachten deze heren met Oh What The Future Holds nog een weergaloos album op de markt dat het wist te schoppen tot menig jaarlijstje. Geheel terecht, want met die plaat wist FFOA de grenzen van het deathcoregenre bij momenten nog wat verder te rekken zonder ook maar enige percent aan brutaliteit te moeten inboeten. Niet verwonderlijk dat er dan ook rijkelijk geput werd uit deze laatste worp. Zo opende de band de debatten met het nummer A Higher Level Of Hate dat evenwel niet meteen kon rekenen op het zuiverste geluid. Zowel de gitaren als de vocalen werden compleet overstemd door de bulderende drums. Een euvel dat gelukkig gedurende de show redelijk werd bijgesteld.

Naast al het nieuwe werk had FFOA duidelijk ook wel zin in een ’trip down memory lane’: zo maakten oudjes als Do You See Him en Iron Moon deel uit van de setlist. Oudere songs die werden gesmaakt, al waren het toch voornamelijk de meest recente nummers die enorm positief onthaald werden. Het pas verschenen nummer Hellions deed een zwartgeblakerde siddering door De Casino terwijl Pandora een gigantische circlepit deed ontstaan. Waar FFOA vorig jaar de set in de Antwerpse Trix nog verrassend afsloot met het meer experimentele nummer Two Towers, werd er nu met Far From Heaven teruggegrepen naar een sloopkogel van jewelste, die De Casino nog maar eens deed ontploffen. En dan moesten de heren van Thy Art Is Murder, die trouwens aan de zijlijn duidelijk aan het genieten waren, nog het podium betreden…

Fit For An Autopsy

Wanneer het aanwezige publiek vol ongeduld aan het wachten was op de hoofdact van de avond, knalden onder meer The vengaboys nog door de boxen. Vrolijke deuntjes die toch wel in schril contrast stonden met hetgeen het komende uur op de planning stond. Zodra de Vengabus gearriveerd was, deden de rookmachines hun werk waarna de intro van Reign Of Darkness de zintuigen van alle aanwezigen meteen op scherp stelde om vervolgens de hel te laten neerdalen in De Casino. Al moet het gezegd dat het geluid (opnieuw) niet meteen om ter zuiverst stond afgesteld. Voornamelijk de lead gitaar van Andy Marsh leek bij momenten te verdwalen in de brute, muzikale cocktail die de band wist voor te schotelen.

Thy Art Is Murder – Andy Marsh

Drummer Jesse Beahler zat ondertussen gebeiteld achter de drumkit op een ‘eenzame’ hoogte, terwijl frontman CJ McMahon bij momenten in trance leek te verkeren, waarbij de toch vrij impressionante microstandaard alle kanten leek over te hellen. Er viel met andere woorden aardig wat te beleven ‘ stage’. Hetzelfde kan gezegd worden over hetgeen zich voor het podium afspeelde, want het publiek had duidelijk weinig zin om stil te blijven staan. De moshpit trok zich al van bij opener Reign Of Darkness op gang om vervolgens op geen enkel moment aan intensiteit te moeten inboeten. Daar zorgde de band eigenhandig voor, want het succesalbum Hate werd er werkelijk doorgejaagd. Aan bindteksten had CJ vanavond duidelijk geen boodschap. Bij momenten moest je als toeschouwer er flink de concentratie bij houden om de diverse nummers van elkaar te onderscheiden. Ergens begrijpen we de keuze om de muziek voor zich te laten spreken, maar anderzijds blijft het natuurlijk een optreden, waarbij wat ademruimte geen overbodige luxe is.

Thy Art Is Murder – CJ McMahon

En zo verdween Thy Art Is Murder na het afsluitende Doomed From Birth na amper 40 minuten van het podium. Gelukkig van korte duur, want de band had nog een bisronde in petto, waarbij een ode gebracht werd aan de drie albums die na Hate op de wereld werden losgelaten. Death Squad Anthem en vooral Holy War deden De Casino nogmaals volledig ontploffen. Vervolgens nam CJ dan toch de tijd om het aanwezige publiek op uitgebreide wijze te bedanken. Niet alleen voor de uitverkochte show, maar ook voor de jarenlange support. Het deed de heren zichtbaar deugd om voor een uitverkochte Casino te mogen spelen. Bovendien kondigde Thy Art Is Murder aan dat het nieuwe album volledig ingeblikt is en naar alle waarschijnlijkheid zal verschijnen in het najaar van 2023. Met het afsluitende Puppet Master zette de band de kers op de taart al had de band er gerust nog enkele nummers extra tegen aan mogen gooien. Corona heeft namelijk de release van meest recente Human Target aardig gedwarsboomd, waardoor we in Europa nooit echt de nodige promotie voor die specifieke plaat hebben mogen waarnemen. Ach ja, binnenkort verschijnt er ongetwijfeld weer een nieuwe knaller van formaat en kan de setlist verder aangevuld worden met een stevige greep uit Human Target.