Vandaag krijgen we het nieuwe album van Veil of Maya te beluisteren en het volgt de experimentele en grensverleggende lijn waar ze altijd op hebben gemikt. De band, oorspronkelijk beschouwd als deathcore, heeft op buitengewone wijze de progressieve metalcore en djent omarmd en neemt nu met hun zevende album een stapje dichter naar djent metal goden.

Er zijn slimme verrassingen op het gebied van gitaarwerk en goed benutte ruimtes om spanning toe te voegen aan de breakdowns. De melodische hooks beperken zich niet alleen tot het refrein, maar vloeien ook door de coupletten. De synthesizers, zoals te horen in “Red Fur” en “Mother Pt. 4“, geven het karakter en een futuristisch geluid.

Marc Okubo blijft een meester van prog-djent riffs, zonder de hulp van een tweede gitarist gedurende de tien nummers. De bas van Danny Hauser zorgt voor de juiste ondersteuning en Sam Applebaum weet precies wanneer hij de blast-beats los moet laten om alles in vuur en vlam te zetten.

De emoties worden radicaal in contrast gebracht in nummers als “[Re]connect” en “Disco Kill Party“, waarbij ze afwisselen tussen versnelde passages van distortion en de vloeiendheid van melodische pop. “Godhead” is verreweg het meest chaotische nummer en beweegt moeiteloos tussen explosieve riffs en elektronische intermezzo’s, met indrukwekkend vocaal bereik van Lukas Magyar die schittert.

Van de technische djent-progressies tot de voortreffelijke vocale wisselingen, ‘[M]other‘ is een geweldige combinatie van verwarring en woede.